மனசு போல வாழ்க்கை 1.0 - தன்னம்பிக்கையை தேடுபவர்களுக்காக...

 

எந்த ஒரு மோசமான சூழலிலும் சாதகமான சில அம்சங்கள் இருக்கவே செய்யும். அந்த அம்சங்களை விடாமுயற்சியுடன் பலப்படுத்த ஆரம்பித்தால் எந்த ஒரு மோசமான சூழலையும் தோற்கடித்து முன்னேற மனிதர்களால் முடியும்.

ஆனால், தன்னம்பிக்கை இல்லாமல் இளைஞர்கள் இழக்கிற வாய்ப்புகள்தான் எத்தனை! தன்னம்பிக்கையோடு இருங்கள் என்பதை அவர்களுக்கு அடிக்கடி எடுத்துச்சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

எல்லா மனிதர்களும் தன்னம்பிக்கை உள்ளவர்களாகத் தங்களை வளர்த்துக்கொள்வதில்லை. அவர்களின் தன்னம்பிக்கையையும் வாழ்க்கை பற்றிய கண்ணோட்டத்தையும் வளர்த்துக்கொள்ள வெளியிலிருந்தும் அவர்களுக்கு உதவி தேவைப்படுகிறது.

அப்படிப்பட்ட உதவி தரும் தொடராகத்தான் ‘மனசு போல வாழ்க்கை’ வெளியானது. ‘தி இந்து’ நாளிதழில் தொடர்ந்து எழுதுகிறவர் டாக்டர்.ஆர். கார்த்திகேயன். ‘வெற்றிக்கொடி’ இணைப்பிதழில் அவர் எழுதிய இந்தத் தொடர், ‘தி இந்து’ தமிழ் நாளிதழின் வாசகர்களிடம் நல்ல வரவேற்பைப் பெற்றது.

மனதும் அதன் எண்ணங்களும் மனிதர்களின் வாழ்க்கைப் போக்கை எப்படியெல்லாம் தீர்மானிக்கின்றன?, நல்ல எண்ணங்களும் தன்னம்பிக்கையான சிந்தனைகளும் எப்படி பிரச்சினைகளுக்கான தீர்வாக அமையும்... எடுத்துக்கூறியுள்ளார். இதனைப் படிக்கிற வாசகருக்கு வாழ்க்கையை எதிர்கொள்கிற தைரியத்தை இது கூடுதல் ஆக்கும்.

ஓட்டமாய் ஓடுவது தான் இன்றைய வாழ்க்கை முறை. எதற்கு இந்த ஓட்டம்? வெற்றியைத் தேடித்தான்!

படிப்பில் செண்டம், முதல் இடம், கேட்ட கோர்ஸ், கேம்பஸில் நல்ல வேலை, வாகனப் பிராப்தி, காதலில் சுபம், வீடு வாங்கியபின் கல்யாணம், வெளி நாட்டு வாய்ப்பு, சொத்து, பூரண ஆரோக்கியம், பிள்ளைகளால் சுகம்.. பிறகு பிள்ளைகளின் படிப்பு, வேலை, கல்யாணம்... இந்த ஓட்டம் தான் வாழ்க்கையா?

மன அமைப்பு

நினைப்பது கிடைப்பது தான் வெற்றி. ஆசைப்பட்டதை அடைய வேண்டும். அதற்கு எதையும் செய்யத் தயாராக உள்ளனர் நம் மக்கள். நவீனச் சந்தைப் பொருளாதாரமும் அதை ஊக்குவிக்கிறது.

உங்கள் பிள்ளைக்கு படிப்பில் கவனமில்லையா? இதைச் சாப்பிடக் கொடுங்கள். கல்லூரி வளாகத்திலேயே வேலை கிடைக்க எங்கள் கல்லூரி தான் கியாரண்டி. திருமணத் தடையா இந்தக் கோயிலுக்குச் செல்லுங்கள். இடுப்பு வலியா எங்கள் ஆஸ்ரமம் நடத்தும் யோகா கிளாஸ் வாருங்கள்.

மன அசதியா? இந்தப் புத்தகம் படியுங்கள். எங்கள் பயிற்சிக்கு வாருங்கள். அதிர்ஷ்டம் வேண்டுமா? இந்தக் கல்லில் மோதிரம் போடுங்கள்! எனும் குரல்களை நாடிப் போகிறவர்கள் அனைவருக்கும் கேட்டது கிடைக்கிறதா? நிச்சயம் இல்லை.

என்ன காரணம்? தருகிறவர் மன அமைப்பை விடப் பெறுகிறவர் மன அமைப்பு இங்கு முக்கியமாகிறது. 

சுடுதண்ணீர் சிகிச்சை

ஒரு உளவியல் சிகிச்சையாளனாய் இதை நான் அடிக்கடி பார்த்திருக்கிறேன். ஒரே சிகிச்சை முறையை மேற்கொள்ளும் இருவருக்கு மிகுந்த மாறுபட்ட பலன்கள் கிடைப்பது உண்டு. ஒருவர் முழு பலனையும் ஒருவர் மிகக்குறைவான பலனையும் அடைவர்.

அது போலப் பல சமயங்களில் என் வார்த்தைகளும் வழிமுறைகளும் எனக்குப் பயன்படுவதை விட என்னிடம் வருபவர்களுக்கு அதிகம் பயன்படும். ஒரு முறை தீராத தலைவலிக்குச் சிகிச்சைக்கு என்னிடம் வருபவர் ஒருவருக்கு லூயிஸ் ஹேயின் அஃபர்மேஷன் முறை கொண்டு ஒரு சிகிச்சை அளித்தேன்.

நம்ப முடியாத அளவுக்கு வேகமாக முழுமையாகக் குணமானார். என் தலைவலிக்கு நான் முதல் முறையாக அந்த வழிமுறையைப் பயன்படுத்திய போது கூட ஏற்படாத மகத்தான மாறுதல் அது.

ஒரு வேளை இது வெறும் நம்பிக்கை சம்பந்தப்பட்ட விஷயமா? வீரிய மருந்து என்று சொல்லிச் சுடுதண்ணீரைச் ஊசி மூலம் செலுத்தினால் கூடச் சிலருக்குப் பலன் ஏற்படும். இதை Placebo Effect ஆங்கிலத்தில் சொல்வார்கள். ராசியான டாக்டர் என்று சொல்வது கூட நம்பிக்கை சிகிச்சையின் ஒரு பகுதி தான். கிறிஸ்துவ மதத்தில் Faith Healing மிகப்பிரபலம்.

‘பிளேஸ்போ எஃபெக்ட்’ (Placebo effect) பற்றி தெரிந்துகொள்ள விரும்பினால் கீழ்கண்ட 👇முகவரிக்குச் செல்லுங்கள்.

https://reghahealthcare.blogspot.com/2016/02/placebo-effect.html

பெரும் கண்டுபிடிப்பு

நம் கிராமங்களில் அம்மனுக்காகத் தீமிதி சென்று காயம் படாமல் வருவது எப்படி முடிகிறது? தீக்குச்சி நுனி பட்டால் விரல் தீய்ந்து போகுமே! இது பக்தி அல்ல ஆழ்மனச் சக்தி என்று சொல்லும் ஆண்டனி ராப்பின்ஸ் போன்றோர் அமெரிக்காவில் நடத்தும் என். எல்.பி (Neuro Linguistic Programming) பயிற்சியில் கலந்து கொள்ளும் பங்கேற்பாளர்கள் அனைவரும் நெருப்பில் நடக்கிறார்கள்.

கடவுள் சக்தியோ மனித ஆற்றலோ நம்பிக்கையால் பெரிய மாற்றத்தை நிகழ்த்த முடியும் என்றால் ஏன் இதை இளைஞர்களுக்குப் பள்ளியிலிருந்தே சொல்லித்தரக்கூடாது? உண்மை என்னவென்றால் படித்தவர்கள் தான் படிக்காதவர்களை விட நம்பிக்கை குலைந்து கிடக்கிறார்கள் இங்கு.

மனிதக் குலத்தின் மிகப் பெரிய கண்டுபிடிப்புகளில் மிக முக்கியமானது: நம் எண்ணத்தை மாற்றினால் நம் வாழ்க்கையை மாற்றலாம் என்பது தான். மனித மனம் ஒன்றை நினைக்க முடிந்தால் அதைச் சாதிக்க முடியும் என்பதுதான் மனிதக் குல வரலாறு. வேளாண்மை முதல் வாட்ஸ் அப் வரை யாரோ ஒருவர் நினைத்து இல்லாததை உருவாக்கியது தான். 

இரண்டும் நிஜங்கள்

பிளேடைத் தின்பது, விமானத்தைப் பற்களில் இழுப்பது, தேனீக்களை முகத்தில் வளர்ப்பது, அரிசிக்குள் சித்திரம் வரைவது, பார்வையற்றோர் மலை ஏறுவது, என நிறையச் செய்திகள் படிக்கிறோம். இவை அனைத்தும் எண்ணம் செயலாகிய சாதனைகள் தான்.

இது தவிர மரணத்தை மனப் பலத்தால் வென்றவர்கள் கதைகள் நிறைய நமக்குத் தெரியும். வாழ்க்கையில் சகலத்தையும் இழந்து பின் தன்னம்பிக்கையோடு போராடி ஜெயித்த பலரின் வரலாற்றைப் பாடமாகவே படித்திருக்கிறோம். இருந்தும் எண்ணம் தான் வாழ்க்கை என்பதை நமக்குப் பிரச்சினை வரும் போதெல்லாம் மறந்து விடுகிறோம்.

“எங்க குடும்ப நிலமை மோசம் சார். ஒண்ணுமே பண்ண முடியலை.” “எங்க அப்பா சரியில்லை. இவ்வளவு தான் முடிஞ்சது.” “இந்தக் கோர்ஸ் படிச்சா இது தான் சார் கதி”. “நம்ம நாட்டுல இதுவே ஜாஸ்தி”. “ நம்ம ராசி அப்படி. சாண் ஏறுனா முழம் சறுக்கும்”. “தலை கீழா நின்னு தண்ணி குடிச்சாலும் இதுக்கு மேல முடியாது!”

இவை எல்லாம் சத்திய வார்த்தைகள். சொன்னவர் வாழ்க்கையில் அவை பலிக்கும். இந்த எண்ணங்களுக்கு ஏற்ற நிகழ்வுகள் ஏற்படும். இந்த எண்ணங்கள் மீண்டும் வலுப்படும்.

“என்னால் முடியும்” என்று சொன்னாலும் “என்னால் முடியாது” என்று சொன்னாலும் இரண்டும் தனி நபர் நிஜங்கள். இரண்டும் பலிக்கும். 

எண்ணமே வாழ்வு

நம் உள்ளே உள்ள நோக்கமே நம் வாழ்வின் சகல நிகழ்வுக்கும் விதை என்கின்றன நவீன ஆராய்ச்சிகள். அனைத்து மதங்களும் அனைத்துக் கோட்பாடுகளும் இதையே வலியுறுத்துகின்றன.

“என் வாழ்க்கை தந்த அனுபவத்தில் வந்தவை தான் இந்த எண்ணங்கள். அதை எப்படி மாற்றுவது?” என்று கேட்கலாம். உங்கள் எண்ணங்கள் தான் வாழ்க்கை அனுபவங்களையே ஏற்படுத்துகின்றன என்று சொன்னால் நம்புவீர்களா?

நம் எண்ணம் எப்படி நம் செயல்பாட்டை மாற்றும் என்பதற்கு ஒரு கிரிக்கெட் உதாரணம் சொல்லலாம். தோற்கக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில் ஆடுவதும் ஜெயிக்கணும் என்ற எண்ணத்தில் ஆடுவதும் வேறு வேறு முடிவைத்தரும்!

எல்லாருக்கும் வெற்றி வேண்டும். ஆனால் உங்கள் மனதில் தோல்வியைத் தடுக்கும் வழி முறைகளை யோசிக்கிறீர்களா அல்லது ஜெயிக்கும் உத்திகளை யோசிக்கிறீர்களா?

உங்கள் படிப்பு, வேலை, காதல், திருமணம், தொழில், செல்வம், குடும்ப வாழ்க்கை என அனைத்தையும் உறுதிப்படுத்துவது உங்கள் எண்ணங்கள்.

கவிஞர் கண்ணதாசன் அனாயசமாக இவை அனைத்தையும் ஒரு சினிமாப் பாடல் வரியில் சொல்லிவிட்டார்: “பூமியில் இருப்பதும் வானத்தில் பறப்பதும் அவரவர் எண்ணங்களே!”

நம் அனுபவங்கள் தான் எண்ணங்களைத் தீர்மானிக்கின்றன என்பது எவ்வளவு தவறான கருத்து என்பதை முதலில் பார்ப்போம்.

10 ஆயிரம் ரூபாய் பணத்தைக் கையாடல் செய்து பிடிபட்டதால் வங்கி ஊழியர் தற்கொலை என்று படிக்கிறோம். கோடிக்கணக்கில் கையாடல் செய்ததாக குற்றஞ்சாட்டப்படும் மந்திரி சாதாரணமாகப் பேட்டி கொடுப்பார். 

சாலையில் வாகனம் செல்லும் தடத்துக்கு மிக அருகில் ஓரமாகப் படுத்து, எப்போதும் ஆபத்தை எதிர்நோக்கும் உணர்விலும் நன்றாக உறங்குவோர் பலர் நம் நாட்டில். இதே நாட்டில் தான் மிக வசதியான இடத்தில் படுத்தும் தூக்கம் வராமல் தூக்க மாத்திரை உபயோகிப்போர் எண்ணிக்கை மிக மிக அதிகம். 

1100 மதிப்பெண்கள் எதிர்பார்த்து அது குறைந்ததால் மன அழுத்தத்தில் சிகிச்சைக்கு என்னிடம் வரும் மாணவர்களும் உண்டு. இரு முறை தோல்வி அடைந்தும் பதற்றப்படாமல் இருக்கிறானே என்று மன அழுத்தத்தில் என்னிடம் வரும் பெற்றோர்களும் உண்டு.

பணம் இருந்தால் கடன் அடைக்கலாம் என்பார்கள். நிரந்தர வருமானம் இல்லாதவர்கள் மைக்ரோ ஃபினான்ஸில் வாங்கிய கடனைச் சரியாகத் திருப்பித் தருவதாகப் புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. பெரும் நிறுவனங்கள் அரசிடம் வாங்கிய கடனைத் திருப்பித் தருவதில் தாமதம். சிக்கல். ஏன்?

எல்லாம் மனசு தான். 

இரண்டு எண்ணங்கள்

விற்பனைப் பயிற்சியில் அதிகம் சொல்லப்பட்ட கதை இது:

காலணி தயாரிக்கும் நிறுவனம் ஒன்று ஒரு புதிய தீவில் கிளை பரப்ப எண்ணி 50 ஜோடி காலணிகளுடன் ஒரு விற்பனைக்காரனை அனுப்பியது. சென்றவன் அதே வேகத்தில் திரும்பினானாம். “அங்கு காலணி அணியும் பழக்கம் யாருக்கும் இல்லை. அதனால் கிளை திறக்கும் எண்ணத்தைக் கைவிடலாம். இங்கு விற்பனை சாத்தியமில்லை.”

இரண்டாம் ஆளை அனுப்பினார்கள். அவன் மறு நாளே செய்தி அனுப்பினானாம்: “யாருமே காலணி அணியவில்லை. உண்மை தான். அதனால் இதை விற்கப் போட்டியும் இல்லை. முழு சந்தையையும் நாமே பிடித்துவிடலாம். இன்னும் 200 ஜோடி காலணிகள் அனுப்புங்கள். விரைவில் கிளை திறக்க ஏற்பாடு செய்யுங்கள்!” 

வாய்ப்புகளில் பிரச்சினைகளைப் பார்ப்பதும் பிரச்சினைகளில் வாய்ப்புகளைப் பார்ப்பதும் அவரவர் மன நிலையைப் பொறுத்ததே!

எண்ணம் தான் விதை. உணர்வு தளிர். செயல் விருட்சம். இதைப் புரிந்து கொண்டால் அனைத்தும் எளிதாக விளங்கும். 

செயலின் விதை

“ஏன் இப்படிச் செய்யறான்?” என்று கேட்பதற்கு முன் அந்தச் செயலுக்கு விதையான எண்ணம் என்னவாக இருக்கும் என்று யோசியுங்கள்.

பல ஆண்டுகளுக்கு முன், ஒரு பிரபலப் பத்திரிகையின் கேள்வி - பதில் பகுதியில் இதைப் படித்தேன்:

கேள்வி: “நடிகை ரோஜாவைக் கட்டிப் பிடிக்க ஆசை! ஒரு வழி சொல்லுங்கள்?”

பதில்: “ரோஜாவைக் கட்டிப்பிடிக்க நினைத்தால் முள் குத்தும்!”

அருகே நடிகை ரோஜாவின் படமும் ரோஜாப்பூவின் படமும் இணைந்ததாய் ஒரு கேலிச்சித்திரம். என்ன அரிய கருத்து!

சரி, இதை ஏன் ஒரு வாசகர் கர்மச் சிரத்தையாய்க் கார்டு வாங்கி எழுதி அனுப்புகிறார்? ஆயிரம் கேள்விகளில் ஏன் இதைப் பொறுக்கி எடுத்து அந்த உதவி ஆசிரியர் பதில் எழுதிப் பிரசுரிக்கிறார்? இதை ஏன் மெனக்கெட்டுப் படித்து ஞாபகம் வைத்து நான் இப்போது எழுதுகிறேன்? 

ஒவ்வொருவர் எண்ணத்தை அறியவும் முயற்சி செய்யுங்கள். மூவரின் செயலுக்கும் உந்துசக்திக்கும் செயலுக்கும் விளக்கம் கிடைக்கும். 

எண்ணமே ஆதாரம்

“ஏன் முகம் கொடுத்துப் பேச மாட்டேன் என்கிறாள்?” “ஏன் எவ்வளவு கொடுத்தாலும் திருப்தியாக இல்லை?” “ஏன் இவர் செய்கின்ற எல்லாத் தொழிலும் தோல்வியில் முடிகிறது?” “ஏன் இவர் எங்குச் சென்றாலும் பிரபலமாகிறார்?” “எந்த வேலையையும் இவரால் மட்டும் எப்படி சரியான நேரத்தில் செய்ய முடிகிறது?” “இவரால் மட்டும் எப்படி எப்பொழுதுமே மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடிகிறது?” “இவன் எல்லோரிடமும் சண்டை போடுகிறானே, ஏன்?” இப்படி நம்மைச் சுற்றிய மனிதர்களின் செயல்களுக்கு ஆதாரமான எண்ணங்களை ஆராயுங்கள். அவர்களின் செயல்களின் காரணங்கள் புரியும்.

எதிராளியின் எண்ணம் புரியாத போது நாம் நம் உறவுகளைச் சீர் குலைய விடுகிறோம்.

அவர் எண்ணத்தைப் புரிந்து நாம் எடுக்கும் முடிவுக்கும் அடிப்படை நம் எண்ணம் தாம். என்ன விசு பட வசனம் மாதிரி இருக்கா? சரி, கொஞ்சம் எளிமை படுத்தலாம் வாங்க...!

ப்ரமோஷன் வேண்டாம் என்று எழுதிக் கொடுத்துவிட்டார். மேலதிகாரியான உங்களுக்குக் குழப்பமாக உள்ளது. “எந்தக் கிறுக்கனாவது பணமும் பவரும் வேண்டாம்னு சொல்வானா? என்ன ஆள் இவன்?” என்று யோசிக்கிறீர்கள். பின்பு, விசாரித்ததில் புரிகிறது. தொழிற்சங்க உறுப்பினர் தகுதி ப்ரமோஷனால் பறி போகும். பதவி உயர்வை விடத் தொழிற்சங்க அடையாளம் பெரிது என்று எண்ணி அவர் இந்த முடிவை எடுத்திருக்கிறார்.

இப்போது இந்த அறிதல் உங்கள் எண்ணத்தை இப்படி மாற்றலாம். “சரியான அரசியல்வாதி போல. இங்கேயே இருந்து என்னென்ன பிரச்சினை செய்வானோ? கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா டீல் பண்ணணும்!”

அல்லது இப்படி ஓர் எண்ணம் தோன்றலாம்: “என்ன ஒரு கொள்கைப்பிடிப்பு. அவ்வளவு தீவிரமான ஈடுபாடா? நாமெல்லாம் காசு கிடைச்சா போதும்னு நினைக்கறப்ப இப்படிப் பொதுக் காரணத்துக்கு உழைக்கும் ஆளைப் பாக்கறதே பெரிய விஷயம். அந்த ஆளைப் பாத்து இன்னும் நிறைய தெரிஞ்சக்கணும்!”

எந்த எண்ணத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கிறீகளோ அது அவருடனான உங்கள் உறவை தீர்மானிக்கும்.

ஆம். நீங்கள் உங்கள் எண்ணத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கிறீர்கள்!

“நீங்கள் உங்கள் வியாதியைத் தேர்ந்தெடுக்கிறீர்கள்!” என்பார் தீபச் சோப்ரா. உங்கள் எண்ணம்தான் உங்களை நோய்வாய்ப்படுத்தும் என்றால் நம்புவீர்களா?

“அப்படியா ஆச்சர்யமாக இருக்கே.!” என்பதும் “ரொம்ப கதை விடறார்!” என்பதும் இரு எண்ணங்கள். எந்த எண்ணத்தை இப்பொழுது தேர்ந்தெடுத்தீர்கள் என்று பாருங்கள்.

உங்கள் தேர்வு உங்கள் தேடலை நிச்சயிக்கும்!

நல்ல சிந்தனை வேண்டும் என்பதைத் திரும்பத் திரும்ப சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. கெட்ட சிந்தனை எளிதில் வருகிறது.

ஒரு கண் பார்வையற்ற மனிதன் மலை ஏறி சிகரத்தைத் தொட்டான் என்று செய்தி வந்தால் கூடப் பெரிய ஊக்கம் தோன்றுவதில்லை. சாதிச் சண்டையில் சதக் சதக் என்று குத்தினான் என்றால் ஆர்வமாய்ப் படிக்கிறோம். டி.வி நிகழ்ச்சியில் ஒரு பொருளாதார நிபுணர் பேசினால் அலுப்பு வருகிறது. ஆனால், அதிலேயே ஒரு மாமியார் மருமகளைக் கொடுமைப்படுத்தினால் கண் இமைக்காமல் பார்க்கிறோம்.

ஒருவரைப் பயமுறுத்துதல் எளிது. பெரிய அறிவு ஏதும் வேண்டியதில்லை. ஒரு பொய்த் தகவல் கூடப் போதும். ஆனால் ஒருவரை மகிழ்விப்பது பெரும் பணி. நிறையத் திறன் தேவைப்படுகிறது.

“உங்கள் அலுவலகத்தில் வெடிகுண்டு மிரட்டல் உள்ளது” என்று பதற்றமாக யாராவது சொன்னால், “எனக்கு ஏதும் மின்னஞ்சல் வரவில்லையே! வெடி குண்டு வைத்ததற்கு ஏதும் சாட்சி உண்டா?” என்று எந்த அறிவுஜீவியும் கேட்கமாட்டார். முதல் வேலையாக வெளியே எழுந்து ஓடுவார்.

அதே போல, கோபப்படுத்துவதும் எளிது. ஒரு சிறு கொசு கூட அதைச் செய்ய முடியும். உங்களுக்கு வேண்டாதவர் பற்றிய சிறு எண்ணம் கூடப் போதும். அதனால்தான் மிகச்சிறிய தூண்டுதலில் கூடப் பெரும் வன்முறைகள் நடந்துவிடுகின்றன.

ஏன் இப்படி? நம் மூளை அப்படி உருவாகியுள்ளது. அதுதான் காரணம். அடிப்படையில் நம் மனித மூளை இன்னமும் பிரதானமாக ஒரு மிருக மூளை தான். முதுகுத் தண்டின் மேற்பகுதியில் இணைக்கப்பட்டுள்ள மூளையின் பின் பகுதிதான் புலனறிவுகளின் செயலகம்.

மிருகத்தின் முக்கியத் தேவைகள் தன் உயிர் காப்பதும், இரை தேடுவதும், இனப்பெருக்க உணர்வும்தான். அதற்குத் தேவையான செயல்பாடுகள் அடிப்படையான ஆதார உணர்வுகளைச் சார்ந்தவை. அச்சம்தான் நம் முதல் உணர்ச்சி. கோபம் கூட அடுத்த கட்டத்தில்தான் தோன்றுகிறது. அதனால்தான் அச்சத்தை நம் மூளை தேடிப் பிடித்து உள்வாங்கிக்கொள்கிறது.

“உங்கள் குழந்தையின் உணவில் போதிய போஷாக்கு இருக்குதா? உங்கள் டூத் பேஸ்ட்டில் உப்பு இருக்குதா? உங்களுக்குக் கொஞ்சமாவது துப்பு இருக்குதா?” என்றெல்லாம் கேட்கும் விளம்பரங்கள் அடிப்படையில் அச்சத்தை உருவாக்கி அதன் மூலம் விற்பனையை வளர்க்க நினைக்கின்றன. காரணம் அச்சம் நமக்குச் சுலபமாக வரும்.

மூளையின் முன்பகுதி நவீனமானது. பல ஆயிர வருடங்களின் பரிணாமத்தில் வந்த நிர்வாக மூளை அது. சிந்தனை, பகுத்தறிவு, திட்டமிடுதல், செயலாக்கம் என மனிதனின் முன்னேற்றத்துக்கு ஆதாரமான அனைத்தும் இங்குதான் செயல்படுத்தப்படுகின்றன.

அதனால் கூர்ந்து நோக்குவது, யோசிப்பது, புதிதாகப் படைப்பது, நகைச்சுவை, நம்பிக்கை எல்லாம் சற்று பக்குவமான மனநிலையில் மட்டுமே ஏற்படுபவை.

அடிப்படை உணர்ச்சிகள் எதிர்மறையான கெட்ட எண்ணங்களை வளர்க்கும். பக்குவப்பட்ட உணர்ச்சிகள் நேர்மறையான நல்ல எண்ணங்களை வளர்க்கும்.

இது இரு வழிப்பாதையும் கூட. எதிர்மறை எண்ணங்கள் அச்சம், கோபம் போன்ற அடிப்படை உணர்ச்சிகளை வளர்க்கும். நேர்மறை எண்ணங்கள் மகிழ்ச்சி, நம்பிக்கை போன்ற பக்குவப்பட்ட உணர்ச்சிகளை வளர்க்கும்!

இன்னொரு விஷயமும் உள்ளது. நெருக்கடியான நிலையில் பின் மூளை உடனடியாகச் செயல்படும். முன் மூளை சற்று நேரமெடுக்கும்.

நீங்கள் உங்கள் மனைவியிடம் சின்ன வாக்குவாதம் செய்கிறீர்கள். அவர் சொன்ன ஒரு வார்த்தையில் சற்று நிதானமிழந்து நீங்கள் பதிலுக்கு அவர் குடும்பத்தையும் சேர்த்துத் திட்டிவிடுகிறீர்கள். பின் சில நொடிகளில் செய்த பாதகமும் அதன் பின் விளைவுகளும் புரிகின்றன.

உங்கள் மனைவி ஒத்துழையாமை இயக்கம் நடத்தலாம். பதிலுக்கு நம் குடும்பத்தினரின் மொத்த வரலாறும் வரிசை மாறாமல் வரலாம். குறைந்த பட்சம் அன்றைய நிம்மதியும் தூக்கமும் போகலாம். இதெல்லாம் புரிந்து, “நான் அந்த அர்த்தத்தில் சொல்லவில்லை..!” என்றெல்லாம் சொல்லிச் சமாளிக்கிறீர்கள்.

ஆனால் உங்கள் பின் மூளை செயல்பாட்டின் தாக்குதல் உங்கள் மனைவியின் பின் மூளையைத் தாக்க, “எல்லாம் சொல்லிட்டீங்க. உங்க புத்தி தெரியாதா?” என்று கோபத்தில் எழுந்து போகிறார். பின் அவரின் முன் மூளை சற்று பகுத்தறிவுடன் யோசித்து, “குழந்தைங்க முன்னாடி சண்டை போட்டா அது அவங்களை பாதிக்கும். ஹூம்.. அவர் எப்பவும் இப்படித்தான் புதுசா என்ன?” என்று சமாதானமாகிறார்.

ஒரு உறவில் ஏற்படும் உரசலின் அனாடமி இது.

அதனால்தான் சொன்னேன். அச்சம், கோபம், போன்ற நெகட்டிவ் எண்ணங்கள் எல்லாம் முந்திக் கொண்டு வருகின்றன. அமைதி, மகிழ்ச்சி, நம்பிக்கை, போன்ற பாஸிட்டிவ் எண்ணங்கள் அவ்வளவு இயல்பாக வருவதில்லை. அதற்கு நிறைய முயற்சியும் பயிற்சியும் தேவைப்படுகின்றன.

இந்திய கிரிக்கெட் அணி ஆஸ்திரேலியாவிடம் தோற்றதும் என்னென்ன கருத்துகள் வந்தன? “கோஹ்லி சரியில்லை. எல்லாம் அனுஷ்கா ஷர்மா ராசி”. “தோனியே சொதப்பிட்டார்” இப்படி வந்தவைதான் அதிகம். “அன்று ஆஸ்திரேலியா நம்மை விட நன்றாக விளையாடியது” என்று சொல்லியவர்கள் எத்தனை பேர்?

வாழ்க்கையில் சிக்கல்கள் இல்லை. அதை நாம் பார்க்கும் கண்ணோட்டத்தில்தான் சிக்கல்கள் உள்ளன. நம் வாழ்க்கையில் நடப்பவை நம்மை துன்புறுத்துவதில்லை. அதைப் பற்றி நாம் எண்ணும் எண்ணங்கள்தான் நம்மை துன்புறுத்துகின்றன.

நம்மால் நம் எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் மாற்ற முடியும். மூளையும் மனமும் இசைந்து அற்புதங்கள் நிகழ்த்தலாம்!

இதுதான் உலகின் அத்தனை மதங்களும் ஒரே குரலில் சொல்லும் மந்திரம்!

நேர்மறை எண்ணம் எது? அதை எப்படிக் கண்டுபிடிப்பது? அதே போல எதிர்மறை எண்ணம் வருகிறது என்பதை எப்படிக் கண்டுபிடிப்பது?

மிக எளிய வழி ஒன்று உள்ளது. எண்ணத்தைக் கண்காணிப்பதைவிட உணர்ச்சியைக் கண்காணிப்பது சுலபம். நேர்மறை உணர்வுகள் நேர்மறை எண்ணங்களின் விளைவு. எதிர்மறை உணர்வுகள் எதிர்மறை எண்ணங்களின் விளைவு.

பதற்றமும் உற்சாகமும்

மேடைப் பேச்சுக்குத் தயார் செய்கிறார் ஓர் இளைஞர். அவர் மனம் படபடப்பாக இருக்கிறது. “என்னால் மேடையில் பேச முடியுமா? சொதப்பினா கேவலமாயிடும்” என்ற எண்ணம் பின்னணியில் படபடப்பை இயக்குகிறது.

அதே மேடைப் பேச்சுக்கு இன்னோர் இளைஞரும் தயார் செய்கிறார். அவர் மனம் உற்சாகமாக இருக்கிறது. “கடைசியில் அந்த ஜோக்கைச் சொல்லி ஒரு பெரிய அப்ளாஸ் வாங்கணும்” என்று எண்ணுகிறார். அந்த எண்ணம் அவருக்கு உற்சாகம் தருகிறது.

“ஏற்கெனவே ஒரு தோல்வியை அடைந்திருந்தால் எதிர்மறை எண்ணம் தானே வரும்? நிறைய ஜெயித்தால் நேர்மறை எண்ணம் தானாக வரும்” என்று நீங்கள் வாதிடலாம்.

அப்படியானால் எண்ணங்களும் உணர்வுகளும் நம் செயல்களின் விளைவுகளா?

இது பாதி நிஜம். 

எண்ணம் - உணர்வு - செயல்

எண்ணம் - உணர்வு - செயல் மூன்றும் ஒன்றை ஒன்று பாதிக்கக் கூடியவை. “என்னால் முடியாது” என்ற எண்ணம் பதற்றம் என்ற உணர்வைக் கொடுக்கிறது. பதற்றம் என்ற உணர்வு வாய் குழறுதல் என்ற செயலை நிகழ்த்துகிறது.

அதே போல வாய் குழறும் போது பதற்றம் வரும். பதற்றம் வந்தால் ‘நம்மால் முடியாது’ என்ற எண்ணம் வருகிறது. இதே போல நேர்மறையாகவும் நடக்கலாம். “என்னால் முடியும்” என்ற எண்ணம் நிதானம் என்ற உணர்வைக் கொடுக்கிறது. நிதானம் கணீரென்ற குரலில் பேச வைக்கும்.

அதே போலக் கணீரென்று பேசும் போது நிதானம் வரும். நிதானம் நம்மால் முடியும் என்ற எண்ணத்தைக் கொடுக்கும். இந்த எண்ணம் - உணர்வு - செயல் என ஒரு வளையம் போலச் சுற்றிச் சுற்றி வருவதுதான் நம் வாழ்க்கையில் அனைத்தையும் நிகழ்த்துகிறது.

உங்கள் வாழ்க்கையில் நடந்த அனைத்து முக்கிய நிகழ்வுகளிலும் இந்த மூன்று விஷயங்களையும் அலசுங்கள். எது அதிகம் பாதித்தது என்று யோசியுங்கள். பெரும்பாலும் எண்ணம்தான் பிரதான காரணமாக இருக்கும். 

எண்ணத்தின் உருவாக்கமே

உலகில் உருவாக்கப்பட்டுள்ள ஒவ்வொன்றும் முதலில் யாரோ ஒருவர் தன் உள்ளத்தில் உருவாக்கியதே. நாடுகள், எல்லைகள், கட்சிகள், கட்டிடங்கள், கொள்கைகள், பதவிகள், சாதிகள், குற்றங்கள் என அனைத்தும் யார் எண்ணத்திலோ தோன்றியவை தான்.

நம் செயல்கள் அனைத்துக்கும் நம் எண்ணங்கள் தான் காரணம் என்று ஒப்புக்கொள்வதில் நம்மில் பலருக்குச் சிக்கல் இருக்கிறது. நம் முடிவுகளும் செயல்களும் தானே வாழ்க்கை?

அப்படியானால் நம் வாழ்க்கையைப் பெரிதும் நிர்ணயிப்பது நம் எண்ணங்கள் தானே?

“என் வாழ்க்கை இப்படி இருக்க என் எண்ணங்கள் தான் காரணமா?” என்று நம்ப முடியாமல் கேட்பவர்களுக்கு என் பதில்: ஆம்.

எந்த மனநிலை?

எண்ணம் போலத் தான் எல்லாம் நடக்கும் என்று பெரியவர்கள் சொல்வது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. அப்படி என்றால் தோல்வி அடைபவர்கள் தோல்வி வேண்டும் என்றா எண்ணுகிறார்கள்? அவர்கள் தோல்வி வேண்டும் என்று எண்ணுவதில்லை. ஆனால் தோற்கக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில் தோல்வியின் விளைவுகள் பற்றி அதிகம் யோசித்திருப்பார்கள். வெற்றி பற்றி யோசிப்பதை விடத் தோல்வி அடையக்கூடாது என்று அதிகம் யோசித்திருப்பார்கள். நம் மனம் எந்த மன நிலையில் இருக்கிறதோ அதற்கேற்ற நிகழ்வுகள்தான் நம்மைத் தொடரும். 

அப்பாவும் மகனும்

ஒரு சின்ன உதாரணத்தைப் பார்ப்போம். அப்பாவுக்குத் தன் மகனின் திறமை மேல் நம்பிக்கை இல்லை. பொறுப்பில்லாதவன் என்ற எண்ணம். நண்பரிடம் குறைபடுகிறார். “ஒரு வேலையைக் கூடச் சரியா செய்ய மாட்டான்!” கடைக்குப் போகும் வேலை வருகிறது. “நீங்க வேணா பாருங்க, எப்படி சொதப்புவான்னு” என்று மகனின் முன்பாகவே சொல்லி நூறு ரூபாய் கொடுத்துச் சில பொருட்கள் வாங்கி வரச்சொல்கிறார்.

அப்பாவின் எண்ணமும் மனப்பான்மையும் மகனின் தன்னம்பிக்கையைக் குறைக்கிறது. பயம் வருகிறது. சொதப்பக்கூடாது என்ற எண்ணம் வலுவடைகிறது. எரிச்சலும் வருகிறது. பயந்தது போலவே மீதம் தரப்பட்ட சில்லறையில் ஒரு ரூபாயைக் குறைத்து வாங்கி வருகிறான். எண்ணிப்பார்த்த அப்பா தன் நண்பரிடம், “நான் சொன்னேன்ல சொதப்புவான்னு. சரியாத்தானே சொன்னேன். பாருங்க ஒரு சில்லறையைக்கூட சரியா எண்ணி வாங்க முடியலை! இவன் எல்லாம் என்ன பண்ணப் போறானோ?”

இப்பொழுது அப்பாவுக்கு இருக்கிற தன் மகன் பற்றிய எண்ணம் சான்றோடு ஊர்ஜிதப்படுகிறது. மகனும் அதை மெல்ல நம்ப ஆரம்பிக்கிறான். “சரி தான். எனக்கு சாமர்த்தியம் குறைவு தான்!” 

பெரும் பிரச்சினை

முன்கூட்டியே தீர்மானிக்கும் எண்ணங்கள் நாம் நம்பும் விளைவுகளைத் தந்து அந்த எண்ணங்களை வலுப்படுத்தும். காலப்போக்கில் அந்த எண்ணங்கள் அனுபவத்தால் வந்தால் அபிப்பிராயங்களாய் மனம் பதிவு செய்து கொள்ளும். இது தான் மனம் செய்யும் தந்திரம்.

நம் வாழ்க்கையின் சகல விஷயங்களிலும் இது தான் நடக்கிறது. ஆங்கிலத்தில் Self-Fulfilling Prophecy என்று ஒன்று உண்டு. அதை விரிவாக விவாதிப்பதற்குள் உங்கள் வாழ்க்கையின் பெரும் பிரச்சினை எது என்று யோசியுங்கள். அது பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களை எழுதுங்கள். அவற்றில் ஏதாவது Pattern (முறை) தெரிகிறதா என்று பாருங்கள்.

உங்கள் வாழ்வைத் திருப்பிப் போடும் விசையில் நீங்கள் கை வைத்து விட்டீர்கள்! 

“எது நடக்கக் கூடாதுன்னு நினைச்சேனோ அது அப்படியே நடந்தது!” என்று பலர் சொல்வதைக் கேட்டிருக்கிறோம். ஏன் இப்படி நடக்கிறது? காரணம் அது நடக்கக் கூடாதுன்னு அதையே நினைத்ததால் அதுவே நடந்தது!

பெரிய கண்ணாடி டம்ளரில் வழிய வழிய தண்ணீரைக் குழந்தை கொண்டு சென்றால், “கீழே போடப் போறே...ஜாக்கிரதை!” என்று அலறியவுடன் அது கை நழுவிப் போட, அங்கிருந்து அம்மா சொல்வாள்: “எனக்குத் தெரியும். நீ கீழே போடுவேன்னு. அதனாலதான் கத்தினேன்!” அவருக்குத் தெரியாதது, அவர் குழந்தை கீழே போடுவதை எண்ணிப் பயத்தில் கத்தியதால்தான் குழந்தை மிரண்டு போய்க் கீழே போட்டது என்று. 

நம்பிக்கையும் நிகழ்வும்

இதுதான் Self fulfilling prophecy எனும் உளவியல் கோட்பாட்டின் சாரம். நம் நம்பிக்கைகளுக்கு ஏற்ப நிகழ்வுகள் நடந்து அவை நம் நம்பிக்கைகளை வலுப்படுத்தும்.

“அவன் ஒரு ஆள் போதும் சார். அத்தனையும் தானா முடிப்பான்!” என்று பாஸ் நம்பிக்கை வைக்கும் போது அந்தப் பணியாளரின் வேலைத்திறன் தானாகவே உயர்கிறது. தன்னம்பிக்கை, திறமை, முயற்சி, பெருமை என அனைத்தும் இசைந்து ஒரு அற்புதம் நிகழும். பின் பாஸ் சொல்வார்: “நான் சொல்லலை? அவன் கிட்ட விட்டால். பிரமாதப்படுத்துவான்னு!”

நிர்வாகம் முழு மனதாகத் தொழிலாளர்களை மதித்து, நம்பிக்கை வைத்துப் பொறுப்புகள் கொடுக்கும் போது நல்லுறவு மட்டுமல்ல, உற்பத்தித் திறனும் பன்மடங்கு பெருகும் என்பது ஆயிரக்கணக்கான நிறுவனங்கள் ஆவணப்படுத்தியுள்ள உண்மை. இருந்தும், “இவனுங்க பேச்சை எல்லா விஷயங்களிலும் கேட்டா எதிர்பார்ப்பு அதிகமாயிடும். உடனே சரின்னு எதையும் சொல்லக் கூடாது. எப்பவும் கொஞ்சம் இழுத்துப் பிடிக்கணும். இல்லேன்னா, பிரச்சினை பண்ணுவாங்க!” என்று நினைக்கும் நிர்வாகங்கள் அனைத்தும் தொழிலாளர் பிரச்சினைகளைக் கண்டிப்பாகச் சந்திக்கும். நிர்வாகத்திடம் உள்ள தொழிலாளர் பற்றிய ஆதார நம்பிக்கைகள்தான் தொழிலாளர்களை அப்படி நடந்து கொள்ள வைக்கிறது என்பதைப் பெரும்பாலும் நிர்வாகத்தினர் அறிவதில்லை. 

நடக்காது என்பார் நடந்துவிடும்

“நடக்கக் கூடாது” என்று நினைக்கும் போது அந்த எதிர்மறை எண்ணம் வலுப்படும். அச்சமும் பதற்றமும் ஏற்படும். தற்காப்பு நடவடிக்கைகள் எடுப்போமே தவிர இயல்பான முயற்சியை மகிழ்ச்சியான முறையில் எடுக்க முடியாது. அது தவறுகளுக்கும் அபிப்பிராயப் பேதங்களுக்கும் வழி வகுக்கும். எதிராளி இருந்தாலும் அவரிடமும் அச்சத்தையும் நம்பிக்கையின்மையை வளர்க்கும். பின் பயந்தது போலவே தோல்வி நிகழும். 

‘சின்ன தம்பி’ படத்தில் யாரையும் தங்கை காதலித்துக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளக்கூடாது என்பதில் மூன்று சகோதரர்களும் படு தீவிரமாக இருக்க, கடைசியில் அதுவே நிகழும். அவர்கள் தங்கையைத் தனிமைப்படுத்தி, ஆண்கள் சகவாசம் கிடைக்காமல் செய்ய, கிடைத்த முதல் தொடர்பிலேயே காதல் கொள்வாள் நாயகி. இது பல வீடுகளில் நடக்கும் உண்மைச் சம்பவம்.

இதிகாசங்களும் இதை மீண்டும் மீண்டும் உணர்த்துகின்றன. தன் மகன் இடிபஸ் தன்னைக் கொல்வான் என்பதால் அவனுடைய அப்பா அவனைக் குழந்தையிலேயே தள்ளி வைக்கிறார். வளர்ப்புப் பெற்றோரிடம் வளர்வான் மகன். தன் அப்பா என்று தெரியாமலேயே அவரை வென்று கொல்வான். இதுதான் கிரேக்க இதிகாசத்தில் உள்ள இடிபஸின் கதை. மகன் பற்றிய அப்பாவின் எண்ணம் தான் இதன் ஆரம்பம்.

ஊத்திக்கொள்பவர்கள்

தொடர்ந்து வியாபாரத்தில் தோற்பவர்கள் எனக்குப் பல பேரைத் தெரியும். ஒவ்வொரு முறை ஒவ்வொரு காரணம் சொல்வார்கள். அடிப்படையில் அவர்கள் தோல்வியை எதிர்பார்த்தே வியாபாரத்தில் இறங்குவார்கள். “இந்த வாட்டியும் நஷ்டம் ஆகக் கூடாதுன்னு எல்லாம் பாத்து பாத்து செஞ்சேன். நம்ம ராசி இதுவும் ஊத்திக்கிச்சு!” என்பார்கள்.

அதே போலச் சிலர் திருமண வாழ்வில் தொடர்ந்து தோல்விகளைச் சந்திப்பார்கள். ஆள் மாறினாலும் பிரச்சினை மாறாது. காரணம் பிரச்சினை துணையிடம் இல்லை. தங்களிடம்தான் உள்ளது என்பதை அவர்கள் உணர்வதில்லை.

எந்த வேலையிலும் நிலையாகத் தங்காதவர்கள், எல்லாரிடமும் சீர்குலைந்த உறவு கொண்டிருப்போர், தொடர்ந்து நோய்வாய்ப்பட்டுக் கொண்டே இருப்பவர்கள், எப்போதும் பணத் தட்டுப்பாட்டில் இருப்பவர்கள் என அனைவருமே ஏதோ சில ஆதார எண்ணங்களில் குறைபட்டவர்கள். அந்த எண்ணம் தரும் உணர்வும் செயல்பாடும் அவர்களுக்கு அவர்கள் வெறுக்கும் அதே முடிவுகளைத்தான் தருகின்றன. 

பட்டியலிடுங்கள்

நமக்குப் பிரச்சினை என்று நாம் நினைக்கும் விஷயங்களில் நம் ஆதார எண்ணங்கள் என்னென்ன என்று பட்டியல் போடுங்கள். அது பிடிபடவில்லை என்றால் உங்களிடம் அதிகம் பழகும் நண்பரிடமோ, வாழ்க்கைத் துணையிடமோ, சக பணியாளர்களிடமோ கேளுங்கள். உங்கள் பேச்சு, உங்கள் எண்ணங்களை அவர்களுக்குக் காட்டிக் கொடுத்திருக்கும். அவர்கள் மிக எளிமையாக உங்கள் எண்ணங்களைச் சொல்லுவார்கள்.

உங்கள் நம்பிக்கைகளை நேர்மறையாக மாற்றுவது எப்படி என்று மிக விரிவாக, நவீன உத்திகளுடன் சொல்லித் தருகிறேன். ஆனால் அதற்கு முன் உங்களிடமுள்ள எண்ணங்களை முழுவதும் ஆராயுங்கள்.

வெறும் எண்ணத்தை மாற்றினால் எல்லாம் சரியாகிவிடுமா?

வெளியிலிருந்து வரும் பிரச்சினைகளை என்ன செய்வது?

முதலில் உங்கள் எண்ணங்களை மாற்ற வேண்டும் என்று முடிவு செய்யுங்கள். வெளியிலிருந்து வரும் பிரச்சினைகளைச் சமாளிக்கத் தேவையான அளவு பலமான எண்ணங்கள் தானாகத் தோன்றும். 

ஒரு நாளில் 35 ஆயிரம்

“நீ என்ன நினைக்கிறாயோ அதுவாகவே ஆகிவிடுவாய்’’ என்றார் புத்தர். நீங்கள் ஒரு நாளில் அதிக நேரம் சிந்திப்பவை என்று கணக்கிடுங்கள். அவற்றில் எவையெல்லாம் நேர்மறை, எவையெல்லாம் எதிர்மறை என்று கணக்கிடுங்கள்.

ஒரு அதிர்ச்சிகரமான உளவியல் உண்மை சொல்லட்டுமா?

சமீபத்திய ஆய்வில் சொல்லியிருக்கிறார்கள். சராசரியாக ஒரு நாளைக்கு 35 ஆயிரம் எண்ணங்கள் நமக்கு வருகின்றனவாம். இது உங்கள் மனோபாவத்துக்கும் வேலைக்கும் ஏற்ப, கூடும், குறையும். அது முக்கியமில்லை. ஆனால் அவற்றில் 80 சதவீதம் எதிர்மறையானவை. அதுவும் ஒன்று அல்லது இரண்டு விஷயங்களைப் பற்றித்தான் முழு நேரமும் யோசிக்கிறோமாம்!

ஆக, நாள் முழுவதும் ஏதாவது ஒரு விஷயத்தை நினைத்துக் கவலையோ, பயமோ, கோபமோ கொண்டிருக்கிறோம். அதன் விளைவுகளை நம் உடலில், வேலையில், வாழ்க்கையில் தொடர்ந்து அனுபவித்து வருகிறோம்.

உங்கள் வாழ்க்கையின் எந்தெந்த விஷயத்துக்காக, என்ன என்ன எண்ணங்களைத் தற்போது வைத்துள்ளீர்கள் என்று பாருங்கள்.

இந்த ஆய்வின் முடிவில் நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால் இந்தத் தொடரைத் தொடர்ந்து படிக்காவிட்டலும் பரவாயில்லை. ஆய்வின் முடிவு அதிருப்தியைக் கொடுத்தால் உங்கள் வாழ்க்கையை நீங்கள் விரும்புவது போல மாற்ற இந்தத் தொடரைத் தொடர்ந்து படியுங்கள்!

தொடரும்...

நன்றி - ஆர். கார்த்திகேயன் (மருத்துவ உளவியலாளர்) மற்றும் இந்து தமிழ் திசை

இதுவரை நான் பகிர்ந்துகொண்ட அனைத்து இ-புத்தகங்களை பதிவிறக்கம் செய்துகொள்ள இந்த 👇 Google Drive லிங்கிற்கு செல்லவும். 

https://goo.gl/GBKHAb

கற்போம் கற்பிப்போம்!

நல்லதே நினைப்போம் நல்லதே நடக்கட்டும்!

மனமே நீ மாறிவிடு (உளவியல் தொடர்)

மருத்துவ உளவியலில் முனைவர் பட்ட ஆராய்ச்சிக்குப் பிறகு மன சிகிச்சை, மனிதவளப் பயிற்சி, நிர்வாக ஆலோசனை எனப் பல்வேறு தளங்களில் தடம் பதித்தவர். ‘கெம்பா’ என்ற ஆலோசனை நிறுவனத்தை நடத்தி வருகிறார். கடந்த, 25 ஆண்டுகளில் உளவியல் பயிற்சி, உள ஆலோசனை, மனசிகிச்சை மூலம் சுமார் ஒரு லட்சத்துக்கும் மேற்பட்ட மனிதர்களின் வாழ்க்கையைச் செழுமைப்படுத்தியவர். ‘இந்திய பயிற்சி மற்றும் வளர்ச்சி கழக’ சென்னைப் பிரிவின் தலைவர்.  ‘நம் மக்கள் நம் சொத்து’ மற்றும் ‘வேலையைக் காதலி’ என்ற இரு புத்தகங்களின் ஆசிரியர். ‘மனசுபோல வாழ்க்கை’ தொடர் உலகளாவிய தமிழர்களிடம் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது.

‘ஸ்டார்ட் மீசிக்!’ என்று கவுண்டமணி உற்சாகமாகப் பூமிதிக்குத் தயாராகும் காட்சி உலகத் தமிழர் அனைவரும் அறிந்த காமெடி. காந்தக் கண் அழகியின் சந்தனப்பூச்சுடன் பூமிதிக்குத் தயாராக நிற்கையில், நெருப்பு குண்டம் செக்கச்செவேல் எனத் தெரியும். ‘ஆ! நெருப்புடோவ்!’ என்று அலறியபடி ஓடுவார் கவுண்டர்.

நகைச்சுவை இருக்கட்டும். நெருப்பின் மீது நடப்பவர்களுக்கு ஏன் தீக்காயங்கள் ஏற்படுவது இல்லை? கிராமப்புறங்களில் சர்வ சாதாரணமாக அம்மன் பண்டிகைகளில் பூமிதித் திருவிழாவில் நெருப்பின் மேல் நடப்பார்கள். சில ஊர்களில் கால்நடைகளும் இதைச் செய்யும். ‘பக்தியோடு செய்தால் தீக்காயம் ஆகாது’ என்பார்கள்.

ஒரு சிறு தீக்குச்சி நெருப்புப்பட்டாலே தோல் வெந்துவிடுகிறது. அது எப்படி 10 அடிகள் நடந்தும், அடுத்த நாள் இயல்பாக வேலைக்குச் செல்ல முடிகிறது? இதுபோலத்தான் அலகுகள் குத்தி தேர் இழுத்தல் போன்றவையும். மலேஷியா போன்ற நாடுகளில் சீனர்கள்கூட நாக்கில் வேல் குத்திக்கொண்டு, முதுகில் அலகு குத்தி தேர் இழுப்பதைப் பார்க்க முடிகிறது.

பக்தியினால் மட்டும்தான் சாத்தியமா இந்தச் செயல்கள்? ஆண்டனி ராப்பின்ஸ் எனும் சுய  முன்னேற்ற ஆசான் அமெரிக்காவில் மிகப் பிரபலம். அவர் நிகழ்ச்சிகளில் தவறாது உள்ள அம்சம், தீமிதித் திருவிழா. முதல் நாள் இரவில் அமெரிக்க மேளங்கள் முழங்க, பயிற்சிக்கு வந்த அனைவரையும் நெருப்பின் மீது நடக்கவைப்பார். ‘அனைத்துப் பயங்களையும் வெல்லலாம். யார் வேண்டுமானாலும் எந்தச் செயற்கரிய செயலையும் செய்யலாம்’ என்பார். ‘நியூரோ லிங்க்யூஸ்டிக் புரோகிராமிங்’ மூலம் அனைவரையும் நெருப்பில் நடக்கவைப்பார்; உடைந்த கண்ணாடித் துண்டுகள் மீது நடக்கவைப்பார். காயங்கள் இல்லாமல் செய்து முடிக்கையில், பங்கேற்பாளர்கள் தன்னம்பிக்கை பெற்று, தங்கள் வாழ்வியல் பயங்களை எதிர்கொள்ளத் தயாராவார்கள். 

சரி, இதை அறிவியல் என்றால் அனைவரும் செய்ய வேண்டுமே... முடியுமா? முடியும், முடியாது என்பது ஒவ்வொருவர் மனம் சார்ந்த விஷயம். மனம், உடலை இந்த அளவுக்குப் பாதிக்குமா? அலோபதி மருத்துவர்கள், ‘இந்த வலி குறிப்பிட்ட காலத்தில் சரியாக வேண்டும். ஆனால், இது நோயாளிக்கு நோயாளி மாறுபடும். சிலர், உடனே குணமாவர். சிலருக்கு, நீண்ட காலம் பிடிக்கும்’ என்று சொல்வார்கள். இதற்கு, உளவியல் காரணங்களும் உண்டு. ‘இது மிகவும் வீரியமான மருந்து’ என்று சொல்லி, பாதுகாப்பான நீரை ஊசியில் செலுத்தும்போது, அதைப் பெருமருந்தாக ஏற்றுக்கொண்டு பலர் நிவாரணம் பெற்றிருக்கிறார்கள். இதற்கு ‘பிளேஸ்போ எஃபெக்ட்’ (Placebo effect) என்று பெயர். 

‘பிளேஸ்போ எஃபெக்ட்’ (Placebo effect) பற்றி தெரிந்துகொள்ள விரும்பினால் கீழ்கண்ட 👇முகவரிக்குச் செல்லுங்கள்.

https://reghahealthcare.blogspot.com/2016/02/placebo-effect.html

உடலுக்கு ரசாயன மருந்து அளிக்கப்படாமலேயே, உடலில் மாற்றத்தை உணர முடிகிறது என்றால், அங்குதான் மனதின் மாய வேலையை உணர வேண்டும். எந்த மருத்துவமும் இல்லாமல் ஒரு வியாதி சரியாவதை, ‘ஸ்பான்டேனியஸ் ரெமிசன்’ (Spontaneous remission) என்று சொல்வார்கள். மனதின் பாதிப்புகள் பெரும்பாலான நேரங்களில் உடல் உபாதைகள் மூலமாகத்தான் வெளிப்படும். பண்டைய மருத்துவமுறைகள் அனைத்தும் உடலையும் மனதையும் பிரித்து வைத்தியம் பார்க்கவில்லை. இயற்கையின் ஓர் அங்கமாக நம் உயிர், அதன் வெளிப்பாடு உடலிலும் மனதிலும் எப்படி நிகழும், எந்த நோய்க்கு என்ன உடல்கூறு, என்ன மனப் பாதிப்பு என அறிந்து, முழுமையான ஆரோக்கியத்துக்கு வழிசெய்தார்கள். கிரேக்க வைத்தியம் முதல், நம் சித்த மருத்துவம் வரை நோயாளி உடன் பேசி, அவர் ஆளுமை மற்றும் வாழ்க்கைமுறையை தெரிந்துகொள்ளுதல் அத்தியாவசியமாக இருந்தது.

 சீனத்தில் முன்பு ஒரு வழக்கம் இருந்தது. குடும்ப டாக்டர் போல வீட்டுக்கு ஒருவர் இருப்பார். அவர் மருத்துவர், துறவி, ஆலோசகர், தற்காப்புக்கலை நிபுணர் எனப் பல்துறை வித்தகராக ஒட்டுமொத்த ஆரோக்கியத்துக்கும் உதவுபவராக இருப்பார். அவருக்கு, மாதாமாதம் கட்டணம் கட்ட வேண்டும். வீட்டில் யாருக்காவது உடல் நலமில்லை என்றால், அந்த மாதம் அவருக்கு கட்டணம் கட். எல்லோரும் நல்லா இருக்கத்தான் அவருக்கு ஃபீஸ். அதனால், அவர் கடமை ஆரோக்கியத்தைப் பேணுவது. நோயைக் குணப்படுத்துவது அல்ல. இரண்டும் ஒன்றுபோலத் தோன்றினாலும், எதிரெதிர் நிலைப்பாடுகள் கொண்டவை.

இந்த நூற்றாண்டில் எல்லா மருத்துவமும் உடல் நோக்கி நீள்கிறது. ஒரு பௌதீகப் பொருளாக உடலைக் கையாளும்போது, பல முக்கியத் தகவல்கள் விட்டுப்போக வாய்ப்பு உள்ளது. டாக்டர் ஏ.ஆர்.கே தன் 210-ம் நம்பர் நோயாளிக்கு எண்டோஸ்கோப்பி எடுக்கும் முன்னர், ‘அவர் ஆறு மாதம் முன் மனைவியை இழந்தவர்; வேலை பறிபோகும் சூழலில் உள்ளார்; அடிப்படையில் பதற்றமான ஆசாமி; வாழ்க்கையின் மாற்றங்களைச் சுலபமாக ஏற்காதவர்...’  போன்ற உளவியல் தகவல்கள், அவர் சிகிச்சைக்கு அவசியமானவை. இது அனைத்து உடல் நோய்களுக்கும் பொருந்தும். மனப் பாதிப்புகளால் ஏற்படும் உடல் பாதிப்புகளை இன்று, சைக்கோசொமாட்டிக் மெடிசின் (Psychosomatic Medicine) என வகைப்படுத்தி, அதில் அல்சர், மைக்ரேன், எக்சீமா என்று சிலதைச் சொல்கிறார்கள். 

ஆனால், எல்லா உடல் நோய்களிலும் சில உளக்காரணங்கள் உண்டு என்பதுதான் நிஜம். இதை 100 ஆண்டுகளுக்கு முன் உணர்த்தியவர் சிக்மண்ட் ஃப்ராய்ட். அவரின் ‘அன்னா ஓ’ என்ற கேஸ் மிகப் பிரபலம். தன் குரு, ஜோசஃப் ப்ரூயர் சிகிச்சை அளித்துவந்த அன்னாவை, ஃப்ராய்ட் புரிந்துகொண்ட விதம்தான் உளப்பகுப்பாய்வியல் எனும் துறை தோன்ற வழிசெய்தது.

ஒவ்வொரு நோய்க்கும் ஓர் உளவியல் காரணம் உண்டு என்றால், அதைப் புரிந்துகொள்ளுதல் எவ்வளவு அவசியம்? மாரடைப்பு யாருக்கு வரும்; வயிற்றுப்புண்ணை வரவைக்கும் எண்ணங்கள் எவை; புற்றுநோய் உள்ளவர்களை ஆராய்ந்தால் அவர்களுக்கு உள்ள பொது அம்சங்கள் என்னென்ன; குடும்ப அமைப்பு நோயைப் பாதிக்குமா; இவற்றில் எவ்வளவு அறிவியல் உள்ளது என்றெல்லாம் விவாதிப்போமா?

மனம் ஒரு மர்ம தேசம். நம்பிக்கையும் நல்லெண்ணங்களும் சுகத்தை அளிக்கவல்லன. உடைந்த உணர்வுகளும், உறவுகளும் நோய்களைத் தோற்றுவிப்பவை. மனம் மாறுகையில் வாழ்க்கை மாறும். மனதை மாற்றும் மந்திரச்சாவி யாரிடம் உள்ளது? சந்தேகமே வேண்டாம். நம்மிடம் மட்டும்தான் உள்ளது. மாற்றுவோம் வாருங்கள்!

வலிதான் கடவுள், மனிதனுக்குத் தந்த மிகப் பெரிய வரம். ஆனால், அதை அனுபவிப்பவர்கள் அனைவரும் அதை சாபமாகத்தான் பார்க்கிறார்கள்.

ஏதோ ஒன்று உள்ளே சரி இல்லை என்பதை உணர்த்தும் அறிகுறிதான் வலி. முள் காலில் ஏறியதை வலி சொல்லாவிட்டால், காலையே இழக்க நேரிடலாம். மூளையில் கட்டி என்றாலும் தீராத வலிதான் ஸ்கேன் எடுக்கவைக்கிறது. அது பல்வலியோ, பார்வைக் குறைபாடோ, எலும்பு முறிவோ எதுவானாலும் வலி உணர்த்தியதால், அதைப் பரிசோதிக்கிறோம்; அதன் தீவிரம் அறிகிறோம். உடலில் எங்காவது வலியை உணர முடியவில்லையா அல்லது சுரணைக் குறைவாக இருக்கிறதா என்பதைத்தான் மருத்துவர்கள் சுரண்டிப்பார்த்து, தட்டிப்பார்த்து பரிசோதிக்கிறார்கள். வலி என்ற ஒன்று இல்லாமல் இருந்திருந்தால், நாம் காரணம் புரியாமலேயே நோய்க்கும் மரணத்துக்கும் இரையாகியிருப்போம்.

வலிக்கிறதா? முதலில் உடலுக்கு நன்றி கூறுங்கள்... அதைப் படைத்த மகா சக்திக்கு. இறைவனோ அல்லது இயற்கையோ எதற்கு நன்றி கூறுகிறீர்கள் என்பது உங்கள் நம்பிக்கை சார்ந்த விஷயம். ஆனால், நிச்சயம் நன்றி சொல்லுங்கள். வலி வந்தால்தான் வழி பிறக்கும்.

கணவன்-மனைவி சண்டை என்றால், இருவரில் ஒருவராவது வலியில் அவதிப்படுவது இயல்பு. ‘பேசிப் பேசி தலைவலி வந்ததுதான் மிச்சம்’ என்பார்கள். பாஸுடன் மீட்டிங் முடிந்தவுடன், ‘செம டென்ஷன்’ என்று தலையைப் பிடித்தவாறு காபிக்கும் சிகரெட்டுக்கும் ஓட வைப்பதும் வலிதானே? நல்ல படம் என்று நம்பிப் போனால், அந்த ஆக்‌ஷன் ஹீரோ வில்லன்களை டார்ச்சர் செய்வதைவிட நம்மை டார்ச்சர் செய்தால், தலை மட்டுமா வலிக்கும்? அடித்துப் போட்டதுபோல உடல் எல்லாம் வலிக்கும். பெரிய வேலை வரும்போது, பதற்றத்தில் தோள்பட்டை எல்லாம் முறுக்குக்கம்பியால் கட்டப்பட்டதைப் போன்ற வலியில் இறுக்கமாக உணர்வீர்கள்.

அமெரிக்காவில் வாழ்ந்த ஓர் இத்தாலியக் குடியிருப்பில் மாரடைப்பே இல்லை என்று தெரியவந்தது. அவர்களை மருத்துவப் பரிசோதனை செய்தார்கள். உடல்கூறுகள், உணவுப்பழக்கங்கள், வேலைத்தன்மை என பலவற்றை ஆராய்ந்தார்கள். முடிவு என்ன? அதிகக் கொழுப்பான உணவுதான் உண்கிறார்கள், பெரிய உடற்பயிற்சி இல்லை என முடிவுகள் காட்டின. வியத்தகு காரணம் என்று எதுவுமே புலப்படவில்லை. பின் சமூக மருத்துவ ஆராய்ச்சியாளர்களின் செய்த  நீண்ட ஆய்வுகளில் உண்மை தெரியவந்தது. அவர்கள் கூட்டுக் குடும்பங்களாக வசிக்கின்றனர். தங்கள் மொழியிலேயே பேசுகின்றனர். வேலையின்போது பேச்சும் சிரிப்பும் நிச்சயம் இருக்கும். கூட்டு விருந்து உண்டு.

மால்கம் கிளாட்வெல் அழகாகச் சொல்கிறார், ‘இது அவர்கள் கலாசாரத்தைக் கெட்டியாகப் பிடித்திருக்கும் வாழ்வியலால்தான் சாத்தியப்பட்டிருக்கிறது.’ வலி வருவதற்கும், வளர்வதற்கும் விலகுவதற்கும், மனநிலை ஒரு மிகப் பெரிய காரணம். இதைக் கண்டுபிடிக்க இத்தாலியர்கள் வரை போவானேன்? நம் வீட்டு நிலவரத்தைப் பேசினாலே நிஜம் வெளிவருமே!

ஓர் இரவு நேரத்தைக் கற்பனை செய்துகொள்ளுங்கள், ஞாயிறு என்று வைத்துக்கொள்வோமே. இல்லத்தரசி கேட்கிறார், ‘என்ன சமைக்கிறதுன்னே தெரியலை. போரடிக்குது. சோர்வா இருக்கு. என்ன பண்ணலாம் ராத்திரி சாப்பிடுறதுக்கு?’

அந்த நேரம் பார்த்து அழைப்பு மணி அடிக்கும். திறந்தால், ஊரில் இருந்து அம்மையாரின் உறவுகள். இப்போது, இல்லத்தரசியிடமிருந்து ஓர் அபூர்வக் குதூகலமும் உற்சாகமும் பீறிட்டுக் கிளம்பும். நல விசாரிப்புகள் முடிந்து, சாப்பாட்டு விஷயம் சுமுகமாக முடியும். இருந்தவற்றைக்கொண்டு சுடச்சுட விருந்து உணவுத் தட்டுக்கு வரும். சிரிப்பும், குடும்ப வம்பும், அரட்டையுமாக நள்ளிரவு வரை பேச்சு நீளும்! ‘யாருக்கோ இங்கே உடம்பெல்லாம் வலின்னு சொன்னாங்களே’ எனக் கேட்கத் தோன்றும். ஆனால், சம்சார சாகரத்தின் ஆழ அகலங்கள் நமக்குத் தெரியாதா என்ன! சொந்தம் தரும் சுகமும் பாதுகாப்பும் மனநிறைவும் வலியைப் போக்கச்செய்யும் அல்லது மறக்கச் செய்யும்.

அவரவர் வயதை, மனநிலையை ஒத்த நட்புகள் தரும் பாதுகாப்பு உணர்வு இதுதான். மனக்குறை பகிர, பெருமைகள் பேச, கருத்துக் கேட்க, ஆலோசனை கேட்க... எல்லாவற்றுக்கும் நமக்கு மனிதர்கள் வேண்டும். உங்கள் விடலை மகள் வாட்ஸ்அப்பில் தோழிக்குத் தட்டுவதும், உங்கள் கணவர் அலுவலக நண்பரிடம் பாஸ் பற்றி போனில் புலம்புவதும், வயதான தந்தை கர்மசிரத்தையாக வாக்கிங் போய், தன் வயதொத்தவரிடம் பழைய கதை பேசுவதும் இதனால்தான். 

ஃபேஸ்புக்கில் ஓராயிரம் நண்பர்கள் கொண்டவரிடம் மனம்விட்டுப் பேச ஒருவர்கூட இல்லை என்றால், அடைக்கப்பட்ட அழுத்தங்களும், உளைச்சல்களும் வலிகளாக மாறுவதில் வியப்பே இல்லை. வருவோர் போவோரிடம் எல்லாம் திண்ணையில் உட்கார்ந்து பேசிய காலம் போய், வெறுமையாகத் தனிமையில்  அமர்ந்திருக்கிறோம். முன்பு, நம் வீடுகளில் அறைகள் குறைவு; மனிதர்கள் அதிகம். இன்று அறைகள் அதிகம்; அவற்றில் மனிதர்கள் குறைவு. நாம் நாகரீகமான தனி மனிதர்களாக வாழத் தொடங்கியதில் ஏற்பட்ட கலாசாரத் தேக்கம் முதலில் மனதையும் பின் உடலையும் பாதிக்கிறது. பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகக் கூட்டு வாழ்க்கைக்குப் பழக்கப்பட்ட நம் மரபணுக்கள், தனிமையை அவ்வளவு விரைவில் ஏற்றுக்கொள்ளுமா?

வலி நிவாரணத்துக்கு ஆயிரம் மருந்துகள் உள்ளன. ஆனால், அவற்றில் சிறந்தவை அன்பு, கவனம், அரவணைப்பு மற்றும் நம்பிக்கைமொழி. வலியை சுகமாக மாற்றும் வழிகள் இவைதான்!

வலிகளுக்கு மட்டும் அல்ல, எல்லா வியாதிகளுக்கும் உடலைவிட மனம்தான் பிரதான காரணம் அல்லது சிக்கல் மனதில் தொடங்கி உடலில் முடிகிறது என்று சொல்லலாம். சிந்தனையால், ரசாயன மாற்றத்தால் மட்டும் வலிகளும் உபாதைகளும் நிகழ வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. பதற்றம்கூட விபத்து ஏற்படக் காரணமாகலாம்; சில ஆபத்துகளை நோக்கிச் செல்லவைக்கலாம்; வெளியிலிருந்து வரும் கிருமியைத் தடுக்கும் சக்தியை இழக்கலாம்.

மன அளவிலான வியாதித் தடுப்பை ‘சைக்கோ இம்யூனிட்டி’ எனச் சொல்கின்றனர். மனைவியை இழந்தவர்கள் பலர் மிக விரைவில் நோய்வாய்ப்பட்டு இறப்பதைப் பார்க்கிறோம். அதே நேரம் மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்ட தாய், தன் பிள்ளைகளுக்காக உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு போராடுவதையும் பார்க்கிறோம். உயிரைக் காக்க நினைப்பதும் துறக்க நினைப்பதும், நம் ஆரோக்கியத்தை மட்டும் அல்ல; வாழ்க்கையையே பாதிக்கும். ‘கில்லி’யிலும் ‘துப்பாக்கி’ படத்திலும், இளைய தளபதி க்ளைமாக்ஸில் கையை, காலை உதறி உயிர் பெற்று எதிரியைத் தாக்குவதும் இந்த சைக்கோ இம்யூனிட்டியால்தானோ! 

‘எல்லா டெஸ்ட்டும் செய்தாகிவிட்டது. எல்லாம் நல்லா இருக்குன்னுதான் ரிசல்ட் வருது. ஆனா, வலி கொஞ்சம்கூட குறையலை’ என்று யாராவது சொன்னால், அந்த வலிக்கு ஆதாரம் மனப்பிரச்னை எனப் புரிந்துகொள்ளுங்கள். பலர் டாக்டர் மேல் டாக்டர்களாகப் போய்ப் பார்ப்பார்கள். அவர்களாகவே, ‘ஒரு சி.டி ஸ்கேன் எடுத்துப் பார்த்துடலாமா டாக்டர்?’ என்றும் கேட்பார்கள். வலி சரியாகவில்லை என்றால், வேறு டாக்டரைப் பார்க்கப் போவார்கள். இதை ‘டாக்டர் ஷாப்பிங்’ என்று சொல்வோம். எந்த டாக்டரிடமும் திருப்திப்பட மாட்டார்கள். ‘அவர் சரியாகப் பார்க்கலை’ என்று குற்றம் சொல்வார்கள். தங்கள் வலி யாராலும் சரிசெய்ய முடியாதது என்று பெருமைப்படும் அளவுக்கு வலிப்பற்று கொண்டிருப்பார்கள். மருத்துவர்களும் அவரவர் இலாகாவான நரம்பு மண்டலம், கண், பல் எனப் பார்த்து ஓய்ந்துபோய் ‘ஆக்சுவலி... யூ ஆர் ஆல்ரைட்!’ என்பார்கள். நம் ‘வலி’யவர் அதற்குள் அடுத்த டாக்டரின் அட்ரஸ் விசாரித்துக்கொண்டிருப்பார்!

இன்னும் பலர் பல வலி நிவாரண மாத்திரை, களிம்பு, சொட்டு மருந்து, வாசனைத்திரவியம் எனப் புதுவிதப் போதைகளுக்கு அடிமையாகிவிடுகின்றனர். ‘ரெண்டு மாத்திரை போட்டுட்டு ஒரு மணி நேரம் படுத்தாத்தான் சரியாகும்’ என எத்தனை பேர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறோம். இந்த வலி நிவாரண மாத்திரைகள் மருத்துவர் சிபாரிசில் ஒரு குறுகிய காலத்துக்கு மட்டும் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டிவை என்ற உண்மையை மறைத்து, ஒரு மாபெரும் மருந்துச் சந்தை இயங்கி வருகிறது. இதனால்தான் நாம் விரும்பும் கிரிக்கெட் வீரர் வலி நிவாரண மருந்துக்கு ‘பிராண்டு அம்பாசிடர்’ ஆகி நம்மையும் எடுத்துக்கொள்ளச் சொல்கிறார்.

மனம், வலியை வரவழைப்பதிலும் போக்குவதிலும் பெரும் பங்கு வகிக்கிறது. ‘அந்த குருஜி ஆசிரமத்துக்கு போய் ஒரு வார யோகப் பயிற்சி கற்றுக்கொண்டால் எல்லாம் சரியாயிடும்’ என்று எம்.எல்.எம் ரேஞ்சில் மார்க்கெட்டிங் பண்ணும் மாமி சொல்வதில் பொய் ஒன்றும் இருக்காது. ஒரு வாரப் பயிற்சியில் நிச்சயம் பெரும் மாற்றம் வரும். ஆனால் யோகக்கலை மட்டும் அதற்குக் காரணம் இல்லை.

ஒரு வாரம் வேலைக்கும் வீட்டுப் பொறுப்புகளுக்கும் விடுப்பு. எங்கும் அமைதி, சுத்தம்; அனைவரும் பெரும்பாலும் மௌனம்; பார்த்துக்கொண்டாலும் பரவசத்துடன் மந்திர வார்த்தைகள்தான் பிரயோகம்; ஒவ்வொரு வேளையும் சத்தான உணவு; தன்னைப் பற்றி நினைக்க நிம்மதியான இடம்; பிரத்யேக நேரம்; வலிகள் வலுவிழந்து சுகம் மேலிடும். ஆனால், எத்தனை நாட்களுக்கு? திரும்பி வந்தால், அதே வாழ்க்கை; அதே ஓட்டம்; பாஸ் கொடுமை; வாழ்க்கை இணையின் இம்சை; பிள்ளைகளின் நச்சரிப்புகள்; தொலைக்காட்சி இரைச்சல்கள் தொடரும் எனத் தொடர்ந்துகொண்டே இருக்கும். கற்ற யோகாவை செய்ய விருப்பம்தான், ஆனாலும் நேரம் இல்லை. வலிகள் மீண்டும் இன்னும் வலிமையாகத் தாக்கத் தொடங்கும்.

இது ஆசிரமப் பயிற்சிகள் மீது உள்ள குறை அல்ல; நம் எதிர்பார்ப்புகள் செய்யும் பிழைகள். அதிரடி டயட்டில் வயிற்றைக் குறைக்க நினைப்பதுபோல வாழ்நாள் வலிக்கு ஒரு வாரப் பயிற்சியை சிகிச்சையாக நினைப்பது... எதையும் தொடர்ந்து செய்ய முடிந்தால் மட்டுமே மாற்றம் நிலைக்கும். நம் அன்றாட வாழ்க்கையில் உள்ள வாழ்வியல் அம்சங்கள்தான் வலிக்குப் பிரதான காரணம்.

வலியின் செய்தி என்ன? ‘என்னைக் கவனி’ என்பதுதானே? கேட்பாரற்றுக்கிடப்பதுபோல நினைக்கையில்தான் வலிகள் பெருகும். ‘பெண்களில் வேலைக்குச் செல்பவர்களைக் காட்டிலும், வேலைக்குச் செல்லாதவர்களுக்கே வலிகள் அதிகம்’ என உளவியல் ஆய்வுகள் சொல்கின்றன. அதேபோலத்தான் பகலைவிட, இரவில் வலிகள் தீவிரமாகத் தோன்றும்!

சொற்களால் பேச முடியாத சந்தர்ப்பங்களில் நாம் வலிகளால் பேசிக்கொள்கிறோம். அலெக்சிதைமியா (Alexithymia) என்ற ஒரு நோயில் வலியால் அவதிப்படும் மனிதர்களால் தங்கள் வாழ்க்கையின் எந்தப் பிரச்னையைப் பற்றியும் வெளியே பேச சிரமப்படுவார்கள். ‘எனக்கு எந்த பிரச்னையும் இல்லை’ என்று சொல்வார்கள். மனசு சரியில்லை என்றால், ‘தலைவலி’. வேலை செய்ய மனம் இல்லை என்றால், ‘உடல் வலி’. இப்படித்தான் சொல்ல ஆரம்பிப்போம். வலிகள் மூலம் தொடர்புகொள்வோம். முதலில் பிரச்னைகளுக்குப் பிந்தி வரும் வலி, நாள் செல்லச் செல்ல பிரச்னைகளுக்கு முந்தி வரும்.

அன்பும் கவனமும் சலுகைகளும் போகும் அபாயத்தால், வலியை ஆழ்மனதில் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் பலர். ‘நான் நன்றாக இருக்கிறேன் என்று நினைத்துவிடாதே. எனக்கு தீராத வலி உள்ளது’ என்பது உறவுகளுக்குச் சொல்லும் ஒரு முக்கிய செய்தி.

நன்றாக இருந்தால் முகத்தைக்கூட சரியாகப் பார்க்காத கணவன், மனைவி வலியில் துடிப்பதைக் கண்டால் பூரண கவனத்துடனும் கரிசனத்துடனும் உரையாடுவான். கரிசனத்தையும் அன்பையும் நேரத்தையும் அள்ளி வழங்குவான். வலிக்குத் தரும் மதிப்பை, வலியில்லாத நேரத்தில் அந்த மனிதருக்கு அளியுங்கள். ‘அன்பும் கவனமும் பெற இந்த வலிகள் அவசியம் இல்லை’ எனப் புரியவையுங்கள். சொல்லாத பிரச்னைகளையும் வாய்விட்டுப் பேசக் கேளுங்கள். ‘எதையும் பேசித் தீர்க்கலாம்’ என்பதை நம்புங்கள்; நம்பவையுங்கள். மனம் சுகப்படும்போது உடலும் சுகப்படும்.

மாறுவது மனம். மனம் மாறும். உடல் மாறும். வலி தீரும். நம்புங்கள்... வலி தீருவதற்கு மனமாற்றம்தான் மாமருந்து!

“எவ்வளவு வலி தெரியுமா?’ எனக் கேட்போம். ஆனால், வலியை அளக்க முடியாது என்பதுதான் உண்மை. ரத்த அழுத்தம்போல, உடல் வெப்பம்போல துல்லியமாகச் சொல்ல முடியாத விஷயம் வலி.

‘உயிர் போற வலி’ என வலி தாங்காமல் கதறினால், அதிக வலி என்று நம்புகிறோம். அதே வலிகொண்ட இன்னொருவர் கண்ணை மூடித் தாங்கியவாறு பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தால், அதை மிதமான வலியாகக் கருதுகிறோம். இங்கு வலியின் நிஜத்தன்மையைவிட, வலிதாங்கும் மனவலிமை, அவரின் உணச்சிவசப்படும் தன்மை, மொழித்திறன், உடன் இருப்போருடன் உள்ள உறவுமுறை எனப் பல விஷயங்கள் உள்ளன. இதனால்தான், வலியை அளவிடுவதில் பல சிக்கல்கள்!

யாரும் பார்க்காமல் இருக்கும்போது கீழே விழும் குழந்தை வலியைத் தாங்கி அழுகையை அடக்கிச் செல்லும். தாயோ அல்லது தாங்குபவரோ யாராவது இருந்தால், பெரிதாக அழுது கூச்சல் போடும். சிலர் வலிக்குது என்று ஒரு வார்த்தையில் சொல்வதை, ‘மண்டைக்குள்ள ஒரு சுத்தியைவெச்சுத் தட்டற மாதிரி அப்படி ஒரு வலி..!’ என்று தத்ரூபமாகச் சொல்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். படம் பார்க்கும்போது தெரியாத வலி, இடைவேளையில் அதிகமாகத் தெரியும். விரும்பாதவர் வருகையில், சாதாரண வலி பூதாகரமாக வடிவெடுக்கும். வலியை அளப்பது கடினம். ஆனால், இந்த வலிதான் நமக்கு அடிப்படை உளவியல் தத்துவத்தை உணர்த்துகிறது.

ஒருவரின் வலியை இன்னொருவருடன் ஒப்பிட முடியாது. ஒருவர் துக்கத்தை மற்றொருவர் துக்கத்துடன் ஒப்பிட்டு ‘இது அதைவிட அதிகம்’ என்று கணிக்க முடியாது. வாழ்வின் துயர்களை நம்மால் அளவிடவோ, ஒப்பிடவோ, வரையறுக்கவோ முடியாது. எல்லாம் தனிநபர் அனுபவங்கள். எதையும் உண்மை, பொய் என்றோ குறைவு, அதிகம் என்றோ மதிப்பிட முடியாது.

இதனால்தான் நம்மால் மற்றவர் வாழ்க்கையைப் புரிந்துகொள்ள முடிவது இல்லை. 50 ஆயிரம் ரூபாய் வங்கிப் பணத்தை கையாடல்செய்த வங்கி ஊழியர், அவமானம் தாங்காமல் குற்ற உணர்ச்சியால் தற்கொலை செய்துகொள்கிறார். பல லட்சம் கோடி ரூபாய் ஊழலில் சிக்கிய அரசியல்வாதி நிதானம் இழக்காமல் தொலைக்காட்சியில் பேட்டி கொடுக்கிறார். செய்த குற்றத்துக்கும் குற்ற உணர்வுக்கும் சம்பந்தம் உண்டா என்ன... அல்லது குற்ற உணர்வும் அவமானமும் இந்த அளவுக்கு இருந்தால்தான் தற்கொலை செய்ய வேண்டும் என்ற அளவீடு ஏதாவது உண்டா என்ன? மனிதத் துயரை மீட்டர் வைத்து அளக்க முடியாது. அதனால், பிறர் செய்யும் பல விஷயங்கள் நமக்குப் பைத்தியக்காரத்தனமாகத் தெரிகின்றன!

‘பாலுக்குச் சர்க்கரை இல்லை’ என்பதும் ‘கூழுக்கு உப்பு இல்லை’ என்பதும் சமமான பிரச்னையா என்று கேட்கலாம். அது யாருக்கு நேர்கிறது என்பதைப் பொறுத்துத்தான் எல்லாம்.

வீடற்று சாலையில் உறங்கும் எண்ணற்ற மனிதர்களுக்கு வாகனங்கள் காலருகே சென்றாலும் நிம்மதியாகத் தூங்க முடிகிறது. ஆனால், தூக்க மாத்திரை இல்லாவிட்டால் தூங்க முடியாத பல பெரிய மனிதர்கள் ராட்சத சொகுசுப் படுக்கையில் புரண்டு புரண்டு தவிக்கிறார்கள். யார் பிரச்னை பெரிது என்று எவ்வளவு பட்டிமன்றம் வைத்தாலும் முடிவுகட்ட முடியாது.

நாம் நம் பிரச்னை மீதும் பிறர் பிரச்னை மீதும் வைத்திருக்கும் எண்ணங்கள் யாவும் நம் அபிப்பிராயங்கள்தான். இவற்றில் உண்மை அறிய முயற்சிப்பதைவிட ‘இவை எல்லாம் நம் மனதின் இப்போதைய செயல்பாடுகள்’ என்று புரிந்தாலே தெளிவு பிறக்கும்.

ஆனால், உணர்ச்சிவசப்பட்டு நாம் சொல்லும் மிகைப்படுத்தப்பட்ட எண்ணங்கள் மெள்ள மெள்ள நிஜங்கள் ஆகும் அபாயங்கள் உண்டு.

 ‘என் கஷ்டம் யாருக்கும் வந்திருக்காது!’ ‘உன்னை மாதிரி என்னைச் சித்ரவதை செய்ய யாரும் இல்லை’, ‘என் நிலை என் எதிரிக்கும் வரக் கூடாது.’ இவற்றின் உண்மை நிலையை அறிய முற்படுவதைவிட இவை அனைத்தும் உணர்ச்சிமிகுதியால் ஏற்படும் சிந்தனை மீறல்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். மனதின் மாய வேலை இது.

ராணுவப் பயிற்சி பற்றி உரையாற்றிய மேஜர் சியாச்சினில் நம் வீரர்களின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஒரு வீடியோ படத்தைக் காண்பித்தார். ஓர் ஆண்டு தீவிரப் பயிற்சிக்குப் பின், அவர்கள் அங்கே அனுப்பப்படுகின்றனர். மைனஸ் 25 டிகிரி குளிரில் சிறப்பு உடைகள் அணிந்து, பனிப்பாறைகள் மேல் நடந்து, இலக்குகளை அடைய வேண்டும். துப்பாக்கிகள் முதல் அடுப்பு வரை அனைத்தையும் சுமந்து செல்ல வேண்டும். பனிக்கட்டிகளை அடுப்பில் சூடேற்றினால்தான் குடிக்கவே தண்ணீர் கிடைக்கும். கையுறை கழன்று விழுந்துவிட்டால் கை விரைத்து, ரத்தம் உறையும். கையை வெட்டி எறிந்தால்தான் உயிர் பிழைக்க முடியும். மற்ற மனிதத் தொடர்பு என்றால், அது எதிரியாகத்தான் இருக்கும். இதற்குள் மூளை வெடித்து, சிகிச்சை இல்லாமல் இறக்கும் வீரர்களின் உடலை எடுத்துச் செல்லும் வரை பத்திரப்படுத்த வேண்டும். குடும்பத்தில் யாராவது இறந்திருந்தாலும் அந்தச் செய்தி உடனே தெரிவிக்கப்பட மாட்டாது.

வாழ்வா, சாவா, நோவா என்று தெரியாத வாழ்க்கையில் எத்தனை வலிகள்... எத்தனைத் துயர்கள்... இந்தத் தியாகங்களுக்காக அவர்களுக்கு என்று என்ன தனி மரியாதையை நாம் கொடுக்கிறோம்? இறந்தால்தான் மாலையும் மதிப்பும் மரியாதையும். ஆனால், இத்தனை இடர் நிறைந்த வாழ்விலும் சற்றும் நம்பிக்கை குறையாமல் போராடுகிறார்கள் என்றால் அந்த மனவலிமை எப்படி வந்தது?

வயிற்று வலி, தேர்வில் தோல்வி, வீட்டில் சண்டை என்று தற்கொலை வரை செல்வோருக்கு ஏன் இந்த மன வலிமை இல்லை... சின்ன விஷயத்துக்குச் சிதைந்து போவோர்க்கும், மலைபோன்ற துயர் இருந்தும், நிலை குலையாமல் இருப்போருக்கும் என்ன வேறுபாடு? எல்லாம் மனம்தான்.

வாழ்க்கையில் வருவதற்கு ஒரு வாசல்; போவதற்கு பல வாசல்கள். வருவது நம் வசம் இல்லை. வாழ்வதும் வீழ்வதும் நம் வசமே. நம் மனம் மாறினால், வாழ்வு நம் வசமாகும்! 

நாம் வாழும் உலகம் ஒன்றுதான். ஆனால், நாம் காணும் உலகங்கள் வேறு வேறு. ஒரு குடும்பம், தி.நகரின் அங்காடித் தெருவில் நடந்து செல்கிறது என  வைத்துக்கொள்வோம். குடும்பத்தின் 70 வயதைக் கடந்த மூத்தவர் யோசிப்பார், ‘எப்படி மாறிப்போச்சு எல்லாம்... ஒரு காலத்தில் மாம்பலம் ஸ்டேஷனில் ரயில் நிற்பது இங்க இருந்து பார்த்தால் தெரியும். அந்த தி.நகரா இது?’

40-களில் உள்ள அவர் மகன் இப்படி யோசிப்பார், ‘நகைக்கடைகளில் என்ன கூட்டம்? தங்கம் விலை திரும்பவும் ஏறுது. மார்க்கெட் டவுண் ஆகுதுன்னா, தங்கம் ஏறும். கச்சா எண்ணெய் விலையும் குறையுது. அமெரிக்காவிலும் ரெசஷன் வரப்போறதா சொல்றாங்க... என்ன ஆகப்போகுதோ?’

‘பழைய ஃபேஷன் எல்லாம் திரும்ப வருது. வாணிஸ்ரீ போடற மாதிரி நீள ரவிக்கை, ஹம்ப் வச்ச ஹேர் ஸ்டைல், பாவாடை தாவணி... என்ன ஒண்ணு, புடவை எல்லாம் இப்ப பண்டிகைக்குக் கட்டற மாதிரி ஆகிடுச்சு. சொன்னாலும் சல்வார்தான் செளகரியம்!’ அவர் மனைவியின் எண்ணம் இப்படி ஓடும்.

வேண்டாவெறுப்பாக வந்திருக்கும் மகளின் மனக்குரல் இது, ‘ஐயோ! இப்படிக் கூட்டத்துல நடக்கவிட்டுட்டாங்களே. எல்லாத்தையும் ஆன்லைன்லயே வாங்கலாம். சொன்னா, கேட்க மாட்டாங்க.’

தி.நகர் ஒன்றுதான். ஆனால், ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொன்றைப் பார்க்கிறார்கள். நாம் கண்ணில்படுவதைப் பார்ப்பது இல்லை. பார்க்க நினைப்பதைப் பார்க்கிறோம். அதனால்தான், மற்றவர்கள் பார்ப்பதை நம்மால் பார்க்க முடிவது இல்லை. இதைத்தான் ‘சப்ஜெக்ட்டிவ் ரியாலிட்டி’ என்று சொல்கிறோம். ‘அவரவர் எதார்த்தம்’ என்று இதைச் சொல்லலாம்.

 ‘ஹிந்து’ பேப்பர் படிக்கும் பல மேல்தட்டு நகரவாசிகளுக்கு சாய்நாத்தைத் தெரியாது. ஒரு லட்சம் விவசாயிகள் தற்கொலைகள் பற்றி தொடர்ந்து விரிவான கட்டுரைகளை நடுப்பக்கத்தில் எழுதியவரை ஏன் தெரியவில்லை? காரணம், அவர்கள் பார்க்க மறுக்கும் நிஜங்களைச் சொல்பவராயிற்றே!

 அப்படி என்றால் நாம் உலகத்தையே வடிகட்டித்தான் பார்க்கிறோமா? ஆமாம், அதுதான் நிஜம்! சண்டை போடுகையில், நாம் அனைவரும் இதைத்தானே செய்கிறோம்? சில சம்பவங்களை ஞாபகமாகக் குறிப்பிடுவோம். பல சம்பவங்களை அனிச்சையாக மறந்திருப்போம். எதிராளி எடுத்துரைக்கும்போதும் அதை  மழுப்புவோம். இந்த ஞாபகங்கள் நம் சார்பு நிலைகளைப் பொறுத்தவை.

ஆழ்ந்து யோசித்தால், நம் எண்ணங்களும் உணர்வுகளும்தான் நம் பார்வைகளைத் தீர்மானிக்கின்றன. நாம் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால், நாம் பார்ப்பவை எல்லாம் குதூகலமாகத் தென்படும். நாம் துவண்டு இருக்கும்போது, நாம் பார்ப்பதில் எல்லாம் இருள் மண்டிக்கிடக்கும்.

ஒரு சின்ன ஜோக்கைப் படித்துவிட்டு, விழுந்து விழுந்து சிரிக்கும் பிள்ளையைப் பார்த்துக் கேட்கிறார் அவன் அப்பா, “எதுக்கு இப்படிப் பைத்தியம் மாதிரி சிரிக்கிறே?” அவருக்குத் தெரியாத நகைச்சுவை அவனுக்குத் தெரியக் காரணம், நகைச்சுவை என்பதே வெளியே இல்லை; அவரவர் மனங்களில் உள்ளது. இதை கண்ணதாசன் ‘அவன்தான் மனிதன்’ படப் பாடல் மூலமாக, அழகாகச் சொல்கிறார்.

எல்லாமே நம் மனதில் தோன்றுபவை என்றால், சுற்றுப்புறம் நம்மை பாதிக்கவே செய்யாதா? செய்யும். ஆனால், எவ்வளவு பாதிக்கும், எப்படிப் பாதிக்கும் என்பதை உள்மனம்தான் முடிவு செய்யும்.

மிகவும் நலிவுற்ற நிலையில் இருந்து, பிறர் உதவி இன்றி வாழ்க்கையில் போராடி வென்ற இருவர் இருவிதமான கற்பிதங்களைக் கொள்ளலாம்.

“பிறர் உதவி இன்றி நான் கஷ்டப்பட்டது போல யாரும் படக் கூடாது. அதனால், எல்லோருக்கும் உதவ வேண்டும்!”

“எதுக்கு உதவி? நான் எப்படி சொந்த முயற்சியில் மேலே வந்தேனோ அதுபோல போராடி வரட்டும்!”

ஒரே சூழ்நிலை, வேறு வேறான கற்பிதங்களை உருவாக்கும். இதனால்தான் ஒரே கல்வி எல்லோரிடமும் ஒரேவிதமான கற்பிதங்களை ஏற்படுத்த முடிவது இல்லை.

‘புகைபிடிப்பது உடல் நலத்துக்குக் கேடு’ எனும் செய்தி தெரிந்தும் புகைப்பவர்கள் புகைப்பது எதனால்? புகைப்பவரிடம் கேளுங்கள். அழகாகக் காரணம் சொல்வார்கள்.

“எங்க அத்தை 45 வயசுல புற்றுநோயால் இறந்துட்டாங்க. அவங்க என்ன சிகரெட்டா பிடிச்சாங்க? எங்க தாத்தா 90 வயசு வரைக்கும் இருந்தார். அவருக்கு இல்லாத பழக்கம் இல்லை. நோய் வரும்னா எப்படி வேண்டும் என்றாலும் வரும். டாக்டருங்க சொல்றாங்களே... அவங்களே ஸ்மோக் பண்றதில்லையா?”

இப்படி எவ்வளவு கேட்டிருக்கிறோம். எண்ணமும் செயலும் தீவிரமாகிவிட்டால், அதற்கு ஏதுவான காரணங்களை மனம் தயாரித்துக்கொள்ளும். காரணங்களை வெளியில் தேடாமல் உள்ளே தேடுவோம். மனதின் சூட்சும செயல்பாடுகள் அறிவோம்.

நம் வாழ்க்கையை வழி நடத்திச் செல்பவை நம் எண்ணங்கள். ஆரோக்கியம், செல்வம், நிம்மதி, மகிழ்ச்சி, நிறைவு எல்லாம் மனம் செய்யும் விளைவுகள். மனம் மாறினால், நம் வாழ்வு மாறிடும்!

ஒரு பெரும் விருட்சத்தின் மூலம், சிறு விதை. நம் வாழ்வின் நிகழ்வுகள் அனைத்துக்கும் ஏதோ ஓர் எண்ணம்தான் காரணமாக இருக்கும். நாம் எடுக்கும் முடிவுகள் அனைத்தையும் ஆராய்ந்தால், சில அடிப்படை எண்ணங்கள்தான் அனைத்தையும் தீர்மானித்திருக்கும். நம் எண்ணங்கள் அனைத்தும் அறிவியல்பூர்வமான உண்மைகளாக இருக்காது. பல விஷயங்கள், அபிப்பிராயங்களாகத்தான் இருக்கும். ஆனால், அவை நம் வாழ்க்கையையே புரட்டிப்போடுபவையாக இருக்கும்.

“15 வருஷத்துக்கு முன்னாடி, ஒரு ஃப்ளாட்டை யாராவது 20 லட்ச ரூபா கொடுத்து வாங்குவாங்களானு கோட்டூர்புரம் ஃப்ளாட்டை வேண்டாம்னு சொன்னேன், இப்போ, கேளம்பாக்கத்துக்கு போய் 70 லட்ச ரூபாய் கொடுத்து வாங்குற மாதிரி ஆகிருச்சு.”

“டெல்லிப் பொண்ணுதான் முதல்ல வந்த வரன். மாடர்ன் டிரஸ் போட்டோவைப் பாத்தவுடனேயே நம்ம குடும்பத்துக்கு சரிப்படாதுன்னு நிராகரிச்சேன். கல்லிடைக்குறிச்சி பொண்ணு, தெரிஞ்ச இடம்னு நம்பிக்கையா முடிச்சோம். டைவர்ஸ்ல முடியும்னு யாரு கண்டா?”

வாழ்க்கை நம் விருப்பத்துக்கு எதிராகச் செல்வதாக நாம் நினைக்கிறோம். ஆனால், அதற்குக் காரணம் காலாவதியாகிவிட்ட நம் அபிப்பிராயங்களும் எண்ணங்களும்தான். 50 ஆண்டுகளாக 500 பேருக்கு மேல் வேலை செய்தும், 100 கோடி ரூபாயைத் தொடாத நிறுவனங்களுக்கு மத்தியில், ஐந்து வருடத்துக்குள் 50 பேருக்கும் குறைவான பணியாளர்களுடன் 5,000 கோடி ரூபாயை ஈட்டும் நிறுவனங்கள் உருவாகும் என யாராவது நினைத்துப் பார்த்திருப்பார்களா? இரும்பை உருக்கிச் சம்பாதிக்க முடியாததை, இன்று பேருந்துக் கட்டணப் பதிவுசெய்யும் நிறுவனமும் வாடகை கார் பதிவு நிறுவனமும் சம்பாதிக்கின்றன.

முன்பு மேனேஜராக 40 வயதைக் கடந்திருக்க வேண்டும். இன்று, பலர் 40-ல் ஓய்வுபெறுவதை லட்சியமாகச் சொல்கிறார்கள். 30 வயதில் எம்.டி, சி.ஈ.ஓ என ஆகிறார்கள். இப்படிப் பல நம்பிக்கைகள் நாம் வாழும் காலத்திலேயே நீர்த்துப்போவதைப் பார்க்கிறோம். இருந்தும் பல அபிப்பிராயங்களைவிடாமல் பிடித்துவைத்துக்கொண்டு இருக்கிறோம். இப்படி இறுகிப்போன எண்ணங்கள்தான் பல ஏமாற்றங்களுக்குக் காரணம். அபிப்பிராயங்கள் இல்லாமல் இருக்க முடியுமா என்ன? இருக்கலாம். ஆனால், அவற்றை அடிக்கடி சோதனை செய்துகொள்வதுதான் புத்திசாலித்தனம். 

நாம் பார்க்கும் வேலையும் நம் சூழலும் பல எண்ணங்களை உறுதிப்படுத்தும். அது இயல்புதான். போலீஸ்காரர்கள் எதையும் சந்தேகத்தோடுதான் பார்ப்பார்கள். எங்களைப் போன்ற சைக்காலஜிஸ்ட்டுகள் ‘இவர் ஏன் இப்படிச் செய்கிறார் என்றால்..?’ என்று ஆரம்பிப்பார்கள். விஞ்ஞானிகளும் நீதிபதிகளும் எல்லாவற்றுக்கும் சாட்சிகள் கேட்பார்கள். குவாலிட்டி ஆசாமிகள் சுலபமாகத் தவறுகள் கண்டுபிடிப்பார்கள். ஆனால், இவை நம் எண்ணங்களை முழுவதுமாக மாற்றிவிடாது. அடிப்படை எண்ணங்கள் நம்முடையவைதான். அதனால்தான் ஒரே தொழிலில் உள்ள இருவர் இரு வேறு சிந்தனைகளுடன் செயல்பட முடிகிறது. 

நாம் தொடந்து சிந்திக்கும் எண்ணங்கள்தான் ஒரு கதைபோல ஆழ்மனதில் பதிகிறது. இதை, ‘டிரான்சாக்‌ஷனல் அனாலிசிஸ் ஸ்க்ரிப்ட் (Transactional Analysis Script)’ என்பார்கள். இந்த ஸ்க்ரிப்ட்தான் நம் வாழ்க்கையை வழி நடத்திச்செல்கிறது. இந்த உள் மனக் கதை ஓட்டத்துக்கு ஏற்றபடி நம் எண்ணங்கள், உணர்வுகள், செயல்கள் அனைத்தும் இயங்க ஆரம்பிக்கும்.

என் நண்பர் ஒருவருக்கு எங்கு வேலைக்குச் சென்றாலும் முதலாளியிடம் மோசமான உறவு இருக்கும். அவர் ஸ்கிரிப்ட் அப்படி. முதலாளிகளிடம் கோளாறு இல்லை. இத்தனைக்கும் ஒவ்வொருமுறையும் புது வேலைக்குச் செல்லும்போது, ‘இங்கு முதலாளியுடன் எந்த பிரச்னையும் கூடாது!’ எனச் சபதம் எடுத்துக்கொண்டுதான் செல்வார். இவர் எடுக்கும் எதிர்மறை சபதமே, அவர் ஸ்க்ரிப்ட்டின் எதிரொலிதான். எது நடக்கக் கூடாது என்று நினைத்துப்போகிறோமோ அது நிச்சயம் நடக்கும். அதுதான் கவர்ச்சி விதி.

ஆசையோடு திருமணம் செய்வதற்கும், விவாகரத்து ஆகக் கூடாது என்ற நினைப்போடு செய்யும் திருமணத்துக்கும் வேறுபாடு உள்ளது அல்லவா? இதை கிரிக்கெட்டில் அடிக்கடி பார்ப்போம். ஜெயிக்க வேண்டிய மேட்சை ‘தோற்கக் கூடாது’ என்ற எண்ணத்துடன் மிக ஜாக்கிரதையாக விளையாடித் தோற்போம். எண்ணங்களின் வலிமை அறிய பல ஆய்வுகளை நடத்தி உள்ளனர் உளவியலாளர்கள். விளையாட்டு உளவியலில் ‘காக்னிடிவ் சைக்காலஜி’ எனப்படும் சிந்தனை சார்ந்த உளவியலை அதிகம் பயன்படுத்துவார்கள்.

களம் இறங்கி பேட்ஸ்மேன் சந்திக்கும் முதல் பந்து. சென்ற பந்தில் விக்கெட் எடுத்த வேகப்பந்து வீச்சாளர் அபாயகரமாக ஓடிவருகிறார். அயல்நாட்டு பார்வையாளர்கள் எல்லாம் அவருக்கு ஆதரவாக, ஆரவாரமாகக் கூச்சலிடுகிறார்கள். பின்னால், கெட்ட வார்த்தை சொல்லி விக்கெட் கீப்பர் ஸ்லெட்ஜிங் செய்கிறான். எதிரில் மட்டை பிடித்துள்ள தோழன் ‘இந்த ஓவர் மட்டும் பார்த்து ஆடு!’ என எச்சரித்து இருக்கிறான். பந்து சீறி வருகிறது முகத்துக்கு நேரே... சொல்லுங்கள் என்ன நடக்கும்?

இவை எல்லாமும் வெளிப்புற உண்மைகள். ஆட்டக்காரனின் உள் மன உரையாடல்தான் அவன் அவுட் ஆகப்போகிறானா அல்லது சிக்ஸர் அடிக்கப்போகிறானா எனத் தீர்மானிக்கும். இப்படித்தான், வாழ்வின் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் எண்ணங்கள் செயல்களைத் தீர்மானிக்கின்றன.

மனிதகுலத்தின் மகத்தான கண்டுபிடிப்பே,  மனம் மாறினால் வாழ்க்கை மாறும் என்பதுதான். மெய்ஞானம் முதல் விஞ்ஞானம் வரை கண்டு சொன்ன உண்மை. மனம் மாறுமா? மாற்றித்தான் பார்ப்போமே... வாருங்கள்!

நம் கவலைகள் பலவற்றுக்கு யாரையாவது காரணம் சொல்வோம். ‘அந்த ஒருவரால், அல்லது சிலரால்தான் எல்லா பிரச்னையும்’ என்போம். ‘அவர்கள் மாறினால் எல்லாம் சரியாகும்’ என்று சத்தியம் செய்வோம். பிறர் மாற எல்லா முயற்சிகளையும் எடுக்கிறோம்.

என் பயிற்சி வகுப்புகளுக்கு வரும் பலர் தவறாமல் கேட்கும் கேள்வி, ‘இதை எல்லாம் முதலில் எங்க பாஸுக்குச் சொல்லித்தர முடியுமா’, ‘இதைவைத்து என் மனைவியின் குணத்தை மாற்ற முடியுமா?’, ‘என் குழந்தைகள் இதை எல்லாம் புரிஞ்சுப்பாங்களா? அவங்களுக்கு எப்படி புரியவைப்பது?’ நாம் எல்லாருமே பிறரை மாற்ற வழிமுறைகளைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறோம். கடவுள் முதல் கடைக்காரர் வரை எல்லோரிடமும் இதைத்தான் விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். எல்லா உறவுப் பிரச்னைகளுக்கும் காரணம் நம் எதிர்பார்ப்புகள்தான். 

சென்ற வருடம் ப்ளஸ் டூ ரிசல்ட் வந்தபோது, தெரிந்தவர் ஒருவர் தொலைபேசியில் அவசரமாக அழைத்தார். ‘பொண்ணுக்கு மார்க் குறைஞ்சுபோய் வீட்டில் ஒரே ரகளை. கையை வெட்டிக்கிட்டு, ஆஸ்பத்திரியில சேர்த்து, இப்பத்தான் டிஸ்சார்ஜ் செஞ்சு வீட்டுக்குப் போயிட்டிருக்கோம். உங்களை உடனே பார்க்கணும்’ என்று மூச்சிரைத்தார். அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் குடும்பமே வந்தது. ப்ளஸ் டூ எழுதிய பெண் துள்ளிக்கொண்டு வந்தாள். பின் வந்த அம்மா கையில் கட்டு. மகள் மதிப்பெண் குறைவாக வாங்கியதில் மானம் போய்விட்டதாம். கையை அறுத்துக்கொண்டது மகள் அல்ல தாய். 

இதையும் மிஞ்சிவிட்டார் இன்னொரு தந்தை. ‘அவளுக்கு நீங்க டீம் ஒர்க், மோட்டிவேஷன், ஸ்ட்ரெஸ் மேனேஜ்மென்ட் எல்லாம் சொல்லித்தரணும். அக்காடமிக்ஸ் தவிர, நாலு கிளாஸ் போறா. ஆனா, இன்னமும் அவளை காம்ப்பிடேட்டிவாக நான் எதிர்பார்க்கிறேன்...’ என்று அடுக்கியவரிடம், ‘பெண்ணுக்கு என்ன வயது?’ என்று கேட்டேன். ‘எட்டு’ என்றார். 

தற்கொலைகள் முதல் ஆணவக் கொலைகள் வரை அனைத்துக்கும் எதிர்பார்ப்புகள்தான் காரணம். துருப்பிடித்த எதிர்பார்ப்புகளை வைத்துக்கொண்டுதான் இத்தனை சேதாரங்கள் செய்து கொண்டிருக்கிறோம்.

இந்தியா போன்ற ஏழை நாட்டில் ஏன் இவ்வளவு தங்க நகைகள் போட்டு, சக்திக்கு மீறிய ஆடம்பரத் திருமணங்கள் செய்கிறோம்? ‘இவை ஊராரின் எதிர்பார்ப்புகள்’ எனச் சொல்வோம். ஆனால், இவை நம் எதிர்பார்ப்புகளே. படிப்பு, வேலை, கல்யாணம், குடும்பம் பற்றிய எல்லா எதிர்பார்ப்புகளும் நம்முடையவை. பிறர் பாதிப்புகள் இருந்தாலும் இறுதி முடிவு நம்முடையவைதான். எது நியாயமான எதிர்பார்ப்பு, எது அதீதமான அல்லது தவறான எதிர்பார்ப்பு என்பதை நிர்ணயம் செய்வதில்தான் சிக்கல் உள்ளது. அதனால்தான், பிறர் எதிர்பார்ப்புகள் மிகையாகவும் நம் எதிர்பார்ப்புகள் இயல்பாகவும் தெரிகின்றன. எவ்வளவு அன்பு இருந்தாலும் எதிர்பார்ப்புகள் அதிகமாக அதிகமாக அவை நிச்சயம் சிக்கல்களைத்தான் ஏற்படுத்தும்.

பரஸ்பர எதிர்பார்ப்புகள் கணக்குப் பார்த்து, பேரங்களைப் பேசச் செய்யும். ‘நான் இவ்வளவு செய்தேன்; நீ என்ன செய்தாய்?’ என்று கேட்க வைக்கும். எல்லா ஏமாற்றங்களுக்கும் எதிராளியைக் குற்றவாளியாக்கும். ‘எவ்வளவு செஞ்சு என்ன ஆச்சு? எல்லாம் என் தலை எழுத்து’ எனத் தன்னைத் தியாகியாக நினைத்து, தத்துவம் பேசவைக்கும். மற்றவர்களிடம் இருந்து பெறுவதைக் குறைத்து மதிப்பிடுவதும், அவர்கள் செய்யாததைப் பூதாகரமாகப் பார்ப்பதும்தான் பிரச்னைகள்.  இப்படித்தான் நம் எதிர்பார்ப்புக்கும் நம்பிக்கைக்கும் ஏற்றவாறு செய்திகளைத் தேடித் தேடிச் சேகரித்து, ‘நம் நம்பிக்கைகள்தான் உலகளாவிய உண்மைகள்’ என வாதாடுவோம்.

ஒவ்வொரு சிக்கலான உறவையும் எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். அவர்களிடம் உங்கள் எதிர்பார்ப்புகள் என்ன என்பதையும், அதை அவர்கள் நிறைவேற்றத் தவறினால் எப்படி உணர்கிறீர்கள் என்பதையும், அதேபோல அவர்களின் அனைத்து எதிர்பார்ப்புகளையும் நிறைவேற்றுகிறீர்களா என்பதையும் எழுதுங்கள்.

பிறகு, உங்கள் எதிர்பார்ப்புகளில் எத்தனை விஷயங்களைக் குறைத்துக்கொள்ளலாம் எனப் பட்டியலிடுங்கள். அதேபோல, அவர்கள் நிறைவேற்றாமல் போகும்போது, அதை எவ்வளவு மென்மையாகச் சொல்ல முடியும் என்று பாருங்கள்.

எதிர்பார்ப்புகளே இல்லாமல் அன்பு செலுத்த முடியுமா? என்று யோசியுங்கள். பிறந்த குழந்தையின் மேல் தாய்கொள்ளும் அன்பு அது. ‘நீ எப்படி இருந்தாலும் நான் தரும் அன்பு இதுதான். நான் உனக்குச் செய்வது இதைத்தான்’ என்ற நிலை அது. உங்கள் எதிர்பார்ப்புகள் குறையும்போது, எதிராளியின் எதிர்பார்ப்பும் குறைந்துபோயிருக்கும். எதிராளியின் மனதை மாற்றும் சூட்சுமம் உங்கள் மனம் மாறுவதில்தான் உள்ளது!

நாம் உபயோகிக்கும் மொழி, பிறரின் மனநிலையை, உறவுகளை எப்படி எல்லாம் பாதிக்கிறது தெரியுமா? சாதாரணமாகப் பேசும் வார்த்தைகள் எத்தனை தவறான அர்த்தங்களை உற்பத்தி செய்கின்றன என நீங்கள் அறிவீர்களா?

‘உனக்கும் எனக்கும் சரிப்பட்டு வராது!’, ‘உங்கிட்ட மனுஷன் பேசுவானா?’, ‘இப்படி ஒரு வாழ்க்கை வாழ்றதுக்கு எங்கேயாவது போய், பிச்சை எடுக்கலாம்!’, ‘என்னை மாதிரி வேதனைப்பட்ட தகப்பனை நீ உலகத்திலேயே பார்த்திருக்க மாட்டே!’, ‘ஒரு பைசாவுக்கு மரியாதை கிடையாது!’, ‘நான் எல்லாத்தையும் பண்ணிப் பார்த்துட்டேன்; எதுவும் நடக்கலை!’

இவை அனைத்தும் அதீத வாக்கியங்கள். ஒரு விஷயத்தை அழுத்திச் சொல்ல, அளவுக்கு அதிகமாக மிகைப்படுத்தியோ குறைத்தோ சொல்கிறோம். இது, எதிராளியின் புரிதலைச் சிக்கலாக்குகிறது. எதிராளியையும் இப்படி ஓர் அதீத வாக்கியத்தைச் சொல்லவைக்கிறது. பின், ஒரு உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலைக்கு இருவரையும் தள்ளி, இடைவெளியைப் பெரிதாக்குகிறது. அது பேச்சுவார்த்தையைக்கூட நிறுத்தவைக்கும். 

உணர்ச்சிவசப்பட வைப்பதுதான் மூளையின் எளிதான வேலை. அதுவும் பயம், கோபம் இரண்டையும் வரவழைப்பது அதற்கு மிகச் சுலபம். முதுகுத்தண்டின் மேல் பாகத்துடன் இணைந்துள்ள பகுதி, புராதன மிருக மூளை. மிருகத்தின் வேலை உயிர் காத்தல், உணவு சேகரித்தல் இரண்டும்தான். அதனால், போட்டியும் சண்டையும் ஓட்டமும் அன்றாடத் தேவைகள். அதற்கு ஏற்ற அமைப்புதான் பின் மூளையான மிருக மூளை. பரிணாம வளர்ச்சியில் மூளையின் மடிப்புகள் வளர்ந்து, முன்னுக்குத் தள்ளி மிகச் சமீப காலமாக (சில பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக) ஏற்பட்டதுதான் மனித மூளை. பகுத்தறிவு, தர்க்கம், பேசும் திறன், நகைச்சுவை, நிர்வாகம் என அனைத்தும் இந்த முன் மூளையில்தான் இயக்கப்படுகின்றன.

பிரச்னை என்னவென்றால், லட்சக்கணக்கான ஆண்டுகளாக உள்ள மிருக மூளையின் செயல்பாடுதான் முதலில் அனிச்சையாக வேலை செய்யும். அதனால்தான், உணர்ச்சிவசப்படுதல் முதலில் ஏற்படும். அது முற்றிலும் தணிந்த பிறகுதான், அறிவார்ந்த சிந்தனை சீராகச் செயல்பட ஆரம்பிக்கும்.

எத்தனை முறை நாமே ஒரு வாக்குவாதத்தில் தவறாகச் சொன்ன ஒரு வார்த்தைக்காகப் பின்னர் வருந்தியிருக்கிறோம்? உணர்ச்சிகள் அதிகரிக்கும்போது, தீவிரச் சொற்களை அதிகம் உபயோகிப்போம். ஒவ்வோர் அதீத வாக்கியத்தையும் அது சொல்ல நினைக்கிற செய்தியுடன் இணைத்துப் பார்த்தால், இந்தத் திரிபு நிலை புரியும்.

‘உனக்கும் எனக்கும் சரிப்பட்டு வராது.’ (உன் கருத்து வேறு; என் கருத்து வேறு.)

‘உங்கிட்ட மனுஷன் பேசுவானா?’ (உன்னுடன் பேசி, உனக்குப் புரியவைப்பது சிரமமாக உள்ளது.)

‘இப்படி ஒரு வாழ்க்கை வாழுறதுக்கு எங்கேயாவது போய் பிச்சை எடுக்கலாம்.’ (நான் என் வாழ்க்கையை வாழும் விதம் திருப்தியாக இல்லை.)

‘என்னை மாதிரி வேதனைப்பட்ட தகப்பனை நீ உலகத்திலேயே பாத்திருக்க மாட்டே.’ (ஒரு தகப்பனாக நான் வேதனை கொள்கிறேன்.)

‘ஒரு பைசாவுக்கு மரியாதை கிடையாது.’ (எனக்குத் தேவையான மரியாதையை நீ சில நேரங்களில் அளிக்கத் தவறுகிறாய்.)

‘நான் எல்லாத்தையும் பண்ணிப் பார்த்துட்டேன்; எதுவும் நடக்கலை.’ (என் முயற்சிகள் பலன் அளிக்கவில்லை.)

ஓர் அலுவல் மொழியில் சிந்திக்கவோ, பேசவோ முடியாதுதான். யோசித்துப்பாருங்கள். ஒருவர் உங்கள் காலை, கனத்த காலணிகொண்ட கடோத்கஜக் காலால் தவறி மிதித்துவிட்டார் என வைத்துக்கொள்வோம். என்ன வார்த்தைகள் வாயில் இருந்து வரும்?  ‘யோவ் அறிவில்லை? இப்படி ஷூ காலை வெச்சு மிதிக்கிறியே. கண்ணு தெரியலை?’ என்று கேட்காவிட்டாலும் குறைந்தபட்சம் மனதுக்குள் ஒரு கெட்ட வார்த்தையை உதிர்ப்போம்தானே. சிக்கலில் உள்ளபோது அதீத வார்த்தைகளை உபயோகிக்காமல் இருப்பதுதான் நிஜமான அறிவு. இதனால், பல உணர்ச்சிகள் தவிர்க்கப்படும்; பல உறவுகள் பாதுகாக்கப்படும்.

சுலபமாகச் சொன்னால், உணர்ச்சி வசப்படுகையில் பேச்சைக் குறைப்பது நல்லது. ஒன்றைச் சொல்லியாக வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டால், அதை மிகைப்படுத்தாமல் உள்ளதை உள்ள மாதிரி சொல்லப்பாருங்கள்.

‘நான் எல்லாத்தையும் செஞ்சு பாத்துட்டேன். அவன் ஒரு இன்ச்கூட நகரலை!’ என்ற வாக்கியத்தில் உள்ள மிகைகளைப் பாருங்கள். ஆரோன் பெக் என்ற உளவியலாளர் இதை ‘மிகையாக்கம் மற்றும் குறைவாக்கம் (Maximizations and Minimizations) ’ என்பார்.

குறிப்பாக, குடும்பப் பிரச்னைகளில் இந்த மிகைகள், உறவுகளைப் பாதிக்காமல் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். ‘வார்த்தையில் என்ன இருக்கிறது?’ என நினைக்காதீர்கள். தகாத சொல், சேதாரம் விளைவிக்கும். சரியான சொல், சண்டையை முடிக்கும். அமங்கலச் சொற்களுக்கும் பலன் உண்டு. மந்திரச் சொற்களுக்கும் பலன் உண்டு. மனம் தரும் சொற்கள் உங்கள் வாழ்க்கையை மட்டும் அல்ல; உங்கள் உறவுகளின் வாழ்க்கையைக்கூட மாற்றக்கூடியவை! 

நம் எண்ணங்கள் என்பவை உள்மன விவாதங்களே. ஒவ்வொரு செயலுக்கு முன்னும் பின்னும் இந்த விவாதங்கள் பலமாக நடக்கும். இவையே நம் செயல்களுக்குக் காரணங்களையும் புதிய அர்த்தங்களையும் கொடுக்கவல்லவை. நடக்கும் காரியத்தை எதிர்பார்ப்பதும், நடந்தவற்றில் இருந்து பாடம் கற்பதும் இந்த எண்ணங்களை வைத்துத்தான்.

‘நான் காத்திருக்கும்போது மட்டும் எனக்கு பஸ் வராது’, ‘நான் சொன்னா யார் கேட்பா?’, ‘நம்ம ராசி, எல்லாமே ஏறுமாறாத்தான் அமையும்’... இப்படி, நமக்குள் பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

பெண்ணுக்குக் கல்யாணம் எனப் பத்திரிகை கொடுக்க வருகிறார் ஒருவர். ‘பையன் அமெரிக்காவில் கிரீன் கார்டு ஹோல்டர்’ என்று சொல்கிறார். உடனே, நம் மனம் விவாதத்தைத் தொடங்கிவிடும். ‘நான் வேலைக்குச் சேர்ந்தப்ப, இவன் ஜஸ்ட் டெம்பரரி கிளார்க். ஐஸ்ஹவுஸ் அருகே ஒண்டுக்குடித்தனத்தில் இருந்தான். இனி இவனும் அமெரிக்கா போய் செட்டில் ஆயிடுவான். நாம மட்டும் இப்படியே இருக்கோம். எல்லாத்துக்கும் ஒரு அதிர்ஷ்டம் வேணும். ஹூம்!’

இப்படி, ஒவ்வொரு நிகழ்வுக்கும் நமக்குள் ஒரு டயலாக் ஓடும். அந்த எண்ண ஓட்டம் நேர்மறையானதா எதிர்மறையானதா என்பதைப் பொறுத்துத்தான் நம் வாழ்வின் சகல முடிவுகளும் இருக்கும். குறிப்பாக, நாம் வாழ்வில் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதும் இல்லாததும் இந்த எண்ணங்களினால்தான். இந்த எண்ணங்களைத் தொடர்ந்து கண்காணித்தல், உங்கள் மனநலத்தை உங்களுக்கு எடுத்துரைக்கும்.

வாழ்க்கையின் சந்தோஷத்துக்கு இரு காரணங்கள்தான் உள்ளன. உங்கள் வாழ்வில் என்ன நிகழ்கிறது என்பது ஒன்று. அவற்றை நீங்கள் எப்படிக் கையாளுகிறீர்கள் என்பது இரண்டு. இதில், மகிழ்ச்சியை நிர்ணயிப்பதற்கு முதல் காரணம் 10 சதவிகிதம். இரண்டாவது 90 சதவிகிதம்.

இல்லாததை நினைத்து மருகுவதைவிட கிடைத்ததை மகிழ்வோடு ஏற்றுக்கொள்வதுதான் ஒரு முதிர்ந்த மனதின் வெளிப்பாடு. நமக்கு நம் வாழ்வில் இல்லாதது அனைத்தும் தெளிவாக, வரிசையாகத் தெரியும். ‘நான் குள்ளம்’, ‘என் நிறம் சற்று கறுப்பு’, ‘எனக்கு ஆங்கிலம் வராது’, ‘என்னால் பணம் சம்பாதிக்க முடியவில்லை’, ‘என் வாழ்க்கைத்துணையால் நிம்மதி இல்லை’, ‘என் வேலையில் உயர்வு இல்லை’, ‘என் பிள்ளைகள் மதிப்பது இல்லை’, ‘உடல் உபாதைகள் என்னைப் படுத்துகின்றன’, ‘என் வாழ்க்கை முழுத் தோல்வி’...

இப்படியெல்லாம் அடிக்கடி புலம்புகிறோம். ஆனால், கிடைத்தவற்றுக்கு நன்றி சொன்னோமா... அதனால் மகிழ்கிறோமா... இன்றும் உயிரோடு வாழ்தலே மிகப்பெரிய கொடை என்று உணர்ந்து நன்றி சொன்னோமா? கிடைத்ததை நினைக்காத மனம், இல்லாததை நேரம் தவறாமல் நினைக்கும்.

உடலில் ஒரு பாகம் பழுதடையும்போது, அது சீராக இயங்கினாலே போதும் என ஒவ்வொரு விநாடியும் துடிக்கிறோம், இல்லையா? அது சரியான மறுநாளே, அதை மறந்துவிடுகிறோம். சரியாக இயங்கும் அங்கங்களுக்கு நன்றி செலுத்த மாட்டோம். ஆனால், அவை பழுதுபட்டால் அதன் மீது முழுக் கவனம் செலுத்துவோம். இதுதான் மனதின் செயல்பாடு.

மகன் படிக்கவில்லை என்றால், புலம்புவோம், வேண்டுவோம், பிரார்த்திப்போம், சண்டை போடுவோம். ஆனால், அவன் முதல் இடம் பிடித்தால், அந்தச் சந்தோஷம் சிறிது நேரம்தான். பின் மனம் அடுத்த கவலையை நோக்கி நகர்ந்துவிடும். ‘இவ்வளவு மார்க் வாங்கியிருந்தாலும் ஸீட் கிடைக்கணுமே?’, ‘வெளியூர் காலேஜ்னா சாப்பாடு கஷ்டம்!’... இப்போது புரிகிறதா, நம் நிஜமான எதிரி எது என்று? புறக் காரணங்களைத் தேடித்தேடிக் குற்றம் சொல்வோர் ஒன்றை மறந்துவிடுகின்றனர். புறக் காரணங்களை பரிசீலனை செய்யும் எண்ணங்களும் அது எடுக்கும் முடிவுகளும்தான் நம் வாழ்வை நிர்ணயிக்கின்றன.

‘எனக்கு ஓவியம் கற்றுக்கொடுக்க யாரும் இல்லை. இருந்திருந்தால் நானும் ஓவியராகியிருப்பேன்’ என்று சொல்பவர்கள் உண்டு. கைகள் இல்லாமல் காலால் ஓவியம் வரைபவர்கள் உண்டு. எது உந்து சக்தி என்று நீங்களே முடிவு செய்துகொள்ளுங்கள்!

உங்கள் மனம் உள்ளே போடும் இரைச்சலால் நீங்கள் வெளியில் உள்ள அமைதியை அனுபவிக்கத் தவறுகிறீர்கள். உங்களுக்குள் ஒலிக்கும் குரல், உங்களை அன்பாக நடத்தினால் நீங்கள் பிறரை அன்பாக நடத்துவீர்கள். உங்கள் உள் மன எண்ணங்கள் நேர்மறையாக இருந்தால் வாழ்க்கை நம்பிக்கையோடு நகரும்.

உங்களால் உங்கள் புற உலகை மாற்றுவது சாத்தியம் இல்லை; உங்கள் அக உலகை மாற்றுவது சாத்தியம்; அவசியம். உங்கள் அக உலகம் மாறினால், உங்கள் புற உலகம் தானாக மாறும்.

வன்முறை பெருகிவிட்டது. டி.வியில், பத்திரிகைகளில், அக்கம் பக்கத்தில் எங்கும் வன்முறை பற்றிய செய்திகள்தான் நிரம்பி வழிகின்றன. கொலை, தாக்குதல், பெண்களுக்கு எதிரான குற்றங்கள் என எல்லா செய்திகளிலும் வன்முறை தான் ஓங்கி நிற்கின்றன. அரசியல் செய்திகளில்கூட சொற்களால் கருத்துக்களால் மோதல்கள்தான் வியாபித்து இருக்கின்றன.

வெளி உலகத்தை விட்டுத்தள்ளுங்கள். நம் பணியிடம், நம் குடும்பம், நம் சுற்றம் என்று எடுத்துக்கொண்டாலே இங்கு எத்தனை ஆக்கிரமிப்பு, வன்முறை, வலி, சேதாரம். உடல் சார்ந்த வன்முறையைவிட மனம் சார்ந்த வன்முறை ஏராளம். குடும்ப உறவுகளில்தான் எத்தனை வன்முறை? உடலில் ஒரு கீறல் இல்லாமல் எத்தனை வலிகள் தருகிறோம்? பெறுகிறோம்? எண்ணங்களும் சொற்களும் போதுமே! வன்முறைக்குக் கத்தியும் துப்பாக்கியும் வேண்டுமா என்ன? சொற்களே போதும். 

“இத்தனை செஞ்சிருக்கேன்... என்ன செஞ்சீங்க எனக்குன்னு கேக்கறான்?”, “அவன் உறவுக்காரங்களை முன்னாடி நிற்கவெச்சிட்டு மரியாதைக்குக்கூட நம்ம ஆட்களை முன்னாடி வாங்கன்னு கூப்பிடலை!”, “வீட்டுக்குப் போனப்ப முகம் கொடுத்துக்கூட பேசலை” - இப்படி நிராகரிப்புகள், ஓரவஞ்சனைகள், அவமானங்கள், அத்துமீறல்கள் என அனைத்தையும் ஆராய்ந்தால், யாரோ சிலரின் வன்முறை தெரியும்.

வன்முறைக்குப் பதில் என்ன? வன்முறைதான். “அதுக்கப்புறம் அவன்கூட பேசறதையே நிறுத்திட்டேன்”, “நானும் நல்லா திருப்பிக் கொடுத்திட்டேன்”, “அவளைப் பத்தி புட்டுப்புட்டு வெச்சிட்டேன்!”, “என்ன ஆனாலும் இனி கிட்டக்கூட போக மாட்டேன்.”

‘பழிக்குப் பழி’ சினிமாவில்தான் உள்ளதா என்ன? நம் வீடுகளில் காணாத பழி உண்டா? ஆனால், அத்தனை மென்மையாக நாசூக்காகச் செய்கிறோம். எப்படிச் செய்தாலும் வன்முறை அருவருப்பானது... ஆபத்தானது. அது உடல் சார்ந்து இருந்தாலும் உள்ளம் சார்ந்து இருந்தாலும். வன்முறை கொண்ட மனம் தனக்குத் தெரிந்த ஆயுதத்தை எடுத்துக்கொள்கிறது. சிந்தனைக் கூர்மையும் சொல்திறனும் இல்லாதவன் ஓங்கி அறைகிறான். அவனுக்கு உடல் பலம்தான் ஆயுதம். புத்திசாலி அறிவால் செயல்படுகிறான்.

மொட்டைக்கடுதாசி, உள்குத்து அரசியல், போட்டுக்கொடுத்தல் எல்லாமே வன்முறைதான். நளினமான ஆங்கிலத்தில் வரும் அழகான மின்னஞ்சல்களில் இவற்றை நாம் அலுவல்களில் பார்த்ததது இல்லையா என்ன? ஒரு சொல்கூட சொல்லாமல் தீவிர வன்முறையை நிகழ்த்த முடியும். இன்றைய தகவல் சார்ந்த உலகில் ஒரு செய்தியைத் திரித்தும், மறைத்தும், காலம் தப்பியும் வெளியிடுவதிலும் வன்முறையை நிகழ்த்த முடியும்.

அடிப்படையில் வன்முறையைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது அவசியம். அமைதிகொள்ள இயலாத மனம்தான் வன்முறையை நம்புகிறது. அமைதி இல்லாதது மட்டும் இன்றி அன்பும் குறையும்போது, அங்கு ஒரு பற்றாக்குறை உருவாகிறது. அலைபாயும் மனம் எதையாவது செய்து அமைதிகொள்ள நினைக்கிறது. கிளர்ச்சி அடைந்த மனம் வெளி உலகக் கிளர்ச்சியையும் கலகத்தையும் பெரிதுபடுத்திப் பார்க்கும். “என்கிட்டயே அப்படி நடந்தா நான் யார்னு காட்ட வேண்டாம்?” என்று அகந்தைகொள்ளும். பழிஉணர்ச்சி மூலம் கணக்கைச் சரிசெய்ய உளவியல் ஆட்டங்களில் ஈடுபடும். எண்ணத்தில் உள்ள குரோதமும் ஆக்கிரமிப்பு உணர்வும், சொல்லில் மற்றும் செயலில் வெளிப்படத் துவங்கும். 

பின், இது சங்கிலித்தொடராய் மனிதர்கள் இடையில், மக்கள் கூட்டங்கள் இடையில், தேசங்கள் இடையில் தொடரும். பின், இவை இறுகிப்போன எண்ணங்களாய் மாறும். இப்படி, குடும்பப் பகையால், சாதிச் சண்டையால், தேசங்களுக்கிடையே நடந்த போரால் பாதிக்கப்பட்டு வன்முறைக்கு இரையானவர்கள் எத்தனை எத்தனை பேர்?

வன்முறையின் விலை மிகமிக அதிகம். நம் வாழ்க்கையையே விழுங்கும் அளவு கொடுமையானது. தூக்கத்தின் மதிப்பு உணர்ந்தவர்கள் தூக்கம் வராது தவிப்பவர்கள்தான். அதேபோல அமைதியின் மதிப்பை உணர்ந்தவர்கள் அமைதியை இழந்தவர்கள்தான். ஒரு முறை நீதிமன்றம், சிறைச்சாலை, மனநலக் காப்பகம், அநாதை ஆசிரமம், மருத்துவமனையால் பாதிக்கப்பட்டோரிடம் பேசிப்பாருங்கள். வன்முறையின் சேதாரங்கள் புரியும்.

வன்முறையைத் தவிர்க்க என்ன செய்யலாம்? முதலில், வன்முறை என்பது வெளியில் இல்லை. அது நம் மனங்களில் உள்ளது என்று புரிந்துகொள்ளுங்கள். வெளி உலகு உங்களை என்றும் வன்முறைக்குத் தள்ளாது. நீங்கள்தான் அதை வடிகட்டிப் பெற்றுக்கொள்கிறீர்கள் எனப் புரிந்துகொள்ளுங்கள். வன்முறை நிறைந்த படத்தையும், கதையையும், செய்திகளையும், சீரியல்களையும் விரும்பிப் பார்க்கக் கட்டாயப்படுத்துவது யார்?

பின்னால் வந்து இடித்த கார் டிரைவர் மீது பேய் கோபம் வருகிறது. அந்த காரை ஓட்டியது உங்கள் மகன் என்று தெரிந்தால், அந்தக் கோபம் மாயமாய் மறைகிறதே, எப்படி அது? மன்னித்தலும் மறத்தலும்தான் வன்முறையான மனதுக்கு சிகிச்சைகள். உங்களையும் மன்னியுங்கள். பிறரையும் மன்னியுங்கள். எல்லோரும் தவறு செய்யக்கூடியவர்கள். திருந்தக் கூடியவர்களும்கூட. உங்களைப் போலவே. அமைதிகொண்ட மனதில் அன்பு சுரக்கும். அன்பு தவறுகளைப் பார்க்காது. உறவுகளைப் பார்க்கும். தன்னையும் பிறரையும் முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்ளும் பிறரையும் அன்பு வழிக்கு மாற்ற முயற்சிக்கும்.

ஒரு புன்னகையும், அணைப்பும் சாதிக்காததை உங்கள் கடும் வார்த்தைகளும் செயல்களும் சாதிக்காது. மன்னித்தலும் மறத்தலும்தான் மனதை மாற்றும் மாமருந்துகள்!

அச்சமும் கோபமும் நம் ஆதாரக் குணங்கள். அதனால்தான் யாரையும் எளிதில் அச்சப்படவோ, கோபப்படவோ வைத்துவிட முடியும். திடுக்கிடும் செய்திகளால் நிச்சயம் அச்சம் அல்லது கோபம் வரும். உங்கள் கவனம் அதில் திரும்பும். இந்த சூட்சமத்தை வைத்துக்கொண்டுதான் செய்தி ஊடகங்கள் அனைத்தும் பகீர் பகீர் என்று “ஆ” என்று உங்களைச் சொல்லவைக்கும் செய்திகளாகப் பார்க்கவைத்து, படிக்கவைத்து அவர்கள் வணிக நோக்கில் வெற்றி கொள்கிறார்கள்.

‘உங்கள் குழந்தை தன் சிறுநீரில் விளையாடினால், கிருமிகள் தொற்றும்’ என்றால், உடனே அவர்கள் சொல்லும் பொருளை வாங்கத் தயாராகிறோம். ‘உங்கள் பிள்ளை சரியாகச் சாப்பிடுவதில்லையா?... அது ஆரோக்கியத்தை எவ்வளவு பாதிக்கும் தெரியுமா?’ என்று ஒரு விளம்பரதாரர் அலறினால், அவர்கள் சொல்லும் பொருள் நிச்சயம் விற்கும். எந்த தாய் தன் குழந்தை சரியாகச் சாப்பிடுவதாக ஒப்புக்கொள்வார்? ‘உங்கள் உணவில் உள்ள சத்துக்கள் போதவே போதாது’ என்று சொல்லும்போது, ஒவ்வொரு தாயும் தாழ்வுமனப்பான்மையுடன் பயத்துடன் அந்த செய்தியை நம்பத் துவங்குகிறாள். இது ஓர் உளவியல் உத்தி. இவற்றில் உண்மை இருப்பதைவிட அச்சப்படும் பொழுது இவை ‘அந்த நேரத்து நிஜங்களாக’ மாறிவிடுகின்றன.

‘உங்களின் நிறம் கறுப்பா? சிவப்பழகு வேண்டாமா?’, ‘உங்கள் பிள்ளை ஆங்கிலம் பேசத் தயங்குகிறானா?’, ‘உங்கள் எடை உங்களுக்குப் பிரச்னையா?’, ‘உங்கள் உணவில் எல்லா சத்துக்களும் சரிவிகிதம் உள்ளனவா?’, ‘உங்கள் முடி உதிர்கிறதா?’ இப்படி எதைக் கேட்டாலும் முதலில் உங்களைத் தாக்குவது அச்சம்தான். தர்க்கரீதியாக யோசித்து உண்மை அறிதல் சாத்தியமே இல்லை. புரிந்துகொள்ளுங்கள்.

கறுப்புத் தோல்தான் ஆரோக்கியத்தின் அறிகுறி. தவிர எந்த பசை தடவியும் இது வரை யாரும் நிறம் மாறியது இல்லை.

ஆங்கிலம், அறிவு அல்ல. ஒரு மொழி. உலகில் பல நாடுகளில் ஆங்கிலமே கிடையாது. தவிர, முயற்சித்தால் யார் வேண்டுமானாலும் கற்கலாம்.

எடைக்குறைப்பு அவசியம்தான். ஆனால், இந்த விளம்பரங்கள் சொல்லும் திடீர் குறைப்பு வழிமுறை இல்லாமல் நிரந்தரமாக, படிப்படியாகக் குறைக்கும் வழிகள் உள்ளதே.

நம் பாரம்பரிய வீட்டு உணவில் அனைத்துச் சத்துக்களும் சம அளவில் உள்ளன. அதைச் சரிவர சமைத்து உண்டால் போதும். இந்த டப்பாக்கள் ஒருபோதும் வீட்டு உணவுக்கு மாற்றாகாது.

முடி உதிர்வதற்குப் பல காரணங்கள். எல்லா காரணங்களுக்கும் உங்கள் எண்ணெய் மட்டுமே தீர்வாகுமா?

உங்களால் இப்படி எல்லாம் தர்க்கரீதியாக யோசிக்க முடியும். ஆனால், அச்சம் விடாது. அந்தப் பொருளை வாங்க வைக்கும். இதுதான் மனதின் செயல்பாடு.

கோபமும் இதே போலத்தான். அந்த அமைச்சர் 1,000 கோடி ஊழல் என்று படித்தால், பற்றிக்கொண்டு வருகிறது. இளம் பெண் பாலியல் வன்முறை என்று செய்தி படித்தாலே, நெஞ்சு கொதிக்கிறது. காற்றில் உள்ள மாசு அதிக்கப்பட்டதாய் படித்தால், இதைக் கவனிக்காத அரசாங்கம் மேல் கோபம் வருகிறது. ஆனால், கோபம் இல்லாமல் யோசித்தால் இன்னமும் சரியாகச் சிந்திக்க முடியும்.

ஊழலைத் தடுக்க முதலில் நாம் செய்யும் சின்னச்சின்னத் தவறுகளைத் தவிர்க்கலாமே. வேலை நடக்க நாம் எவ்வளவு சமரசம் செய்கிறோம். அதை நிறுத்தலாமே.

பெருகி வரும் பாலியல் வன்முறைக்கு நாமும் ஒரு காரணமே. பெண்கள் பற்றிய சரியான மதிப்பீடுகளை நாம் வீட்டில் சொல்லி வளர்க்கிறோமா? பெண்களை பொருட்களாக விற்கும் சினிமா, விளம்பரங்கள் மற்றும் இதர ஊடகங்களை என்றாவது கண்டிக்கிறோமா?

காற்று மாசுபடுவதைத் தடுக்க வாகன ஓட்டத்தைக் குறைக்க நாம் என்ன செய்தோம்? ஆளாளுக்கு வண்டிகள் வாங்குவதுதான் மாசு ஏற்படக் காரணம் என்று உணர்ந்தால், அரசு மீது மட்டும் கோபம் வருமா?

குற்றங்கள் அனைத்துக்கும் காரணம் அச்சத்தில், கோபத்தில் நொடிப்பொழுதில் செயல்பட்டதே. சம்பவங்களுக்கு எதிர்வினை செய்யும் முன், ஒரு முழு நிமிடம் யோசியுங்கள். உடனடி உணர்வுக்குத் தீனியாகாமல், உங்கள் வாழ்க்கையைப் பகுத்தறிவுக்குத் திருப்புங்கள். இது ஒரு முயற்சி. இது ஒரு பரிணாம வளர்ச்சி. செய்துபாருங்களேன். அச்சமும் கோபமும் விலக விலக, மனம் மலரும். வாழ்க்கை வசப்படும்!

அச்சத்தின் பிள்ளைதான் பதற்றம். இன்றைய நவீன வாழ்க்கையில் பதற்றம்கொள்ளத்தக்க நிகழ்வுகளும் காரணிகளும் நம் கண் முன்னே ஏராளமாக இருக்கின்றன. ‘இப்படி நடந்தால் என்னவாகும், அப்படி நடந்தால் என்னவாகும்?’ என, மனம் ஏதேனும் ஒரு விபரீதத்தைக் கற்பனை செய்துகொண்டே இருக்கிறது.

‘படிக்கிறான்... ஆனால், இந்த மார்க்குக்கு ஸீட் கிடைக்காதே... அந்த கோர்ஸ் கிடைக்கலைன்னா என்ன செய்றது?’, ‘ஒருவேளை கம்பெனியில் லேஆஃப் செய்தால், அடுத்த மாத ஈ.எம்.ஐ-யை எப்படிக் கட்ட?’, ‘வர்ற மருமகள் மதிக்கலைன்னா?’, ‘வயசான காலத்துல பெரிய வியாதி வந்தா செலவுக்கு என்ன பண்றது?’... என நீளும் இந்தக் கவலைகளில் நியாயங்கள் இல்லாமல் இல்லை. அனைத்துப் பதற்றங்களுக்கும் காரணங்கள் நிச்சயம் உள்ளன. மறுப்பதற்கு இல்லை.

ஆனால், பதற்றப்படுவதால் என்ன ஆகும்? உடலின் எதிர்ப்பு சக்தி குறையும்; நோய் வரும்; குணம் கெடும்; உறவுகள் சிரமப்படுத்தும்; வாழ்க்கை மேலும் பதற்றமாகும்.

‘அதுக்காக இதை எல்லாம் யோசிக்காம இருக்க முடியுமா?’ என்கிறீர்களா? யோசனை வரும்தான். ஆனால், அந்த எண்ணத்தை எப்படிக் கையாள்வது எனத் தெரிந்துகொள்ளவேண்டியது அவசியம்.

ஒரு காலத்தில் நம் முன்னோர்களுக்கு எழுந்துகொள்ள அலாரம் கிடையாது. வாசல் கூட்டுவது முதல், பின்கட்டில் அம்மி அரைப்பது வரை அனைத்துமே வானிலையைப் பொறுத்துத்தான். விறகு அடுப்பைப் பற்றவைக்கவே நிறையப் பிரயத்தனங்கள் வேண்டும். வீட்டில் இவ்வளவு பொருட்களும் வசதிகளும் அப்போது கிடையாது.

வெளியே சென்றால் பஸ் வரக் காத்திருக்க வேண்டும். விவசாயத்தில் எந்த நேரத்தில் என்ன நடக்கும் என்பது தெரியாது. வருமானமும் அப்படித்தான். உடலுக்கு பாதிப்பு வந்தாலும் எந்தப் பெரிய மருத்துவ வசதியும் கிடையாது. காப்பீடு, உடனே பறந்து வரும் ஆம்புலன்ஸ் எதுவும் கிடையாது. இந்தக் காலத்தின் பதற்றமே அப்போது கிடையாது.

இன்று, எல்லாவற்றுக்கும் இயந்திரங்கள் வந்துவிட்டன. அனைத்தும் கையடக்கமாக, ஆளுக்கொன்றாக, குறைவான விலையில் புதிது புதிதாகக் கிடைக்கின்றன. அவற்றைக்கொண்டு பல விஷயங்களைத் திட்டமிடலாம்; கட்டுப்படுத்தலாம்; விரைவாகச் செய்யலாம். போனில் கூப்பிட்டால் கார் வரும். வங்கிக் கையிருப்பு தினம் எஸ்.எம்.எஸ்ஸில் தெரிகிறது. பணப் பரிமாற்றம் விரல் நுனியில் நடக்கிறது. சமைக்கப் பிடிக்காவிட்டால், ஒரு மணி நேரத்துக்குள் மணக்க மணக்க உணவு வீட்டுக்கே வருகிறது. எல்லா இடத்துக்கும் விரைவாக, சொகுசாகச் செல்ல முடிகிறது. பிறரின் தேவை இல்லாமல் தனியாக, ஒரு வசதியான வாழ்க்கை வாழ முடிகிறது.

இங்கு பிரச்னையே அதுதான். தனியாக எல்லாவற்றையும் செய்ய முடிவதால், நாம் பிறருடன் இசைந்து செல்லும் திறனை இழந்து வருகிறோம். இந்த வாழ்க்கைமுறைக்குத் தொடர்ந்து சம்பாதிக்க, வேகமாக ஓட ஆரம்பிக்கிறோம். இதைவிட ஆபத்தானது, ‘எல்லாவற்றையும் நம் கட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியும்’ என்று வாழ்க்கையை மிகத் தவறாகப் புரிந்துகொள்வது. இந்த எண்ணம்தான் வாழ்க்கையின் அனைத்துப் பதற்றங்களுக்கும் காரணம். நம் கட்டுப்பாட்டில் அனைத்தும் உள்ளதை நினைக்கும்போது அகந்தை வளர்கிறது. அது, அடிபடும்போது பதற்றமும் கோபமும் வருகின்றன. நாம் திட்டமிட்ட வாழ்க்கையை மட்டும் வாழ நினைக்கிறோம். எதிர்பாராது ஏதாவது வந்துவிடுமோ என்று அஞ்சுகிறோம். வந்தால் உடைந்துபோகிறோம். இதுதான் பிரச்னை.

வசதி படைத்தவர்கள், ஒருமுறை ஏதேனும் ஒரு குப்பத்தில் நுழைந்து, ஒரு சுற்று வந்தால் புத்தருக்கு வந்ததுபோல ஞானம் வரும். குறிப்பாக, ஒரு சாவு வீட்டுக்குப் போய்வர வேண்டும் என்பது விண்ணப்பம். அடைசலாகக்கிடக்கும் அவர்கள் வீடுகளிலும் வாழ்க்கையிலும் மக்களின் நெருக்கம் தெரியும். சாலையை மறித்து மேடை போட்டு எல்லா மக்களும் வேலையை, வருமானத்தைத் துறந்து, துக்கம் கொண்டாடி, பணம் வசூலித்துக் கோலாகல வழியனுப்புதல் நடக்கும். மரணத்தை வாழ்வில் ஓர் அங்கமாக எண்ணி ஏற்றுக்கொள்வதால், அங்கு நடனமும் பட்டாசும் சாத்தியமாகின்றன.

நாம், உறவினர் இறந்தால்கூட லீவு எடுக்கத் தயங்குகிறோம் பின், போனிலேயே துக்கம்  விசாரிக்கிறோம். அடுத்த 10-வது நிமிடம் வேறு கதை பேசுகிறோம். இங்கு பகிர்தல் இல்லை. கல்யாணத்துக்குச் சென்றாலும் வரிசையில் நின்று பரிசு கொடுத்து, போட்டோ எடுத்து முடித்து, பந்திக்கு முந்தி, காரை வரச்சொல்லி வீட்டுக்குப் பறக்கிறோம்.

தனிமையான வாழ்க்கையின் அடையாளம் பதற்றம். யாரையாவது எதையாவது பற்றிக்கொண்டால், பதற்றம் குறையும். அது, உறவுகளாக இருக்கலாம், இறைவனாக இருக்கலாம். இயற்கையாக இருக்கலாம். எதிலாவது பற்றுக்கொண்டு நம்பிக்கைவைத்தால், வலி நீங்கி, வழி பிறக்கும்.

உடலும் மனமும் ஒரு நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள். அதனால்தான் உடல் சரியில்லை என்றால், மனம் பாதிக்கிறது. மனம் பாதித்தால், உடல் நலம் கெடுகிறது.

உடல் சரியில்லை என்றால், முன்னுரிமைகள் மாறிவிடுகின்றன. வாழ்க்கையின் கண்ணோட்டமே மாறிவிடுகிறது.

“பாயில் படுத்து நோயில் விழுந்தால் காதல் கானல் நீரே” என்று கண்ணதாசன் எழுதியிருப்பார். காதல் ஏற்பட உடலும் ஒத்துழைக்க வேண்டும் என்பதில் அறிவியல் இருக்கிறது.

தன் கடைசிக் காலங்களில் மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெறும்போது கவிஞர் வாலி இப்படிச் சொன்னாராம் “கருணாநிதி வந்தது, கமலஹாசன் வந்தது எல்லாம் சரி, வெளிக்கி வரலேயே.” இந்த நகைச்சுவையில் வலி உள்ளதைப் பார்க்கலாம். வலியிலும் நகைச்சுவைகொள்ளும் அளவு பக்குவப்பட்டவர் வாலி என்றும் கொள்ளலாம்.

படுக்கையில் விழுந்தால் பாதி நம்பிக்கை போய்விடுகிறது. வாழ்க்கை மிக வித்தியாசமாகத் தென்பட ஆரம்பிக்கிறது. மனநிலை மாற்றங்கள் ஏற்படுகின்றன.

ஒரு (ஹார்ட்) அட்டாக் வந்தவுடன் குணம் மாறிப் பேசுபவர்களைப் பார்க்கிறோம். “எல்லாத்தையும் விட்டுட்டேன் சார். எதுக்கு இப்படி ஓடறோம்னு தோணுது. என்ன கொண்டுட்டு போகப்போறோம்? அதனால யார் கிட்டயும் கோவிச்சுக்கறதுகூட கிடையாது” என்று துறவி போல பேசுவார்கள். எத்தனை நாட்களுக்கு இப்படி இருப்பார்கள் என்று தெரியாது. ஆனால், உடனடியாக ஒரு மாற்றம் ஏற்படுவது நிஜம்.

உடலின் ரசாயன மாற்றங்கள் மன மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும். அதுபோல மன மாற்றங்கள் உடலில் ரசாயன மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும். இந்த இணைப்பைப் புரிந்துகொள்ளுதல் முக்கியம்.

ஒரு தோல் மருத்துவ நண்பர் ஒரு சொரியாஸிஸ் கேஸ் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். 12 வயதுப் பையனுக்கு ஐந்து ஆண்டுகளாகத் தீராத தோல் பிரச்னை. மனஅழுத்தம் எதுமே இல்லை எனச் சாதித்தனர் பெற்றோர். ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் என்ன நடந்தது என்று ஆராய்ந்ததில் ஊர் மாறியதால் பள்ளி மாற்றம் நிகழ்ந்தது தெரியவந்தது. வயது வந்தோருக்கு இட மாற்றம் செய்யும் பாதிப்புகளைவிட குழந்தைகளுக்கு அதிகம். பள்ளி மாற்றம், ஆசிரியர் மாற்றம், நட்பு வட்டம் மாற்றம், நெருங்கிய உறவுகளின் பிரிவு எல்லாம் சில குழந்தைகளுக்குப் பெரிய பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தும். கடைசியில் மன சிகிச்சையுடன் கூடிய தோல் சிகிச்சையில்தான் அந்தப் பையன் குணமானான்.

பெரியவர்களைவிட குழந்தைகளுக்கு உளவியல் குறைபாடுகளும் நோய்களும் அதிகம் என்றால் நம்புவீர்களா? குழந்தைகளுக்கான மனநலக் குறைபாடுகள் (Childhood Psyciatric Disorders) வயது வந்தோர்களுக்கு வரும் பாதிப்புகளைவிட இரு மடங்கு அதிகம். பிள்ளைப் பருவத்தில் சிறுவர்களுக்கு சிறுமியர்களைவிட பிரச்னைகள் அதிகம். ஆனால், வயதாக வயதாக ஆண்களைவிட பெண்களுக்கு அதிகம் பாதிப்புகள் வருகின்றன. இந்தச் செய்திகள் சொல்லும் சமூகக்கூறுகளை நீங்களே புரிந்துகொள்ளுங்கள்.

உடலும் மனமும் ஒரு நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள் என்றால், இரு வழிகளிலும் பாதிப்பு ஏற்படுவது இயற்கை. ஆனால், இதை நவீன மருத்துவம் கொள்கை அடிப்படையில் ஏற்றுக்கொண்டாலும், நோய் கண்டுபிடிப்பு முறைகளிலும் சிகிச்சைமுறைகளிலும் பெரிதாகக் கண்டுகொள்வது இல்லை.

எந்த ஆய்விலும் உடல் காரணங்கள் எதுவும் இல்லை என்றாலோ, மற்ற சிகிச்சைகள் பலன் அளிக்காமல் போனாலோ, அது மனம் சம்பந்தப்பட்டதாக இருக்கலாம் என்று முடிவு செய்வதற்குள் நோயுற்றவர் கொள்ளும் செலவுகளும், வாழ்வியல் சோதனைகளும் மனஉளைச்சலும் ஏராளம்.

உடலில் ஒன்றும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை என்றதும் உடனே அடுத்தத் துறைக்கு அனுப்பும் முன், சற்று நேரம் பேசினாலே நிறையத் தகவல்கள் தெரியவரும். சித்தா, ஆயுர்வேதம் போன்ற பாரம்பரிய முறைகள் அதனால்தான் ஒரு மனிதனை முழுமையாக உணர்ந்து, அறிந்து ஒரு ஒட்டுமொத்த நலத்திட்டத்தை முன் வைக்கின்றன. ஓர் அங்கத்தைக் குணப்படுத்துவதைவிட ஓர் உயிரைக் குணப்படுத்தும் சித்தாந்தத்தைக் கொண்டவை அவை.

பேசுதல் முக்கியம். கேட்டல் முக்கியம். அடுத்த மனிதனின் வாழ்வை அறிந்துகொள்ளுதல் முக்கியம். இந்த நோயின் முழு உடல் - மன - சமூகத்தன்மை அறிந்து குணப்படுத்துதல் முக்கியம்.

ஒரு தலைவலி என்றால்கூட கையில் கிடைத்த மாத்திரையை விழுங்குவதற்கு முன், நம்பிக்கைக்குரிய மனிதர் ஒருவரிடம் மனசுவிட்டுப் பேசுங்கள். பல நேரங்களில் அதுவே குணப்படுத்திவிடும்.

எந்த மனநோயும் இல்லாமல், தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டு செல்லும் பலரைப் பார்க்கிறோம். என்ன காரணம்? நம் மனக்குமுறலைச் சொல்ல ஒரு வடிகால் தேவைப்படுகிறது. உறவோ நட்போ கிடைத்தால் நல்லது. உள்ளே உள்ள வேதனைகள் நோய்களாக மாறும். வாய்விட்டுப் பேசுதல் முக்கியம். பல பிரச்னைகள் தீராவிட்டாலும், பேசினாலே மனம் லேசாகி நம்பிக்கை பெற்று அடுத்த வேலையைப் பார்க்கப் போய்விடுகிறோம். பேசுவோம். மனம் மாறுவோம். சுகம் பெறுவோம்!

எந்த உணர்வால், உடலுக்கு என்ன பாதிப்பு ஏற்படுகிறது என்ற ஆராய்ச்சி தொடர்ந்து நடந்துவருகிறது. நவீன மருத்துவம் இதில் அக்கறை காட்டுவதற்கு முன்னர், உளவியல், இறையியல், பழங்குடி வைத்தியம் எனப் பல்வேறு முறைகள் இதற்கான தேடலில் இருந்தன. மருத்துவ அறிவியலும் உளவியலும் கைகோத்து உலகுக்கு வெளியிட்ட முதல் பெரும் அறிவிப்பு ‘இதயநோய்களுக்கு சில ஆளுமைப் பண்புகள் பெரும் காரணமாகின்றன’ என்பதுதான்.

‘டைப் ஏ பர்சனாலிட்டி’ என்று இதை அழைக்கிறார்கள். இதயநோய் வருபவர்களுக்கு என சில பிரத்யேகப் பண்புகள் உள்ளன. மரபியல் காரணங்கள் மட்டும் அல்ல; உணவில் கொழுப்பு மட்டும் அல்ல; சில ஆளுமைப் பண்புகளும்தான் நோயை உருவாக்குகின்றன. அதனால், ‘அடைப்பை நீக்க மருந்துகள் தருவதோடு, இந்த ஆளுமை குணங்கள் மாறவும் ஆலோசனை தர வேண்டும்’ என்று வலியுறுத்தினார்கள்.

முதலில், டைப் ஏ ஆளுமைப் பண்புகள் என்னென்ன என்று பார்ப்போம். பட்டியல் பெரிது என்பதால், முக்கியமான மூன்று குணங்களை மட்டும் இங்கு பார்க்கலாம்.

முதலாவது, போட்டி மனப்பான்மை. வாழ்வில் எல்லா நிகழ்வுகளையும் போட்டியாக நினைத்து, வெற்றிகொள்ள துடிப்பது. ‘முதல் இடம் பிடிப்பது முக்கியம். ஜெயிப்பது மானப் பிரச்னை. அதற்காக எவ்வளவு தூரம் வேண்டுமானாலும் ஓடத் தயார்’ என்ற மனநிலை. இதனால், எல்லோரையும் போட்டியாளராகக் கருதி, போராட்டத்துடனேயே வாழ்வது. வரிசையில் நிற்கக்கூட முந்துவார்கள். இருவர் இருக்கையில் பொதுக் கைப்பிடியை விட்டுத்தர மறுப்பார்கள்.

(சுந்தர ராமசாமியின் ‘மீறல்’ எனும் சிறுகதையில் இந்த உளவியல் அற்புதமாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கும்.)

இரண்டாவது, எல்லா நேரமும் அவசரத்தனம். எழும்போதே, ‘ஐயோ நேரமாச்சே’ என்று ஓட ஆரம்பிப்பார்கள். எட்டு மணி வண்டிக்கு ஆறு மணிக்குக் கிளம்ப அவசரப்படுவார்கள். ஒரு வேலை முடிந்தால், ஒரு கணம்கூட திருப்திப்படாமல், அடுத்த வேலை பற்றி அவசரம் காட்டுவார்கள்; பொறுமை தவறுவார்கள்; கோபப்படுவார்கள். வாழ்க்கையே பெரும் ஓட்டம் இவர்களுக்கு.

மூன்றாவது, ஒரே நேரத்தில் பல வேலைகலைச் செய்வது. ஒரே நேரத்தில் அனைத்தையும் செய்ய முயற்சிப்பார்கள். எதையும் முழுமையாக, திருப்தியாகச் செய்ய மாட்டார்கள். சாப்பிடும்போது மொபைலில் பேசியவாறு அருகில் உள்ளவர்களுடன் பேசுவார்கள்.

10 வேலைகளில் ஈடுபட்டவாறு, 11-வது வேலையைப் பற்றி யோசிப்பார்கள். (தசாவதானிகள் என்று நினைத்துக்கொள்ள வேண்டாம்.)

‘இது, இன்று நகரத்தில் வேலை பார்க்கும் அனைவருக்கும் பொருந்துவதுபோல உள்ளதே?’ என நினைக்கிறீர்களா? நிஜம்தான் நகர வாழ்க்கையின் நியதிகள் எல்லோரையும் டைப் ஏ-வாக மாற்ற எத்தனிக்கின்றன. பள்ளி காலத்திலேயே முதல் இடத்துக்கான வேட்டைத் தொடங்குகிறது. ‘ஓடு, நேரம் இல்லை. சீக்கிரம் சாதிப்பதுதான் வெற்றி’ என்று, பணியிடத்தில் சொல்லப்படுகிறது.

உலகமயமாக்கமும் நுகர்வுக் கலாசாரமும் நம்மை ஒரு பெரும் ஓட்டத்துக்குத் தயார் செய்துவிட்டன. இந்தியா வல்லரசாக வேண்டும் என்று பேச ஆரம்பித்தோம். இன்று, உலக நாடுகளில் முதன்மை பெற்றுள்ளது இந்தியா. எதில் தெரியுமா? இதய நோய்களில்.

டைப் பி ஆளுமை என்றால் என்ன? எதையும், தன் போக்கில் அமைதியாக எடுத்துக்கொண்டு, பொறுமை இழக்காமல், ஒரு வேலையை முடித்து, அடுத்த வேலைக்கு நிதானமாகச் செல்லும் ஆசாமிகள். நம் சமூகம் இவர்களை எருமை மாடுகள் சாலையை மறிப்பதுபோலப் பார்க்கிறது. ஆனால், இவர்களுக்கு இதயநோய்களின் ரிஸ்க் குறைவு. நிறுவனங்களிலும் இவர்களின் வெற்றிக்குக் குறைவில்லை என்பதும் ஆச்சர்யமான உண்மை. 

இதேபோல, சர்க்கரை நோய், வயிற்றுப்புண் எனப் பல சைக்கோ சோமேடிக் டிஸ்ஆர்டர்ஸ் பற்றி ஆராய்கிறார்கள். மருத்துவ ஆய்வுகள் கண்டு சொன்னதைவிட, ஆன்மிக வழியில் சுகமளிக்கும் லூயிஸ் ஹேவின் கண்டுபிடிப்புகள் அபாரமானவை. ‘உடலின் அனைத்து உபாதைகளுக்கும் உளக் காரணங்கள் உள்ளன’ என்கிறார். தன் புற்றுநோயை அவர் குணப்படுத்தியதைப் படிப்பது ஒரு பரவசமான அனுபவம்.

சுருக்கமாகச் சொன்னால், அனைத்து உணர்வுகளும் உடலில் பதிவுசெய்யப்படுகின்றன. அவை ஏற்படுத்தும் ரசாயன மாற்றங்களுக்கு ஏற்பதான் நம் ஆரோக்கியம் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது. காரணங்கள் எதுவாகிலும் யாராகிலும், உங்கள் உடல்நலம் உங்கள் உணர்வுகள் சார்ந்தவை. நல்ல உணர்வுகள் சுகப்படுத்தும். நல்லது அல்லாதவை நோய்களை ஏற்படுத்தும். மனசை லேசாகவைத்திருக்கக் கற்றுக்கொள்வதுதான் வாழ்க்கையின் சிறந்த பாடம். திருப்தியும் மகிழ்ச்சியும் கொண்ட மனம், பிற மனதை நோகடிக்காது; குற்றங்கள் நிகழ்த்தாது; நிஜமான வளர்ச்சியின் தொடக்கமும் அதுதான்.

மாவு அரைக்கப் போன பையன் திருடன் போல மெள்ளப் பதுங்கியபடி அடி எடுத்து  நடந்துகொண்டிருந்தான். வழி மறித்த பெரியவர் காரணம் கேட்க, “அம்மா, மாவை நைஸா அரைச்சிட்டு வரச்சொன்னாங்க... அதான்” என்றானாம்.

இதைப் படித்துவிட்டு மொக்கை ஜோக் என்கிறீர்களா அல்லது ஒரு விநாடி உங்களை மறந்து சிரிக்கிறீர்களா? எதுவாகினும், அது உங்கள் மனவளத்தைப் பிரதிபலிக்கிறது என்பதுதான் உண்மை.

நகைச்சுவை உணர்வு மிக நுட்பமானது. சிரிக்கத் தெரிந்தவர்கள் வாழத் தெரிந்தவர்கள். எவற்றையும் நகைச்சுவையாகப் பார்க்கும்தன்மை வாழ்வின் அனைத்து வலிகளுக்கும் நிவாரணம் அளிக்கக்கூடியது. நகைச்சுவையால், மனமும் உடலும் இலகுவாகின்றன. நகைச்சுவை உணர்வு உள்ளவர்கள் மனநலத்தைப் பேணுவது எளிது. மனஉளைச்சலை சமாளிப்பது எளிது. துயரங்களில் இருந்து மீள்வது எளிது.

காரணமே இல்லாமல் சிரிப்பவர்களை என்ன சொல்ல? அவர்கள் காரணம் நமக்குப் புரியவில்லை என்பதுதான் உண்மை. “இதில் சிரிக்க என்ன இருக்கு?” என்று யாராவது சொன்னால், அவர்கள் மனம் அங்கு இறுகிப்போயிருக்கிறது என்றுதான் பொருள். சிரிப்பவர்கள் பிறரைச் சிரிக்கவைக்கத் தெரிந்தவர்கள். பிறரை மகிழ்விப்பதைவிட மிகப்பெரும் மனித சேவை ஏது?

நண்பர் ஒரு பெரும் வாழ்க்கைத் துயரை விவரித்துக்கொண்டிருந்தார். திடீரென டி.வியில் ‘மைக்கேல் மதன காம ராஜன்’ படம் வந்தது. அடுத்த சில நிமிடங்களில் அதிர அதிர சிரிக்க ஆரம்பித்தார். நானும் அவரும் இந்தப் படத்தை ஆறு முறையாவது பார்த்திருப்போம். முதல் முறை பார்ப்பது போல ரசித்துப் பார்த்தோம். காட்சிகள் முடிந்தும் (ஆனந்தக்) கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டு “எங்கிருந்து எங்கே வந்திட்டோம் பாருங்க” என்றார் சிரித்தவாறு.

பிறரைப் பார்த்துச் சிரிப்பதைவிட தன்னைப் பார்த்துச் சிரிப்பது மிகப்பெரிய ஆளுமைகளுக்கே சாத்தியம். உலகின் அனைத்து சிறந்த நகைச்சுவையாளர்களும் தன்னையே கிண்டலடித்துக் கொள்பவர்கள்தான். தன் தவறை ஏற்று, அதை எந்தத் தற்காப்பு உணர்வும் இன்றி ரசமாகப் பகிர்ந்துகொள்ளும் மனிதர்களை யாருக்குத்தான் பிடிக்காது? இதை, திரையில் மட்டும் அல்ல. நிஜ வாழ்க்கையிலும் பார்க்கிறோம். சிலரை எல்லோருக்கும் பிடிக்கிறது என்றால் அதற்கு அவர்களின் நகைச்சுவை உணர்வுதான் முக்கியக் காரணமாக இருக்கும்.

எவ்வளவு அழகான முகமாக இருந்தால் என்ன, சிரிக்காத முகத்தில் என்ன களை இருக்கும்? எல்லாம் தெரிந்தும் நகைச்சுவை உணர்வைத் தொலைத்து வருகிறோம். இயந்தரகதிக்கு வாழ்வைத் தள்ளி, வாழ்வின் இருண்ட பக்கங்களைப் பூதக் கண்ணாடி வைத்துப் பார்க்கிறோம். தகவல் அறிவு என்று எல்லா குப்பைகளையும் தலைக்குள் கொட்டி, நிறையத் தெரிந்துகொண்டு நிறையப் பயப்படுகிறோம். இயல்புத்தன்மையையும் வாழ்க்கையை அதன் போக்கில் பார்க்கும் தன்மையையும் இழந்து, நோயாளிகளாகி வருகிறோம்.

வசதிகள் பொருட்களைக் குவிக்கும் அளவுக்கு நல்ல உணர்வுகளைக் குவிக்கிறதா என்று பாருங்கள். மனிதர்களைத் தனிமைப்படுத்தி மனஉளைச்சல்களுக்கு ஆளாக்குகிறது. நான் சொல்வதை நம்ப முடியவில்லை என்றால், ஒரு சின்ன ஆய்வு நடத்துங்கள். ஊரைச் சுற்றிலும் யார் யாரெல்லாம் வாய்விட்டு சிரிக்கிறார்கள் என்று ஒரு நாள் முழுவதும் பட்டியல் போடுங்கள். அவர்கள் வயது, தொழில், வசதி என்று எல்லாவற்றையும் குறித்துக்கொள்ளுங்கள். காரில் போகாமல் எல்லா மக்களையும் காணும் வகையில் பொது வாகனத்தில் செல்லுங்கள். நிறைய உண்மைகள் புரியும். நான் பார்த்தமட்டில் மாணவர்கள், தொழிலாளர்கள், செல்போனுக்கு வசதி இல்லாத பள்ளி மாணவர்கள், குப்பத்தில் வசிப்பவர்கள், இடநெருக்கடியில் வாழ்பவர்கள் எல்லாம் நகைச்சுவையை அதிகம் பகிர்ந்துகொள்வார்கள். கூர்ந்து நோக்கினால் ஒன்று புரியும். இவர்கள், வாழ்க்கையை சகல இன்னல்களுடனும் ஏற்றுக்கொண்டுள்ளனர். சின்ன விஷயங்களை ரசிக்கக் கற்றுக்கொண்டுள்ளனர்.

ஆயுள் கூடிக்கொண்டே போகிறது. வசதிகள் பெருகப் பெருக நோய்களும் பெருகிக்கொண்டே வருகின்றன. தனிமையும் மனஉளைச்சலும்தான் மனித இனம் இன்று சந்திக்கும் பெரும் பிணிகள். அதற்கு நகைச்சுவையைவிட சிறந்த மருந்து ஏது? இன்று எதையும் உடனடியாகத் தருவித்துக்கொள்ள எல்லா வசதிகளும் உள்ளன. ஆனால், மகிழ்ச்சியாக வாழ வழி தெரியாமல் தவிக்கிறான் மனிதன். காரணம், உடனடி சுகங்களில் பெரிய மகிழ்ச்சி நிலைப்பது இல்லை. மாறாக, எதிர்பார்ப்பும் ஏமாற்றமும்தான் மிஞ்சுகின்றன. வாழ்க்கையை அதன் போக்கில் ரசித்து, நம்மைச் சுற்றி நடக்கும் விஷயங்களை சுவாரசியமாகப் பார்க்கத் தெரிந்தாலே போதும். நம்பிக்கையும் நல்ல உணர்வுகளும் தானாக வந்து சேரும்.

நல்ல நகைச்சுவை என்பது எது? உங்களை சகலத்தையும் மறக்கச்செய்து, ஒரு நொடியாவது வேறு உலகத்துக்குக் கடத்திச்செல்வது எதுவோ அதுதான். பார்த்த படத்தைப் பாருங்கள்; பழகிய நண்பர்களைப் பாருங்கள்; பழைய விசயங்களை அசைபோடுங்கள்; சிரிக்க முடியும் அனைத்துத் தருணங்களையும் தவறவிடாதீர்கள். வாழ்க்கையை ரசிக்கக் கற்றுக்கொள்வது நல்லது!

உணவு என்பது உடலை மட்டும் பேண அல்ல. உள்ளத்தையும்தான். எல்லா மாற்றங்களும் உணவில்தான் தொடங்குகின்றன. எல்லா மதங்களும் உணவுக் கட்டுப்பாடுகளை வலியுறுத்துகின்றன. சில நாட்கள், சில பொழுதுகள் கண்டிப்பாக உண்ணாநோன்பு பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. சில உணவுகள் தவிர்க்கப்படுகின்றன. சில உணவுகள் அவசியமாகின்றன. எதை உண்பது, உண்ணக் கூடாது என்பதில் வேண்டுமானால் பேதங்கள் இருக்கலாம். ஆனால், விரதம் இருப்பதிலும், பிறருக்குப் பகிர்ந்து அளித்து உண்ண வேண்டும் என்பதிலும், எல்லா மதங்களிலும் ஒற்றுமை உள்ளது. இன்று, மதத்தைவிட மருத்துவமே உணவு பற்றி அதிகம் பேசுகிறது. உணவு பற்றி நிறைய பேசவும், எழுதவும், விவாதிக்கவும் செய்கிறோம். ஆனால், உணவு பற்றிய குறைகளும் குழப்பங்களும் இல்லாத குடும்பங்களே இல்லை என்று சொல்லலாம்.

‘எத்தைத் தின்றால் பித்தம் தெளியும்’ என்ற ரீதியில் ஒரு வயதுச் சிறுகுழந்தைக்கே நியூட்ரீஷியன் அட்வைஸ் பெறாமல் உணவு தருவது இல்லை அம்மாக்கள். கார்போஹைட்ரேட், புரதம், வைட்டமின் என்று எல்லா உணவுகளையும் பிரித்து அலசுகிறோம். புதிது புதிதாகப் படித்துவிட்டு, புதிது புதிதாகப் பயப்படுகிறோம்.

வளர்ந்த நாடுகளில் உடல் பருமன் பெரும் வியாதி. அனெரெக்ஸியா வந்து சாப்பிட்டதை வாந்தி எடுத்து, பட்டினியில் உடல் இளைக்கும் வியாதி இன்னொரு புறம். இவை நம் தேசத்திலும் பெருகிவருவது கவலைக்குரியது.

இவற்றை முதலில், ஈட்டிங் டிஸ்ஆர்டர் (Eating disorder) என்றுதான் சிகிச்சை கொடுத்துவந்தார்கள். இன்று, உளவியலாளர்கள் இவற்றை ‘பாடி இமேஜ் டிஸ்ஆர்டர்’ (Body Image disorder) என்கிறார்கள். அதாவது, சுயமதிப்புக் குறைவு என்பதால், இவை வருவதைக் கண்டுபிடித்து மனசிகிச்சை கொடுத்துவருகிறார்கள்.

நீங்கள் உண்ணும் உணவை, ருசி கருதியோ தேவை கருதியோ மட்டும் அல்ல... உங்கள் மனநிலை கருதியும்தான் உண்கிறீர்கள். அதனால்தான், உங்கள் உணவுப்பழக்கமும் செரிமானமும் உங்கள் மனநலம் சார்ந்தவையாக இருக்கின்றன.

எல்லாவற்றையும் சுலபமாக உண்ண முடிந்து, நன்கு செரிமானம் ஆகி, இயல்பாக அவை வெளியேற்றப்பட்டால் மனம் ஆரோக்கியமாக உள்ளது என்று அர்த்தம். உணவுகளில் அதீத விருப்பு, வெறுப்பு, செரிமானப் பிரச்னை, மலச்சிக்கல் போன்றவை இருந்தால், உடல் நலம் மட்டும் அல்ல ஒட்டுமொத்த நலமும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது என்று அறியலாம்.

சாலை ஓரத்தில் மண்ணில் விளையாடும் கட்டடத் தொழிலாளியின் பிள்ளைக்கு, சாலை ஓரக் கடையின் இட்லியும் டீயும் எதுவும் செய்வது இல்லை. ஆனால், வசதி படைத்த பிள்ளைகளுக்கு ஆயிரம் ஒவ்வாமைகள். ஊர் ஊராய் சாப்பிடுபவர்களுக்கு எல்லாம் செரிக்கிறது. ஆனால், தண்ணீருக்குப் பதில் வெந்நீராய் குடிப்பவருக்கு ‘ஃபுட் பாய்ஸன்’ ஏற்படுகிறது. இதற்குக் காரணம் நம் மன இயல்புதான்.

உணவு என்பது அனுபவங்களை உட்கொள்வதன் குறியீடு என்று கொண்டால், செரிமானம் என்பது ஏற்றுக்கொள்ளும் பக்குவத்தைக் குறிக்கிறது. மலம் வெளியேறுவது பழையதைக் கழித்து, புது அனுபவத்துக்குத் தயாராவது. பசி என்பது வாழ்வின் ஊக்க சக்தி.

எந்த சிக்கலான உணர்வு ஏற்பட்டாலும் முதலில் தடைபடுவது உணவுதான். நடப்பவற்றை ஏற்கும்போது செரிமானம் நன்றாக நடக்கிறது. பழையதை மறக்காவிட்டால் மலம் வெளியேறும் பாதையில் பிரச்னை ஏற்படுகிறது. கோபம் என்றால், உணவுக்குழாயில் கட்டி வருகிறது. இதுதான், உணவு பற்றிய உளவியல் பகுப்பாய்வு.

நாம் உண்ணும்போது உள்ளத்தின் உணர்வையும் உணவுடன் கலந்தே உண்கிறோம். எனவே, பயமோ, பதற்றமோ, கோபமோ ஏற்படும்போது உணவு உண்பதைத் தவிர்க்கலாம். உண்ணும்போது மனதுக்கு இதமான, மெல்லிய இசை கேட்பது நல்லது. தொலைக்காட்சி பார்த்துக் கொண்டு உண்பது கேடானது.

உணவு கிடைத்ததற்கு, உண்ண முடிவதற்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு உண்ணுங்கள். கிடைத்ததில் சிறந்த உணவை உட்கொள்ளுங்கள். உடல் உழைப்புக்கு ஏற்ற உணவை உண்ணுங்கள். மெளனமாக உண்பது நல்லது. சூரிய உதயத்தில் முதல் உணவும் சூரிய அஸ்தமனத்தில் கடைசி உணவும் உண்ணுதல் உத்தமம். முடியாவிட்டால், கடைசி உணவு, அளவு குறைந்ததாய் இருக்கட்டும்.

உணவைப் பழிக்க வேண்டாம். நீங்கள் ஒதுக்கும் உணவில் சில மனிதர்களும் பல நூறு ஜீவராசிகளும் பசியாறும். உணர்ந்து உண்ணுதல் பேரானந்தம்!

உடல் நலனைப் பேணுவதில் எத்தனையோ வகைகள் உள்ளன. “ஒழுங்காக மெடிக்கல் செக்அப் செய்ய வேண்டும்”; “சத்தான உணவு சாப்பிட வேண்டும்”; “உடற்பயிற்சி செய்ய வேண்டும்”; “சுத்தமாக இருக்க வேண்டும்”; “அறிகுறிகள் வந்தாலே டாக்டரைப் பார்க்க வேண்டும்...” என வரிசையாக சில நடைமுறைகள் வைத்திருக்கிறோம்.

ஒரு பிரச்னை என்றால், அது சார்ந்த சிறப்பு நிபுணரைப் பார்க்கிறோம். பிறகு, அவர் வேறு ஒரு துறைக்கு பரிந்துரைத்தால், அதையும் பார்க்கிறோம். பின்பு, மாற்று சிகிச்சைகள் பற்றி யோசிக்கிறோம். முதலும் கடைசியும் அலோபதிதான். இடையில், ‘குணம் தெரிகிறது’ என்று வேறு சிலவற்றை முயற்சிக்கிறோம். ஓர் இடத்தில் தெரிவிக்காமல், வேறொரு இடத்தில் சிகிச்சை மேற்கொள்கிறோம். நோயின் வீரியமும் அது குறித்த நமது பயமுமே நம் தேடல்களை நிர்ணயிக்கின்றன. 

அலோபதி ஒரு இடத்தில் நிற்கும். “உடல்ல ஒண்ணுமே இல்லை. மனசுலதான் ஸ்ட்ரெஸ்” என்று சொல்லி, வாழ்வில் தெரியும் காரணங்களை வைத்து, ‘இதனாலா?’ என்று கேட்பார்கள். பெரும்பாலானவர்கள், டாக்டரின் குறுகிய நேர விசாரணையில் சரியாகப் பதில் சொல்வது இல்லை. தவிர, நோய் அவதியில் இருப்பவருக்குச் சரியாகச் சிந்தித்துப் பதில் சொல்லவும் முடியாது. இதனால், சில மருத்துவர்கள் பதற்றத்துக்கு மருந்து எழுதித் தருவது உண்டு. மனநல மருத்துவர்களிடம் அனுப்புபவர்களும் இருக்கிறார்கள்.

தீவிர மனநோய் இல்லையென்கிற பட்சத்தில், நம்மில் பலருக்கு சைக்கியாட்ரிஸ்ட்டுகளிடம் போகப்பிடிப்பது இல்லை. கவுன்சலிங் செய்பவர் பற்றிய தர நிர்ணயமும் தெளிவும் குறைவு. உடலில் எந்தக் கோளாறும் இல்லை என்றாலும், பிரச்னை உடலின் மூலம்தான் தெரிவிக்கப்படுகிறது. இதை, எப்படித் தீர்ப்பது என்று தெரிவது இல்லை.

தீராப் பிரச்னையை, வேறு வழியின்றி, “இதை ஒன்றும் செய்ய முடியாது. அவ்வப்போது வந்து போகும்!” என்று தன்னோடு பிணைத்துக்கொண்டு சகித்துச் செல்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். இதற்கெல்லாம் அடிப்படைக் காரணம், உடலை வெறும் பௌதிகப் பொருளாகக் கருதி, ‘உடலைச் சரிசெய்தால் எல்லாம் சரியாகிவிடும்’ என்கிற அரைகுறை நம்பிக்கைதான். 

உடலில் பிரச்சனை என்றால், என்ன என்று கண்டுபிடித்துச் சொல்லிவிடலாம். ஆனால், உடலை இயக்கும் மனதைத் துல்லியமாக அளக்க முடியாது. மனங்களுக்கிடையேயான வேறுபாடுகளின் பாதிப்பை உணரலாம். ஆனால், அந்த வேறுபாடுகளை அளவிடுதல் கடினம். காரணம், மன மாறுதல்கள் தொடர்ந்து நடந்துகொண்டே இருக்கின்றன. மனம் உடலைவிட அதிவேகமாக மாறும் தன்மை உடையது. அதனால்தான், மன பாதிப்புகளை அறிய முடிகிறதே தவிர, மன இயக்கங்களைத் துல்லியமாக அறிய முடிவது இல்லை.

எனவேதான் மனதையும், ஆன்மாவையும், வாழ்க்கை முறையையும் கணக்கிடாமல், வெறுமனே உறுப்பை மட்டும் சரிசெய்யும் சிகிச்சைகள் முழுமை இல்லாதவை என்கிறோம். நமக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்றால், அதை வெறும் உடல் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்னையாகப் பார்க்காமல், நமது மனமும் அந்தப் பிரச்னைக்கு ஒரு காரணமாக இருக்க முடியும் என்று நாம் புரிந்துகொள்வது அவசியம்.

ஒவ்வொரு உணர்வு நிலையின்போதும் உடல் எப்படி மாறுகிறது என்று கவனியுங்கள். கோபம் வருகையில், உடல் படபடக்கிறதா? பயம் வந்தால் கை கால் நடுங்குகின்றனவா? மிதமிஞ்சிய மகிழ்ச்சி என்றால் என்னவாகிறது? அமைதியாக உள்ளபோது உடலின் தன்மை என்ன? இதை ஒரு அடிப்படைத் தகவல் போலக் குறித்துவையுங்கள்.

ஒவ்வொரு நபருடன் பழுகும்போதும் நம் உடல் ஒவ்வொரு விதமாக மாறுகிறது. அதேபோல், ஒவ்வொரு சூழ்நிலையிலும் ஒவ்வொரு விதமாக மாறுகிறது. இந்த வேறுபாடுகளை எந்த அளவு விரிவாகவும் துல்லியமாகவும் உங்களால் உணர முடிகிறது என்று பாருங்கள். குறிப்பாக, தீவிர பாதிப்புகள் என்ன என்று பட்டியல் இடுங்கள்.

தொண்டை காய்கிறது; வயிறு பிசைகிறது; தோல் நிறம் மாறுகிறது; தலை பாரமாகிறது; தசைகள் இறுகுகின்றன; குரல் நடுங்குகிறது; பார்வை மங்குகிறது; மார்பு துடிக்கிறது; ரோமக் கால்கள் சிலிர்த்து நிற்கின்றன.

இப்படி, உங்களுக்கு ஏற்படும் எல்லா உணர்வுகளுக்கும், சூழ்நிலைகளுக்கும்  உங்கள் உடலில் உண்டாகும் மாற்றங்களைப் பற்றி உங்களால் தெளிவாகப் புரிந்துகொண்டு விவரிக்க முடியுமா? ஆம் என்றால், இது முதல் நிலை. இதற்கு அடுத்த நிலையில் எந்த எண்ணம், எந்த உடல் நிலையோடு தொடர்புடையது என்று அறிவது. இவை, மனிதருக்கு மனிதர் வேறுபடும். பொது விதி கிடையாது.

மனதின் செயல்பாடுகள்தான் உடல்மொழியாக வெளிப்படுகிறது என்கிற அறிவுதான் நமது ஆரோக்கியம் பற்றிய மொத்த புரிதலின் முதல் படி! அதைத் தெளிவாக உணர்ந்தாலே, நல்ல மாற்றங்களுக்கு நாம் தயாராகி விடுவோம்.

ஆழ்நிலையில் மனம் அமைதியாகும்போது உடல் சுகமாகிறது. மேல் நிலையில் உணர்வுகளின் தடுமாற்றங்கள் ஏற்படும்போது உடல் நோய்வாய்ப்படுகிறது. இதனால்தான், மனதை அமைதிப்படுத்தும் நோக்கோடு, எல்லா மதங்களும் சுகமளிக்கும் சிகிச்சைகளை, பயிற்சிகளை வலியுறுத்துகின்றன.

மனம் எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ள உங்கள் சுவாசத்தைக் கவனித்தாலே போதும். மகனிடம் கோபம்கொள்ளும்போது, மேலதிகாரி உங்களைக் கடிந்துகொள்ளும்போது, மனைவி உங்களைப் புரிந்து கொள்ளாமல் விரக்தியடையச் செய்யும்போது, நண்பர் குழாமில் வாய்விட்டுச் சிரிக்கும்போது, அழகான பெண் உங்களைக் கடந்து செல்லும்போது என ஒவ்வொரு தருணத்திலும் மூச்சைக் கவனியுங்கள். உங்கள் மன அலைவரிசையைக் காண்பிக்கும் கருவி சுவாசம் என்பது புரியும்.

நல்ல தூக்கத்தில் மூச்சு ஆழமாக இருப்பதால் சீரான, ஆழமான, நிதானமான சுவாசத்தை நாம் விழித்திருக்கும் நேரத்திலும் மேற்கொள்வதற்குத்தான் ‘பிராணாயாமம்’ எனும் மூச்சுப் பயிற்சி உதவுகிறது.

அப்படி என்றால் மூச்சுப் பயிற்சி உடலுக்கா? மனதுக்கா? இரண்டுக்கும்தான்.

நம் மரபில், மூச்சு என்பது உடல் இயக்கத்தின் ஒரு பகுதி அல்ல. அலோபதி அணுகுமுறையில்தான் மூச்சை ரெசிப்ரேட்டரி சிஸ்டம் (Respiratory system) என்று உடலின் பல இயக்கங்களில் ஒன்றாகப் பாவிக்கிறார்கள். ஆனால், நாம் சுவாசத்தை உடலுக்கு அடுத்த மேல் தட்டில் வைக்கிறோம். சுவாசத்துக்கு மேல் தட்டில் மனம் உள்ளது. ‘மூச்சைக் கட்டுப்படுத்தினால், கீழ்த் தட்டில் உடலும் சுகமடையும்; மேல் தட்டில் உள்ள மனமும் அமைதி பெறும்’ என்கிறார்கள்.

உடலை நம் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவர உணவு மாற்றம், உடற்பயிற்சி, மருந்துகள் போன்ற வழிகள் உள்ளன. ஆனால், மனதை மாற்ற வழிகள் குறைவு. மனதை மாற்றும் சக்தி, சுவாசத்துக்கு மட்டும்தான் உண்டு. பதற்றமாக உள்ளபோது கொஞ்சம் மூச்சு எடுத்துக்கொண்டு பேசுவது இதனால்தான்.

சுவாசத்தைச் சீராக்கும்போது மனம் மாறுகிறது. அமைதியுறுகிறது. உடலை இலகுவாக்க ஆசனம். மூச்சை சீராக்கப் பிராணாயாமம். மனதை அமைதிப்படுத்த தியானம். இப்படித்தான் யோகக் கலையில் அறிமுகப்படுத்தப்படுகின்றன. இளைய வயதினர் ஆசனங்களை அதிகமாக செய்ய வேண்டும். வயது ஏற ஏற, ஆசனங்களைவிட பிராணாயாமம், தியானம் ஆகியவை செய்யலாம்.

உடலையும் மனதையும் சம நிலைக்குக் கொண்டுவர நம்மை அறியாமலேயே பெருமூச்சு விடுகிறோம். அதாவது, நுரையீரலுக்கு அதிகம் ஆக்சிஜன் தேவை. எனவேதான், ஏமாற்றமோ கோபமோ உண்டாகும்போது, மனமும் உடலும் சுகம் கெடுவதை உணர்ந்து, உடல் தன்னைத்தானே சீர் செய்துகொள்ளும் வழிமுறைதான் பெருமூச்சு.

உடல் உழைப்பு தேவைப்படும்போது மூச்சு வேகமாகவும் மேலோட்டமாகவும் ஆகிறது. பின்பு, ஓய்வெடுக்கையில் மூச்சு மெதுவாகவும் ஆழமாகவும் ஆகிறது. உடல் உழைப்பு அதிகம் இருக்கும்போது, வேலையும் ஓய்வும் மாறி மாறி இருந்தால் மூச்சுப் பயிற்சி இயல்பாக நடைபெறுகிறது.

இன்று உடல் உழைப்பு குறைந்துவிட்டதால், மனிதர்கள் செய்யும் வேலைகளை இயந்திரங்கள் செய்கின்றன. மூச்சு விட முடியாமல் தவிக்கும் நோயாளிகளுக்கு அவசரசிகிச்சைப் பிரிவில் வென்டிலேட்டர் வைப்பது உண்டு. ஆனால், தினமும் வென்டிலேட்டர் வைத்துக்கொள்ள முடியாது. அதற்குத்தான் பிராணாயாமம் பயிற்சி அவசியப்படுகிறது.

ஒரு கருத்தரங்கில் பேசிய பள்ளிக்கூட உடற்பயிற்சி ஆசிரியர் சொன்ன தகவல் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. இன்று, நகரில் உள்ள வசதியான பள்ளிகளில் படிக்கும் மாணவர்களுக்கு ஒரு பந்தைத் தூக்கி எறியும் வலு கூடக் குறைந்து வருகிறதாம். 60 வயதுள்ள ஒருவர் எறியும் தூரத்துக்குக்கூட 15 வயதுப் பிள்ளைகளால் பந்தை எறிய முடியவில்லை என்றார். உடல் உழைப்பு, நீங்கி வருவதுதான் இதற்குக் காரணம்.

குனிந்து, நிமிர்ந்து வேலை செய்த காலத்தில், அனைவரது ஆரோக்கியம் மேம்பட்டிருந்தது. இன்று, ஸ்மார்ட் கிச்சனும், பாக்கெட் உணவுகளும், ஆன்லைன் வசதிகளும் உடல் உழைப்புகளை குறைத்துவிட்டதால் நடக்கவே சிரமப்படுவதும், அதீத உடல் எடை, வலிகள், சோம்பல் பெருகுவதும் சர்வ சாதாரணமாகிவிட்டன.

ஒரு நாள், பாரம்பரியமாகச் சமைத்துப் பாருங்கள். உரலில் இடித்தும், அம்மியிலும் ஆட்டுக்கல்லிலும் அரைத்தும், மோர் கடைந்தும் அனைத்தையும் உடல் உழைப்பால் செய்து பாருங்கள். உங்கள் சுவாசத்தை அப்போது கவனித்தால், மனதின் பெருமிதத்தை உடலில், சுவாசத்தில் உணர்வீர்கள். பெண்கள் மட்டும் அல்ல, ஆண்களும் இணைந்து சமைத்துப் பாருங்கள். உடல், மூச்சு, மனம் அனைத்தும் சுகமாக இயங்குவது தெரியும். உறவுகள் வலுப்படும். ஆனந்தம் பெருகும். நோய்கள் பறந்துபோகும்.

ஓய்வு நேரங்களில் சோர்ந்து இருக்காதீர்கள். ஓடுங்கள், விளையாடுங்கள், வாய்விட்டுச் சிரியுங்கள். செல்லப்பிராணிகளைக் கொஞ்சுங்கள், தோட்டத்தைப் பராமரியுங்கள்; மரம், செடி, கொடிகளுடன் மனம்விட்டுப் பேசுங்கள், துடிப்பாக, காதலுடன் உடலுறவு கொள்ளுங்கள். எதைச் செய்தாலும் உங்கள் மூச்சைக் கவனியுங்கள். நன்கு மூச்சு விடக் கற்றுக்கொள்ளுங்கள். கடைசி வரை உங்கள் உடல், மன ஆரோக்கியத்தை நிர்ணயிப்பது அதுதான்.

மூன்று கண்டுபிடிப்புகள் உலகைப் புரட்டிப்போட்டதாகச் சொல்வார்கள். ஒன்று, உலகம் உருண்டை என்ற கண்டுபிடிப்பு. இரண்டாவது, குரங்கிலிருந்து பிறந்தவன் மனிதன் என்பது. இவை இரண்டும் மிகவும் பிரபலமானவை. மூன்றாவதைப் பற்றித்தான் பேசப்போகிறோம். அதைச் சொன்னவர் சிக்மண்ட் ஃப்ராய்ட்.

“மனிதன் அடைந்த அனைத்து முன்னேற்றங்களுக்கும் காரணம், அவனது தகாத இச்சைகளையும் மூர்க்கத்தனத்தையும் சமூகம் ஒப்புக்கொள்ளும் செயல்களாக மாற்றியதுதான்” என்பது அவர் கண்டுபிடிப்பு. இதை அவர் உயர்வாக்கம் (Sublimation) என்றார்.

கடலில் மிதக்கும் ஐஸ் பாறையுடன் மனதை ஒப்பிடுவார் ஃப்ராய்ட். மேலெழுந்தவாரியாக உள்ள மனதை ‘விழிப்பு மனம்’ (Conscious Mind) என்கிறார். இதை, பனிப்பாறை நுனி எனலாம். நீருக்கு மேல் புலப்படும் ஐஸ்கட்டி எவ்வளவு தெரியுமோ, அவ்வளவுதான் நம் மனதைப் பற்றி நமக்குத் தெரியும். சற்று முயன்றால் நமக்குப் புலனாகும் மனதை ‘நனவு மனம்’ (Subconscious Mind) என்கிறார். நீரின் அசைவில் ஐஸ்பாறையின் அடிப்பாகம் சற்று வெளியே தெரிவது போன்றது இது. நீரில் மூழ்கியுள்ள ஐஸ்கட்டிபோல நமக்குச் சுத்தமாகப் புலப்படாத மனதை ‘நனவிலி மனம்’ (Unconscious Mind) என்கிறார். இதன் செயல்பாடுகள் எதுவும் நமக்கு விளங்காது. நம் மனதை நாம் அறிவது என்றால், இந்த ஆழ்மனதை அறிவதுதான்.

இந்த ஆழ்மனது, பெரும்பாலும் இச்சைகளாலும் மூர்க்கத்தனங்களாலும் நிறைந்திருக்கும். இவற்றை மேல் மனம் ஏற்காது. காரணம், இவை குடும்பம், மதம், சமூகம் போன்றவை போதிக்கும் ஒழுக்கத்துக்கு எதிரானவை. அதனால், அவை அழுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கும். ஆனாலும், அவை தொடர்ந்து மேல் எழுந்து வர முயற்சித்துக்கொண்டே இருக்கும். இன்னும் வெளிப்படையாகச் சொல்வதென்றால் செக்ஸ் உணர்வு மற்றும் ஆக்கிரமிப்பு இரண்டும்தான் நம் மனதை வியாபித்துக் கொண்டிருப்பவை. இவற்றை அப்படியே வெளிப்படுத்துவது அசிங்கம், அநாகரிகம், அவமானம் என நமது கலாசாரம் போதிப்பதால், மனம் இவற்றைச் சற்று வேறுவிதமாக மாற்றிச் சமூகம் அங்கீகரிக்கும் வண்ணம் செய்கிறது.

உதாரணத்துக்கு, கட்டுக்கடங்காத காம உணர்ச்சி. இதை நிறைவேற்றுவது அல்ல... சொல்வதேகூட தகாதது ஆகிவிடுகிறது. அப்படியானால், இந்தக் காம உணர்ச்சியை என்னதான் செய்ய? ஓர் அற்புதமான காதல் கவிதை எழுதலாமே!

உங்கள் மேலதிகாரியின் செயல் கண்டு உங்களுக்குக் கண்மண் தெரியாத கோபம் வருகிறது. அவரைக் கீழே தள்ளி மிதிக்க வேண்டும் போல ஆக்ரோஷம் வருகிறது. ஆனால், செய்ய முடியாது. இந்த உணர்ச்சிக்கு என்ன வடிகால்? பந்தை உதைத்து விளையாடலாம். உடலுக்கு  நல்ல பயிற்சி. உடல் அசதி அடையும்போது மூர்க்கத்தனமும் குறைந்திருக்கும்.

ஃப்ராய்டின் மற்ற கருத்துக்களை எதிர்ப்பவர்கள்கூட இதை ஒப்புக்கொள்வார்கள். நம் கலைகளும் விளையாட்டுகளும் கட்டுக்கடங்காத ஆழ் மன வக்கிரங்களின் ஒப்பனை செய்யப்பட்ட வெளிப்பாடுகளே என்பது அவரின் கருத்து.

உச்சஸ்தாயியில் பாடும்போதோ, விளையாட்டில் விக்கெட் எடுத்தாலோ, கோல் போட்டாலோ, அம்மனிதர்களின் உணர்வுகளும், உடல் நிலை, மனநிலைகளும் உடலுறவின் உச்ச கட்ட உணர்வுக்கு ஒப்பானவை என்கிறார் அவர்.

சாகச விளையாட்டுகள் முதல், எல்லா விளையாட்டுகளுமே மூர்க்கத்தனத்துக்கான வடிகால்கள்தான். அதனால்தான், வாகனத்தில் வேகமாகச் செல்வதைப் பயம் கலந்த கிளர்ச்சியுடன் செய்கிறோம். எல்லா விளையாட்டிலும் வெற்றி பெறுகையில் பாராட்டும் பெருமையும் சேர்கிறது. முக்கிய விதி இதுதான். ஆழ்மனதில் உள்ள தீவிரமான உணர்வுகளை அப்படியே பூட்டிவைத்தால் அது உடலை, மனதை, உறவைப் பாதிக்கும். அதைச் சமூகம் ஒப்புக்கொள்ளும் செயலாக மாற்றுவதில்தான் சூட்சுமம் உள்ளது. இதை மனம் ஒரு தற்காப்பு நடவடிக்கையாக தானாகவே செய்யும். இந்த ரசவாதச் செயலை அனுமதித்தாலே போதும். மனம் ஆரோக்கியமாகத் தன்னைப் புதுப்பித்துக்கொள்ளும்.

நம் வாழ்க்கையில் கலைகளும் விளையாட்டும் தொலையத் தொலைய, மன நோய்கள் பெருகும். மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், எந்த விளையாட்டிலும், எந்தக் கலையிலும் பெரிய அர்த்தம் தெரியாது. அவற்றின் முக்கியத்துவம் புரியாது. ஆனால், மனம் தன்னைச் சீராக இயக்கிக்கொள்ள இவை அவசியம். கோபம் வருகையில் ஓடுங்கள். களைத்து உட்காரும்போது கோபம் தணிந்திருக்கும். ஏதாவது ஓர் உடல் சார்ந்த விளையாட்டை விளையாடுங்கள். அது மூர்க்கத்தனத்தைக் குறைக்கும். அதே போல ஏதாவது ஒரு கலை, இசை வடிவத்தை நெருக்கமாக வைத்துக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் கலையில் தேர்ச்சி பெற்றவராக இருக்க வேண்டும் என்பது இல்லை; நல்ல ரசிகராக இருந்தால்கூடப் போதும். 

எனக்குத் தெரிந்த ஓட்டுநர் ஒருவர் இருக்கிறார். ஓட்டும் நேரத்தைவிடக் காத்திருக்கும் நேரம் அதிகம். ஆனால், என்றும் குன்றாத மகிழ்ச்சியில் இருப்பார். என்ன காரணம்? காலையில் துடிப்பான எம்.ஜி.ஆர் பாடல்கள், மதியம் புதுப் பாடல்கள், மாலையில் சிவாஜியின் தத்துவப் பாடல்கள், இடை இடையே வானொலி என்று சதா சங்கீத மழையில் திளைத்துக் கொண்டிருப்பார். காருக்கு வெளியே இருந்தாலும், மொபைலில் பாட்டுக் கேட்பார். வேலை, குடும்பம் இவற்றுக்கு இணையாக, இசையுடன் நேரம் செலுத்துவார். 

உங்கள் ஆழ் மனத் தேவைகளுக்கான வடிகால்கள் உள்ளனவா? எது என்ன செய்யும் என்று புரியாவிட்டாலும், உடலும் மனமும் தன்னைப் புதுப்பித்துக்கொள்ள கலையும் விளையாட்டும் அவசியம். 

ஜங்க் ஆர்ட் (Junk Art) என்று ஒரு வகைக் கலை வடிவம் உண்டு. வேண்டாத குப்பைகளை வைத்துக்கொண்டே அற்புதமான கலைப் பொருட்கள் செய்வார்கள். நம் மனம் அந்த வேலையைத்தான் தினமும் செய்ய முயற்சி செய்துகொண்டிருக்கிறது. அதை அனுமதிப்போம்; ஆனந்தம் அடைவோம்!

எனக்கு இப்படி ஆகும்னு நான் நினைச்சதே இல்லை!’ - எதிர்பாராத துயர்களை எதிர்கொள்ள நேரிடும்போதெல்லாம் நம்மில் பெரும்பாலானோர் உதிர்க்கும் வார்த்தை இது. மனம் ஒரு விபத்தைச் சந்திக்கையில், அதிர்ச்சி அடைகிறது. நடந்ததை நம்ப மறுக்கிறது. ‘இது உண்மைதான்’ என்று அறிந்தவுடன், அது அகந்தையைத் தாக்குகிறது. உடனே, ‘எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படியெல்லாம் நடக்குது?’ என்று சுய பச்சாதாபம் கொள்ளவைக்கிறது. ‘எல்லாம் இருந்தும் எனக்கு இப்படி நடக்கலாமா?’ என்று தர்க்கம் செய்கிறது.

ரொம்ப விவரமான ஆள். பணத்தில் கெட்டி. அவர் பண விஷயத்தில் ஏமாறும்போது, பண நஷ்டத்தைவிட மான நஷ்டம்தான் அவரைப் பெரிதும் பிடுங்கித் தின்கிறது. பெரிய பக்திமான்; கோயில் கோயிலாகச் சென்று பூஜைகள் செய்தவர்; அவர் வாழ்வில் பெரும் சோகம் நடக்கிறது. உடனே, அவர் தனது பெருமை குலைந்ததாகக் கருதிக்கொள்கிறார். போதாக்குறைக்கு சுற்றமும் நட்பும், “உனக்கு இப்படியொரு நிலை வந்திருக்க வேண்டாம்” என்றும், “ஐயோ, பாவம்! த்சொ... த்சொ...” என்றும் பிறர் சொல்கையில் ஆறுதல் கிடைப்பதுபோல் தோன்றினாலும், உள்ளே கழிவிரக்கம் மேலிடுகிறது. உடனே, இயற்கை தனக்கு அநீதி இழைத்துவிட்டதாக நினைக்கிறார். கடவுளை நிந்திக்கிறார். விரக்தியின் உச்சத்துக்குப் போகிறார்.

தர்க்கரீதியாக யோசிப்போம். நமக்கு இது நடக்கக் கூடாது என்றால், யாருக்கு நடக்கலாம்? மற்றவர்களைவிட நாம் உயர்ந்தவர், மேலானவர்; எனவே, இது நமக்கு நடக்கக் கூடாது என்று நினைக்கும் அதிகாரத்தை யார் நமக்குக் கொடுத்தது?

விபத்தில் குடும்பத்தினர் மரணம்; தீவிரவாதத் தாக்குதலில் சிறு பிள்ளைகள் பரிதாபச் சாவு; சுனாமி, பூகம்பம், பெருவெள்ளம் என இயற்கைச் சீரழிவில் கொத்துக் கொத்தாக மாண்டுபோதல்... இவையெல்லாம் ஆட்களைத் தரம் பிரித்தா நடக்கின்றன? யாராக இருந்தால் என்ன? இயற்கையைப் பொறுத்தவரை எல்லாருக்கும் ஒரே நிலைதான். “இதெல்லாம் நம்மை மீறியவை என்று தெரியும். இருப்பினும், சொந்த சோகங்களை எப்படிப் பார்ப்பது?” என்று நீங்கள் கேட்கலாம்.

ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விதமான துயரம். இவை அனைத்தும், அவரவரின் மகிழ்ச்சியை, கர்வத்தை, நிம்மதியைக் குலைத்திருக்கும் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. ஆனால், ‘இந்த நிகழ்வுகளில் எனக்குத் துளியும் ‘பங்கே இல்லை’ என யாராவது தன் மனசாட்சியைத் தொட்டுச் சொல்ல முடியுமா? 

நமது பிரச்னையே ஒப்பீடுகளில்தான் உள்ளது. “அவன் பையன் படிப்புல மக்கு. அவன் கெட்ட கேடுக்கு யு.எஸ் போயிட்டான். நான் இவ்வளவு பெரிய பதவியில் இருந்தும் என் மகன் பெரிசா வரலையே” என ஏங்குகிற அப்பாக்களைப் பார்த்திருக்கிறோம். நம் பிரச்னைகளை நாம் எப்படிப் பார்க்கிறோம் என்பதில்தான் நிம்மதிக்கான சூட்சுமம் அடங்கியுள்ளது.

கணவனின் அகால மரணமும், அவர் வாங்கி வைத்திருந்த கடன்களும், ஆறு குழந்தைகளின் எதிர்காலமும் அந்தப் பெண்ணின் வாழ்க்கையை தடாலென்று புரட்டிப்போட்டன. ஆனால், அந்தப் பெண்மணி சற்றும் நிலைகுலையாமல், கணவனின் கண்டுபிடிப்பை மூத்த மகனிடம் கொடுத்துத் தொழிலாய் செய்யச்சொன்னார். கடன்காரர்களை அழைத்து, அத்தனை பேரின் கடனையும் குறிப்பிட்ட காலத்துக்குள் அடைப்பதாய் நம்பிக்கை வாக்குறுதி தந்து அனுப்பினார். தன் சிறு பள்ளியை இன்னும் கவனமுடன், அர்ப்பணிப்புடன் நடத்தி, தன் வாழ்க்கையை மட்டும் அல்ல, தன் பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையையும் கம்பீரமாகத் தூக்கி நிறுத்தியவர் மறைந்த ஹேமலதா சென்னிகிருஷ்ணன். ‘வெல்வெட்’ சாஷே ஷாம்பு மூலம் தொழிற்புரட்சி செய்த குடும்பத்தின் அன்னை.

அவரின் வாழ்க்கை வரலாற்றை அண்மையில் படித்தேன். ஓரிடத்தில்கூடக் குற்றம் சொல்லுதல் இல்லை; சுயபச்சாதாபம் இல்லை; கிடைத்த வாழ்க்கையை ஏற்று, அதைச் செம்மையாகச் செய்யும் பக்குவம்தான் தெரிந்தது.

‘எக்கார்ட் டோலே’ என்னும் தத்துவ ஆசிரியர் சொல்வார்... ‘எல்லா பிரச்னைகளிலும் உங்களுக்கு மூன்றே மூன்று வழிகள்தான் உள்ளன. ஒன்று, அதை மாற்றுதல்; இரண்டாவது, கைவிட்டு ஓடுதல்; மூன்றாவது, ஏற்றுக்கொள்ளுதல்.’

முதல் இரண்டும் முடியாது என்னும் பட்சத்தில், பிரச்னைகளை ஏற்றுக்கொள்ளுதல்தான் முதிர்ச்சிக்கான அடையாளம். அதுவே, நம்மை அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்தும். தன்னை, பிறரை, விதியை, கடவுளைக் குற்றம் சொல்லுதல், உங்களை அந்தப் பிரச்னையுடன் காலம் முழுவதும் கட்டிவைக்கும்.

குற்றம் சொல்லுதல் என்பது காலில் கல்லைக் கட்டிக்கொண்டு ஓடுவதற்குச் சமம். அது பெரும் சுமை! காலில் கட்டிய கல்லைக் கழற்றி எறிந்துவிட்டுக் காலாற நடந்து பாருங்கள். வாழ்க்கை இனிக்கும்!

நம் வாழ்க்கை என்பது நம்முடன் தினசரி அதிக நேரம் பழகும் முக்கியமான சில மனிதர்களின் எண்ணங்களின் தொகுப்பு எனச் சொல்லலாம். எப்படி?

நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையையே எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். உங்களோடு அதிக நேரம் செலவு செய்யும் நபர்கள் யார், யார்? வாழ்க்கைத் துணை,  பிள்ளைகள்,  மேலதிகாரி,  உடன் பணியாற்றுபவர்கள், பணியாட்கள், வாடிக்கையாளர்கள்... இப்படி ஒரு பட்டியல் போடுங்கள். அதில், யார் யாருடைய எண்ணங்கள் எல்லாம் உங்களை அதிகம் பாதிக்கிறது எனப் பாருங்கள். நீங்கள் அதிக நேரம் செலவழிக்கும் முதல் ஐந்து நபர்களின் பாதிப்பு உங்களிடம் நிச்சயம் இருக்கும். உங்களை அறியாமல் அவர்களின் உணர்வுகள், எண்ணங்கள், பழக்கங்கள், பாவனைகள் என எல்லாவற்றையும் அவர்கள், உங்கள் மீது மெள்ளத் திணிக்கிறார்கள். அது உங்களுக்கு மட்டும் அல்ல; அவர்களுக்கும் தெரியாது. (அதேபோலத்தான் நீங்களும் அவர்களைப் பாதிக்கிறீர்கள் என்பது வேறு விஷயம்!)

எவ்வளவு சுய சிந்தனை இருந்தாலும், தனித்துக் கிடந்தாலும் நாம் அனைவருமே சமூக விலங்குகள் தான். பிறரைப் பார்த்து, கவனித்து இந்த உலகத்தைக் கற்றுக்கொள்கிறோம். அவர்களுக்கும் நமக்கும் இடையே வேறுபாடுகள் தெரிந்தால், ஒன்று நாம் நம்மை மாற்றிக்கொள்ள நினைப்போம்; அல்லது, அவர்களை மாற்ற முயற்சிப்போம். நமக்குள் ஒற்றுமைகளை வளர்ப்பது நம் உறவுகளுக்கு நல்லது; நாம் கூட்டாக வளர்ந்த காலம் முதல் நமக்குள் பொதிந்துகிடக்கும் ஒரு சமூக உளவியல் செய்தி இது. அதனால்தான் நாம் யாரிடமிருந்தும் எதை வேண்டுமானாலும் நகலெடுக்கத் தயாராக இருக்கிறோம்.

கையில் காசு இல்லை என்றாலும், கடன் வாங்கியாவது தீபாவளிக்கு அதிக விலையில் புடவை எடுக்கும் பணிப்பெண் நம்மைப் பாதிக்கிறார். ‘நாம மட்டும் இப்படிச் சேர்த்துச் சேர்த்துவெச்சு என்னத்தைக் கண்டோம். இந்த முறை போனஸ் பணம் முழுக்கப் போட்டாவது, அந்தக் கல்வெச்ச வளையலை வாங்கிடணும்’ என முடிவு செய்வோம்.

டார்கெட்டில் குறியாக இருக்கும் பாஸ் உங்கள் பிராணனை வாங்குகிறார். எவ்வளவு சபித்தாலும், அவரின் நிர்வாகத் திறனை உள்ளூர வியக்கிறீர்கள். உங்கள் பிள்ளைகளைத் திட்டுகையில், அவர் வார்த்தைகளை இரவல் வாங்கிக்கொள்வீர்கள். ‘எனக்கு டிஸிப்ளின் முக்கியம்!’, ‘எனக்கு ரீசன்ஸ் வேண்டாம்; ரிசல்ட்தான் வேணும்!’.

உங்கள் நாத்தனார் கேரளா சென்று, ஆயுர்வேத சிகிச்சை பெற்றுப் புத்துணர்ச்சியோடு திரும்புகிறார். உடனே, ‘அலோபதிக்குப் பதிலா நாமும் ஆயுர்வேதம் ட்ரை பண்ணிப் பார்த்தா என்ன?’ என்ற சிந்தனை உங்கள் உள்ளத்தில் ஓடும்.

விற்பனை உளவியலில் ஒரு கூற்று உண்டு. பொருளை விற்க சக்தி வாய்ந்த விளம்பரமுறை, அந்தப் பொருளை வாங்கிப் பயன்படுத்தியவர் அது நன்றாக உள்ளதாகச் சொல்லும் வார்த்தைகள் தரும் நம்பிக்கைதான். இதைத்தான் ‘மவுத் பப்ளிசிட்டி’ என்பார்கள்.

தினசரி நீங்கள் பேசிப் பழகும் சிலரால் உங்கள் எண்ணங்கள் பாதிக்கப்படுகின்றன என்றால், அதைத் தவிர்ப்பது எப்படி? ஒன்று, அவர்களின் எண்ணங்களைத் தொடர்ந்து தர நிர்ணயம் செய்துபார்ப்பது ஒரு வழி; அல்லது, நல்ல எண்ணங்கள் உள்ளவர்களைத் தேடிச் சென்று அணுக்கமாதல் இன்னொரு வழி.

உங்கள் எண்ணங்களைப் பாதிக்கிறவர்களை நீங்கள் நேரில் பார்த்திருக்க வேண்டும் என்ற அவசியம்கூட இல்லை. தொலைபேசி முதல் தொலைக்காட்சி வரை இன்று பிறர் கருத்துக்களை நம்மிடம் கொண்டு வந்து குவிக்கின்றன. ஃபேஸ்புக்கும் வாட்ஸ்அப்பும் பல நேரங்களில் நம் மூளையைக் குப்பைக் கூடமாகவே மாற்றிவிடுகின்றன.

இதனால், ஓர் ஆய்வு செய்வது அவசியமாகிறது. உங்கள் கருத்துக்களைப் பாதிப்பவர்கள் யார், எந்த வழியில் பாதிக்கிறார்கள் என்று பட்டியல் போட்டு எழுதுங்கள். அவர்களை நெருக்கமாகவோ, தள்ளியோ வைக்கும் வசதி உள்ளதா என்றும் கணக்குப் போடுங்கள். உங்கள் மனதுக்குள் குப்பை போட, யாரையும் அனுமதிக்காதீர்கள்.

சில உறவுகளை விலக்குவது கடினம். உங்கள் தந்தையோ, கணவனோ, எப்போதும் நெகட்டிவ்வாகப் பேசும் நபராக இருக்கலாம். அவர்களைத் தவிர்க்க இயலாது. ஆனால், அவர்களின் இந்தத் தன்மையை உணர்ந்து, அவர்கள் சொல்வதில் சற்று வடிகட்டி ஏற்கப் பழகிக்கொள்ளுங்கள். சொந்தங்கள், சுற்றம், நட்பு, அலுவலகத் தொடர்புகள், பஸ் சிநேகிதம் போன்றவற்றில் கூடுமான அளவு ஆரோக்கியமானதாகத் தேர்ந்தெடுத்து உறவாடுவது நல்லது. அவசியமானால், பிறர் மனம் நோகாதவாறு சற்று விலகிக்கொள்ளவும் செய்யலாம். 

அதே நேரம், அற்புத எண்ணங்களையும், உணர்வுகளையும், செயல்களையும் கொண்ட மனிதர்களோடும், அமைப்புகளோடும், இயக்கங்களோடும் தூரத்திலிருந்தாவது தொடர்பு ஏற்படுத்திக்கொள்ள முயலுங்கள். நெருங்கி உறவாடக்கூடத் தேவை இல்லை; ஆனால், அவர்களின் எண்ணங்களை உள்வாங்கிக் கொள்ளலாம். நல்ல புத்தகங்கள், நல்ல தொண்டு நிறுவனங்கள், நல்ல நிகழ்ச்சிகளைத் தேடிச் செல்லுங்கள். இவைதான் நல்ல மனச் செயல்பாட்டுக்கான மூலதனங்கள்.

இசையும் இலக்கியமும் விளையாட்டும் இயல்பாக நல்ல உணர்வுகளைத் தரவல்லவை. இவை போக, உங்கள் ஆர்வத்துக்கும் திறமைக்கும் ஏற்ற வகையில் இன்னும் ஏராளமான விஷயங்கள் உள்ளன. தேடிச் சென்று சிலவற்றைப் பற்றிக்கொள்ளுங்கள். அவைதான் சின்ன மனிதர்களின் சின்ன எண்ணங்களை மாற்றக்கூடிய மாமருந்துகள்.

மனிதர்களோ, ஊடகமோ, நிகழ்ச்சிகளோ... எதுவானாலும், வருவதை எல்லாம் வாரிச்சுருட்டிக் கொள்ளாதீர்கள். தேர்ந்தெடுத்து இணைத்துக் கொள்ளுங்கள். நம் மனம், தானாக வருவதில் எல்லாம் நேரம் பார்க்காமல் திளைத்துக்கிடக்கும். தேடிப்போகச் சொன்னால், நேரம் பார்க்கும். யோகா வகுப்பு என்றால், ‘எங்கே அதுக்கெல்லாம் நேரம்?’ என்று சாக்குச் சொல்லும். தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகள் என்றால், நேரம் தானாக முளைக்கும். எனவே, உங்கள் எண்ணங்களைக் கொண்டுவந்து சேர்க்கும் ஊற்றுக்கள் எவை என்பதைத் தொடர்ந்து கவனித்துக்கொண்டே இருங்கள். உங்கள் எண்ணங்களின் பலம்தான், உங்கள் வாழ்க்கையின் பலம்!

என் புத்தக அடுக்குகளைப் பார்ப்பவர்கள் தவறாமல் கேட்கும் கேள்வி, “இதில் உள்ள எல்லா புத்தகங்களையும் படித்துவிட்டீர்களா?” என்பதுதான். “இல்லை” என்றவுடன், என்னை வித்தியாசமாகப் பார்ப்பார்கள். பாதி படித்த புத்தகங்களும், முதல் பக்கத்தைக்கூடப் புரட்டாத புத்தகங்களும் ஏராளம். “இத்தனையையும் முழுதாகப் படித்திருந்தால், ஞானியாகி இருப்பீர்கள்” என்றார் ஒரு நண்பர். பலமாக மறுத்தேன். “எத்தனை படித்தாலும், அவை அறிவை மட்டும்தான் வளர்க்கும். மனமலர்ச்சிக்கு இந்தப் புத்தக அறிவு பெரிதாக உதவாது. ஆனால், இவை உதவாது என்று தெரிந்துகொள்ளக்கூட வாசிப்பு அவசியம்” என்றேன்.

ஆயிரம்தான் படித்தாலும், நம் சுபாவம் மாறுவது என்பது பிரம்மப் பிரயத்தனம்தான். தெரியாமல் செய்யும் பிழைகள் குறைவுதான். எல்லாம் தெரிந்தேதான் நாம் பல தவறுகளை செய்கிறோம். படிக்கும்போது நம் அறியாமை விலகி, நம் தவறுகளும் தெளிவாகத் தெரிகின்றன. எல்லா படிப்பும் ஒரு நொடி தவறில் சிதைந்துவிடுகிறது. படிப்பை விடுங்கள்; கோயிலுக்குப் செல்கிறோம்... திரும்பும்போது, புது மனிதர்களாகவா திரும்புகிறோம்? அதன்பின் பாவங்களே செய்வது இல்லையா? ஒவ்வொரு ஊரிலும் இன்று ஒரு சுவாமிஜி இருக்கிறார். யோகா, ஆயுர்வேதம் எல்லாம் கலந்து, சுலபமான டெக்னிக்குகளாகச் சொல்லித் தருவதற்கு இன்று பலப்பல ஆன்மிக மையங்கள் முளைத்துவிட்டன. அந்த வகுப்புகளுக்குப் போய் வந்தவர்கள் எல்லாம் முழு மன, உடல் நலத்தோடு இருக்கிறார்களா என்ன?

‘பிரசவ வைராக்கியம், மயான வைராக்கியம்’ போல எல்லாம் கொஞ்சம் நேரம் நம்மோடு இருக்கின்றன. பின்பு, இயல்பு நிலையில் நம் சுயரூபம் வந்துவிடுகிறது. அப்படியெனில், வாசிப்பது, சிறப்பு வகுப்புகளுக்குச் செல்வது, கோயிலில் வழிபடுவது எல்லாம் வீணா? நிச்சயமாக இல்லை. எதிர்மறை எண்ணங்களும் நம்பிக்கையின்மையும் நம்மை அசுர வேகத்தில் கீழே இழுக்கையில், நம்மை மேலே எழுப்ப நிறைய முயற்சிகள் தேவை. நம் எண்ணங்களை மேம்படுத்தி, நம் பிறவிச் சுபாவங்களிலிருந்து நம்மை விடுதலை செய்ய முயற்சிகள் தேவை. அது வாசிப்பு, இசை, பக்தி, தியானம், பயணம் என எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். ஆனால், அது தொடர்ந்து நடக்க வேண்டும் என்பதுதான் விதி. காரணம், ஒரு தீய எண்ணத்தைச் சரிசெய்ய, ஆயிரம் நேர்மறை எண்ணங்கள் வேண்டும். அதற்குத்தான் இத்தனைப் பிரயத்தனங்களும்.

 ஒரு சண்டையின்போது சொல்லப்படும் ஒரு தவறான சொல், பல ஆண்டுகள் நினைவில் நிற்கும். ஒரு கடுமையான விமர்சனத்துக்குப் பின், ஆயிரம் பாராட்டுக்கள் இடம் தெரியாமல் போகும். அதனால்தான் உறவுகளில் நல்ல சொற்களும் நல்ல செயல்களும் நிறையத் தேவைப்படுகின்றன. உறவுகள் பலவீனப்படாமல் இருக்க, அத்தனை நல்ல எண்ணங்களும், சொற்களும், செயல்களும் உரமாகத் தேவைப்படுகின்றன.

மனித உறவுகளைப் புரிந்துகொள்ள, மேம்படுத்த, ‘டிரான்சேஷனல் அனாலிஸிஸ்’ என்னும் உளவியல் சிகிச்சைமுறை ஒன்று உண்டு. அதில், ‘ஸ்ட்ரோக்ஸ்’ (Strokes) என்று ஒரு கருத்தாக்கம் உண்டு. நம்மைத் தொடும் எல்லா விஷயங்களும் ஸ்ட்ரோக்ஸ்தான். கண்பார்வையில் படுதல், தொடுதல், முத்தமிடுதல், கை தட்டுதல், புன்னகைத்தல் எல்லாம் பாசிட்டிவ் ஸ்ட்ரோக்ஸ். கோபமாகப் பார்த்தல், திட்டுதல், அடித்தல், வசைச் சொற்கள் எல்லாம் நெகட்டிவ் ஸ்ட்ரோக்ஸ்.

100 பாசிட்டிவ் ஸ்ட்ரோக்ஸ் கொடுப்பதை ஒரு நெகட்டிவ் ஸ்ட்ரோக் சமன் செய்துவிடுமாம். உறவு என்பது வங்கிக் கணக்கு போன்றது. நிறையச் செலுத்தியிருந்தால் கையிருப்பு மிஞ்சும். நிறைய பாசிட்டிவ் ஸ்ட்ரோக்ஸ் கொடுத்திருந்தால், கொஞ்சம் நெகட்டிவ் ஸ்ட்ரோக்ஸ் கொடுத்தாலும், உறவுகள் பாதிக்காமல் இருக்கும்.

யோகா தெரிந்தால், விடாமல் செய்யுங்கள். இசையோ, பாடலோ, பக்தியோ, கொள்கைப் பிடிப்போ, இலக்கியமோ, சமூக சேவையோ எது மனதுக்குப் பிடிக்கிறதோ அதைப் பற்றிக்கொள்ளுங்கள். ஏதோ ஒன்று அவசியம் வேண்டும். நம்மை நாமே நகர்த்திச் செல்ல, நம்பிக்கையைப் புதுப்பிக்க, நேர்மறை எண்ணத்தை ஊக்கப்படுத்த இந்த முயற்சிகள் அவசியமாகின்றன.

ஒரு புத்தகத்தைப் படித்து முடிக்கையில் திருப்தியும், கோயில் சென்றபின் வரும் மனநிம்மதியும், இசையில் லயிக்கும்போது ஏற்படும் அமைதியும், மக்கள் சேவை தரும் நிறைவும் நல்ல வாழ்வின் கிரியா ஊக்கிகள். பிரச்னைகளும், எதிர்மறை எண்ணங்களும், உடலை ஊறு செய்யும் உணர்வுகளும் நம்மைக் கீழே இழுக்கையில், நாம் மேலே பிடித்து ஏறி வர உதவுபவை இவைதான். மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில், இவை பெரிய பயன் அளிக்காத செயல்களாகத் தோன்றலாம். ஆனால், இவற்றைத் தொடர்ந்து வெறும் சடங்குகளாகச் செய்துவந்தால்கூட மாபெரும் பலன்கள் கிடைக்கும். பண்டிகையும், ஊர் கூடலும், திருவிழாவும், கச்சேரியும், விளையாட்டும் எனத் தொடர்ந்து நம் சமூகத்தில் சடங்குகளாக நடைபெறுவது ஏன்? அவை வெறும் ஊர் நிகழ்வுகள் அல்ல; மனித மனங்களின் நலம் காக்கும் காப்பீடுகள்!

மாற்றங்களை ஏற்றுக்கொள்வது எப்படி என்பது பற்றிய நிர்வாகப் பட்டறைகள் நடத்தும்போது, ஓர் எளிமையான குழு நடவடிக்கையை (Team Activity) தருவேன். முதலில், கடந்த 20 ஆண்டுகளில் வந்த மாறுதல்களைப் பட்டியல்போடச் சொல்வேன். பிறகு, அடுத்த 20 ஆண்டுகளில் என்னென்ன மாறுதல்கள் நிகழலாம் எனப் பட்டியல்போடச் சொல்வேன்.

கடந்த காலத்தைத் திரும்பிப் பார்க்கையில், எல்லா மாற்றங்களும் தெளிவாகத் தெரியும். வருங்கால மாற்றம் பற்றி யாரும் எதையும் தெளிவாகவோ தீர்மானமாகவோ சொல்ல முடியாது. ஆக, எல்லாவற்றையும் பின்னால் நோக்கிப் பார்த்துத்தான் கற்றுக்கொள்கிறோம். கடந்தகாலத்தை வைத்து வருங்காலத்தை யூகிப்பது முட்டாள்தனம் என்று தெரிந்தும், அதைத்தான் தொடர்ந்து செய்வோம். ஒவ்வொரு மாற்றமும் வந்த பின்னர்தான் தெளிவாகிறது. வருகையில், அவை அனைத்தையும் கவனிக்கத் தவறிவிடுகிறோம். மெள்ள மெள்ள வரும் மாற்றங்கள் நம் பார்வையிலிருந்து தப்பிவிடுகின்றன.

ஒரு தவளை வெந்நீர் பாத்திரத்துக்குள் தவறி விழுந்தால், உடனே துள்ளி வெளியே குதித்துத் தப்பித்துவிடும். ஆனால், அதே தவளையை தண்ணீர் பாத்திரத்தில் போட்டு, அடுப்பில் வைத்தால் வெப்பம் ஏறுவதைத் தவளை கவனிக்காது. சொல்லப் போனால், அது மிதமான வெப்பத்தில் சுகம் காணும். மிதமிஞ்சிய வெப்பம் என்று அறிவதற்குள் அது வெந்துவிடும். மாற்றத்தை மக்கள் கவனிக்கத் தவறுவதை ‘பாயில்டு ஃபிராக் பேரபிள்’ (Boiled Frog Parable) என்று சொல்லி விளக்குவது வழக்கம். 

கம்யூட்டர் சயின்ஸ் என்ற படிப்பு பல ஆண்டுகளாக இருக்கிறது. ‘சிலிக்கான் சில்லுப் புரட்சி’ என்றெல்லாம் சுஜாதா எழுதியதைப் படித்தோம். அது எல்லாம் எங்கோ, யாரையோ மாற்றிவருகிறது என்று நினைத்தோம். ஆனால், வலைதளங்கள் வந்து, அவை தகவல் தொழில்நுட்பத்தைப் புரட்டிப்போட்டபோது நம் வாழ்க்கை மெள்ள அசையத் தொடங்கியது.

சுஜாதாவின் "சிலிக்கன் சில்லுப் புரட்சி" புத்தகத்தை பதிவிறக்கம் செய்ய விரும்பினால் இந்த 👇 டெலிகிராம் முகவரிக்குச் செல்லுங்கள்.

https://t.me/tamilelibrary/1118

இன்று, ஒரு கைப்பேசிக்குள் எல்லா வியாபாரமும் செய்ய முடியும் என்ற நிலை வந்தது தற்செயலாக அல்ல. ஆனால், நம்மில் பலர் வாழ்வில் ஒருநாள் திடீரென்று இதை உணர்ந்தோம். அப்படி என்றால், நிகழ்கால மாற்றங்களை நாம் கவனித்தாலும், அவை நம் வாழ்வை எப்படி மாற்றியமைக்கும் என்பதை உணரத் தவறியிருக்கிறோம்.

நம் வாழ்வை மாற்ற, பெரிய தொழில்நுட்பம் எல்லாம்கூட வேண்டாம். ஒரு தினசரிச் செய்திகூட போதும். அப்படி என்றால், வெளியில் நடக்கும் எந்த நிகழ்வும் நம் வாழ்வை மாற்றக்கூடியவை என்ற கண்ணோட்டத்தில் உலகைப் பார்ப்பது அவசியமாகிறது. ஓர் அரசாங்க ஆணை, ஒரு பஸ் ரூட்டின் மாற்றம், ஒரு விலை ஏற்றம், ஒரு சமூக நிகழ்வு, ஒரு உண்மைச் சம்பவம்... என எது வேண்டுமானாலும் உங்கள் வாழ்வைப் புரட்டிப்போடலாம்.

அதனால், செய்ய வேண்டியவை என்ன? நமக்கு அவசியப்படும் தகவல்கள் நம்மை வந்தடைகின்றனவா என்று சோதிப்பது முக்கியம். நம்மில் பலரும் நம் தொழிலில் ஏற்படவிருக்கும் புதிய போக்குகள், மாற்றங்களை அறிய முயல்வதே இல்லை. நிஜம் இதுதான். நாம் படித்த கல்வி இன்று பயனற்றுப் போகலாம். நம் அனுபவம் நாளைக்கு அவசியம் இல்லாமல் போகலாம். நாம் செய்யும் தொழிலேகூட இல்லாமல் போகலாம். நாம் நினைக்காத வியாதி நமக்கு வரலாம். நாம் எதிர்பாராத வாழ்க்கைச்சூழல் வரலாம். ஆனால், இவை எதுவும் சட்டென்று வராது. அதன் அறிகுறிகள் கண்டிப்பாக முன்னரே தெரியும். ஆனால், அவற்றை நாம் இனம் கண்டுகொள்கிறோமா என்பதுதான் கேள்வி. 

முன்பு எஸ்.டி.டி பூத் வைத்திருந்தவர்கள் இன்று என்ன ஆனார்கள்? திரைப்பட பேனர்கள் வரைபவர்கள் இன்று என்ன ஆனார்கள்? ட்ரான்சிஸ்டர் தயாரித்த கம்பெனிகள் என்ன ஆயின? அவ்வளவு ஏன்... டி.வி வந்த புதிதில் ‘ஓஹோ’ என்று கொடிகட்டிப் பறந்த கம்பெனிகள் நினைவில் இருக்கின்றனவா? டைனோரா, ஈ.சி, சாலிடர் என ஒன்றுகூட இன்று இல்லை. ஒவ்வொரு தொழிலிலும் இப்படி நிறையச் சொல்லலாம். ஆனால், படிப்பினை ஒன்று மட்டும்தான். மாற்றத்தை உணர்ந்து மாறிக்கொள்கிறவர்கள் பிழைத்துக் கொள்கிறார்கள். மாற்றத்தை உதாசீனப்படுத்துபவர்கள், மறைந்து போகிறார்கள் அல்லது நிறைய இழந்து கற்றுக்கொள்கிறார்கள்.

கண்ணுக்குத் தெரிகிற சேனலைப் பார்த்துவிட்டு, இயந்திரகதியாக வேலை, வீடு என்று இருப்பதைவிட, செய்திகளை நீங்கள் தேடிப்போனால் உங்களுக்கு வேண்டியவை எல்லாம் கிடைக்கும். இன்றைய தொழில்நுட்பமும் அதை நீங்கள் கேட்டதுபோல கிடைக்கச் செய்கிறது.

என் தொழிலின் எதிர்காலம் என்ன? என் வயதினருக்குத் தேவைப்படும் மருத்துவக் குறிப்புகள் என்னென்ன? எதிர்காலப் பணத் தேவைக்கு என்ன திட்டங்கள் உள்ளன? புதிய வாய்ப்புகள் எங்கெல்லாம் உள்ளன என்று தொடர்ந்து தேடுங்கள். நாளைய தொழில்நுட்பம் எங்கு எல்லாம் நம் வாழ்வைப் பாதிக்கலாம் என்று யோசியுங்கள்.

கடந்த காலத்தை ஆசையாக அசைபோடுங்கள். தவறு இல்லை. ஆனால், அதே வாழ்க்கை, எதிர்காலத்திலும் கிட்டும் என்று தப்புக்கணக்கு போடாதீர்கள். அப்போதுதான் வருகிற மாற்றம் ஏமாற்றமாக இருக்காது.

 

மாற்றத்தை இனம் காண்பது எப்படி?

என் பரிந்துரைகள் இவைதான்...

* வரவேற்கும் மனோபாவத்துடன் மாற்றத்தை உற்றுநோக்குவது.

* தென்படுவதை நிராகரிக்காமல் அதைக் கற்க முயல்வது.

* கற்றவர்களிடம் பயில்வது.

* கூச்சமில்லாமல் கேள்வி கேட்பது.

* தொடர்ந்து புதுப்பித்துக்கொள்வது.

அமைதியைத் தேடி மனிதன் அலையும் அளவுக்கு எந்த உயிரினமும் அலைவது இல்லை. எந்தப் பாதுகாப்பும் இல்லாத மிருகங்கள் இயற்கையுடன் ஒத்திசைந்து வாழும்போது, வாழ்நாள் முழுக்கத் தனக்கு வேண்டியதைச் சேகரிக்கும் மனிதன், எல்லாம் பெற்ற பின்னரும் நிலை இல்லாமல் தவிக்கிறான். மனிதனின் வரம், சாபம் இரண்டுமே அவனுடைய மனம்தான்.

ஒன்றை நூறாக யோசிக்கும் வல்லமை, இல்லாததை இருப்பது போலவும், இருப்பதை இல்லாதது போலவும் நினைக்கும் மனம் சதா சிந்தனைகளின் ஊற்று. சிந்தனைகள் பெரும்பாலும் எதிர்மறையானவை. காரணம், நல்ல எண்ணங்கள் அதிகம் பெருகாது. மகிழ்ச்சியும் அமைதியும் சிந்தனைகளை நிறுத்திவிடும். ஆனால், கவலையும் ஆத்திரமும் பதற்றமும் ஆயிரக்கணக்கான எண்ணங்களாக பெருகிக்கொண்டே இருக்கும். அதனால், மனதை அமைதியாக வைத்திருக்க செய்ய வேண்டியது என்ன? சிந்தனைகளில் இருந்து விடுபடுதல்தான்.

காதல்வசப்படுபவர்கள், சுற்றியுள்ள உலகை மறக்கிறார்கள். மனம் ஒன்றிப் பிரார்த்திக்கையில் வேறு சிந்தனைகள் ஏற்படுவது இல்லை. நுட்பமான வேலை, துல்லியமான கவனம் பிற சிந்தனைகளை மறக்கடிக்க வைக்கிறது. அற்புதமான இயற்கைக் காட்சியைக் கண்டவுடன் ஒரு விநாடியில் தன்னை மறந்துபோவது இதனால்தான். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு செயல் அப்படி மனதை ஒன்றவைக்கும். தன்னையும் புற உலகையும் மறக்கச்செய்யும். இந்தச் செயல்கள் மனதை ஒருமைப்படுத்தி அமைதிகொள்ள வைக்கின்றன. இந்த மனதின் நிலையைத்தான் பௌத்தத் தத்துவத்தில் ‘சதி’ (Sati - Mindfulness) என்கிறார்கள்.

விபாஷனா பயிற்சியில் 10 நாட்களுக்கு மேல் மெளனமாக இருந்து, தியானத்தில் மூச்சில் மட்டும் கவனம் செலுத்தப் பயிற்சித் தருகிறார்கள் ஏன்? மனதில் சிந்தனைகளே இல்லாமல் காலியாக சூனிய நிலையை அடைவதுதான் இலக்கு. அதற்கு முதலில் பல்லாயிரம் சிந்னைகளிலிருந்து அதை ஒரே ஒரு சிந்தனை எனக் குறைப்பதுதான் வழி. அதுதான் தியானம். அந்த ஒரே சிந்தனைகொள்ள புத்தர் சொன்ன சிறந்த வழி, மூச்சை நோக்கித் தியானிப்பது என்பதுதான்.

கோயிலுக்குள் எல்லா சிந்தனைகளும் களையப்பட்டு இறைவன் நாமம் மட்டும் மனதில் நிறைந்தால் அதுதான் தியானம். கூட்டத்தில் அடித்துப்பிடித்து, முன் நிற்பவரை நிந்தித்து, வாசல் செருப்பு பற்றியக் கவலையுடன், செய்யப்போகும் எல்லா வேலைகளையும் மனதில் அசைபோட்டால், அங்கு சிந்தனைகள் தியானத்தில் குப்பைபோட ஆரம்பித்துவிட்டன என்றுதான் பொருள். நிறையச் சிந்திப்பவர்கள் நிச்சயம் மகிழ்வோடு இருப்பது இல்லை. சிந்தனைகளை நிறுத்தத் தெரிந்தவர்கள் மனதின் போக்கை மாற்றத் தெரிந்தவர்கள். அவர்கள் தேடாமல் அமைதி அவர்களைத் தேடி வரும்.

மனதை ஓர் எண்ணத்தில் அல்லது ஒரு செயலில் நிறுத்த, பெரிய உத்திகள்கூடத் தேவை இல்லை. செய்யும் செயலைத் தியானமாக நினைத்துச் செய்தால் போதும். அது எந்த வேலையாக இருந்தாலும் சரி... வேலையை ஈடுபாட்டுடன், மகிழ்வோடு செய்பவர்கள் எல்லோருமே தியானம் செய்பவர்கள்தான். அதனால்தான், வேலை உள்ளபோது மனம் ஆரோக்கியமாக இருக்கிறது. வேறு வேலை இல்லாதபோது சிந்திப்பதை மும்முரமாகச் செய்ய ஆரம்பிக்கிறது மனது. 

மனம் என்பது ஒரு மாய நிலம். ஒரு சின்ன விதை போதும். விநாடிக்குள் அது ஒரு காட்டையே உருவாக்கிவிடும். சின்ன அக்கறை, பயமாக மாறும். ‘இப்படி நடந்தால் என்னாகும்?’ என்று யோசிக்கும். நடக்காத ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் நடந்தது போலவே எண்ணித் துடிக்க வைக்கும். பின், அதன் தாக்கம் சொல்லிலும் செயலிலும் பற்றிக்கொள்ளும். மற்றொருவரிடம் பகிர்ந்தால், அவர் தன் பங்குக்குச் சில விதைகள் தந்துவிட்டுப் போவார். எதிர்மறை எண்ணங்கள் காடாக வளர்ந்து பரவும்.

யோசித்துப்பார்த்தால் நாம் கவலைப்படுவதை விட வாழ்க்கை நன்றாகத்தான் போகிறது. கிடைத்ததற்கு நன்றி செலுத்தாமல், கிடைக்காததை எண்ணி அலைவதுதான் நம் இயல்பு. கவலையும் அச்சமும் கோபமும் தேவையற்ற சிந்தனையைப் பெருக்கும் உணர்வுகள். அவற்றை முளையிலேயே கிள்ள, மனம் ஒன்றிச் செய்யும் ஏதேனும் ஒரு செயலில் ஈடுபடுவது நல்லது. கோபம் வந்தால், வீட்டைக் கழுவி சுத்தம் செய்யுங்கள். பயம் வந்தால், அதை எதிர்கொள்ளும் செயல்களைச் செய்யுங்கள். கவலை என்றால், முதலில் கற்பனையை விட்டுவிட்டு, நிறுத்த முடியாத தொடர் வேலை ஒன்றை எடுத்துச்செய்யுங்கள்.

மனம் அதிகச் சிந்தனைகளால் நிரப்பப்படாமல் இருந்தால், அதை மாற்றுவது எளிது. நம் இலக்கு மனதைக் காலியாகவைத்திருப்பது. மனம், தன்னை மறக்கும் செயல்கள் தெய்வீகமானவை.

வாயில் உள்ள உணவைக் கண்ணை மூடி ருசியுங்கள். காதில் விழும் இசையை முழுமையாக ரசியுங்கள். முகத்தை வருடும் மெல்லிய பூங்காற்றை மேனி சிலிர்க்க நுகருங்கள். நிலாவின் அழகை மெய்மறந்து பாருங்கள். காதலின் களிப்பில் உலகை மறந்து திளையுங்கள்.

மனதைக் கொள்ளையடிக்கும் மந்திரக் கணங்கள் நம் வாழ்வு எங்கும் கொட்டிக்கிடக்கின்றன. மனதை மென்மையாக வைத்திருக்கும் ரகசியம் வாழ்க்கையை ரசித்து வாழ்வதில்தான் உள்ளது!

- மாறுவோம்!

நன்றி - ஆர். கார்த்திகேயன் (மருத்துவ உளவியலாளர்) மற்றும் டாக்டர் விகடன்

இந்த புத்தகத்தை இணையத்தளத்தில் படிக்க மற்றும் பதிவிறக்கம் செய்து கொள்ள விரும்பினால் இந்த 👇 டெலிகிராம் முகவரிக்குச் செல்லுங்கள்.

 https://t.me/OurBodyItselfaDoctoreBooks/1892

இதுவரை நான் எழுதிய / வெளியிட்ட அனைத்து இ-புத்தகங்களை பதிவிறக்கம் செய்துகொள்ள இந்த 👇 Google Drive லிங்கிற்கு செல்லவும். 

https://goo.gl/GBKHAb

கற்போம் கற்பிப்போம்!

நல்லதே நினைப்போம் நல்லதே நடக்கட்டும்!